De vogelkop wint?
Er zijn weer dertig dagen vertreken. Geen enkele wens is in vervulling gegaan. Zijn ze wel reëel? Er is geen spatje vooruitgang te bespeuren; dat ik dacht tegen deze tijd weer boven jan te zijn, was misschien te hoog gegrepen, maar geen spatje? Nee, alle tijd is pijntijd ... of bedtijd. (Troost je, in de wereld gaat het precies zo, erger, daar komt steeds meer ellende bij, denk maar aan Japan of aan de onbegrijpelijkheid minstens een 'No fly-zone' boven Lybië niet effectief te willen maken. Dat wekt toch blinde woede?!))
Ik heb een gedicht geschreven voor twee rouwende voormalige buurmannen en vijf brieven, maar waarschijnlijk waren die overbodig want medici laten die meestal onbeantwoord. Toch zit ik dringend verlegen om hun hulp of advies want zo kan het structureel niet blijven doorgaan, ook niet met de wonderbaarlijke, weldadige en zo liefdevolle steun van Marieke. De liefde? Ja, maar dat is fundamenteel wat anders dan zorg en inwoning.
Wat wel leuk is, is dat we beiden zijn geselecteerd om aan De Kies mee te doen. Dat is helemaal niet zo elitair als ik aanvankelijk dacht. Elk half jaar kunnen zich nieuwe Doetinchemers inschrijven en worden er opnieuw vijftig burgers 'geprikt' om elke twee dagen vier vragen te beantwoorden, ditmaal rond het thema haat, angst, geluk en liefde.
[MN, 'De man, zijn ziel en levenshoop'. Photo by Dennis Binda. Met heel veel dank voor de hartverwarmende reacties, blijf onze hoop versterken dat alles zich een keer mag kantelen naar het Goede. Het is waar, met het toenemen van lijden kalft de innerlijke steun aan levenslust af.]
