Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Met pijn in m’n ziel

Een volle wens is een oprechte wens naar liefde en levenshouding, dezelfde liefde die je kan uitputten, kan leegroven van energie en realiteit en je uiteindelijk fataal kan worden.

Ik voel me volgeladen met ellende en pijn. Het doet me denken aan zo’n Ethiopische bus die aan alle kanten uitpuilt van mensen en ook nog van koffers en plunjezakken en die misschien wel met gebogen assen door de blubber zwalkt. Eén vrolijke massa door het stof van leven.

Ik kan tot verdriet mijn weblog niet voortzetten. Er is niets anders op dan de pijn uit te zitten en te verdragen, er is niet aan te wennen. Pijn verslijt niet, maar is altijd actueel. Ik ben in psychotherapie.

Geen verdriet zonder dankbaarheid, en die ’d’ is overweldigend, naar allen met wie ik hier zoveel heb gedeeld. De weblog was niet een hobby, maar een levensinvulling, zowel het schrijven als het lezen. Er is geen sprake van luiheid of onverschilligheid noch van vervreemding of weerzin, maar slechts van door nood gedwongen passiviteit.

Ook de geest gaat weinig op reis; ja, het nieuwe boek van Miek Pot met korte teksten over contemplaties en enkele essays van Joost Zwagerman over de betekenis van zelfmoord voor nabestaanden konden me zeer bekoren, maar in die pil van Bert Keizer – ‘Onverklaarbaar bewoond’ – struikelde ik steeds over de concentratie.

Vanaf heden ligt niettemin dagelijks een geschenk op schoot, ‘Dagboek van een dichter 1979-2007’ van Leonard Nolens. Meer dan duizend pagina's.

Een roos kent geen ‘waarom’, ze bloeit omdat ze bloeit, ze bekommert zich niet om zichzelf en verlangt niet te worden gezien.

Ik heb geen leven. Maar een ander heb ik evenmin.

[© MN, ‘Ik heb even niets te zeggen. Dat zeg ik.’ Afbeelding: een ets van Leonard Nolens door Karel Dierickx bij de gedichtenbundel Negen slapeloze gedichten. Het vermelde dagboek omvat Nolens' verzmalde dagboeken, gebonden uitgegeven door EM Querido,]