Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Waar je in stilte op hoopt
Opgedragen aan een meisje in Bangladesh, als een tegenbeeld van bruut geweten, van wreedheid door menselijke hand

Wat een uitstraling heeft dit portret, alsof de hemel in vuur en vlam ontsteekt, precies zoals de bladerenkroon van de beukenboom op het hoogtepunt van de herfst. Dat het nu winter is, doet er niet toe. Het gaat niet om een seizoensschets, maar om de tijdloze uitstraling die zo warm, stil en hoopvol is, en aan het begin van het jaar zijn we dat zeker, hoopvol, terwijl we weten dat lang niet alles zal gaan zoals we verwachten. “Laat dat nou eens los, verwacht niets, dan kan het nooit tegenvallen, dan wordt misschien plots waar je in stilte op hoopt vervuld.” Het is ook de zachtheid van dit portret, een zachtheid die ik associeer met kalmte en mededogen, een ingehouden glimlach die verbondenheid uitdrukt en wijst op de vreugde van wederzijdse compassie die bewaard blijft. Haar ogen zijn niet peinzend neergeslagen, maar kijken mij aan, open en vriendelijk.

[© MN, ‘De blijde impuls’. Een aquarel van Joo, en opeens schreef ik deze tekst vanuit een verblijdende impuls die vertraande om de barbaarsheid. Een twaalfjarig meisje werd veroordeeld tot twaalf zweepslagen omdat ze seks zou hebben gehad met een meerderjarige, getrouwde neef. Het vonnis kostte haar het leven. Nieuws dat al is weggeslingerd in de waan van de dag. Voorbij, en er druppelt geen traan meer of minder bloed.
Met mij gaat het nog hetzelfde; de urologische problemen zijn opgelost maar alle tijd is pijntijd. Dank voor jullie zo lieve betrokkenheid.]