Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

In een ijskoude hel van verdriet en verlies. Ik ben een gevallen berg

Al wekenlang geen wind in de zeilen en geen enkele vooruitgang geboekt. Een helderziende, Keimpe Zwart, stelde dat ook vast toen hij zijn druk bewegende hand over een foto van mij liet gaan zonder ook maat de geringste achtergrondkennis. “maar het is wel een man met pijl en boog, hij volgt trefzeker zijn gevoel.” Dan sprong hij weer naar prullaria met een ander nummer (alleen het nummer verwees naar een persoon in de zaal en K. wist niet wie dat was.) Daarna, als toegift of plotselinge ingeving, terug naar ‘mijn’ nummer. “O ja, ik zie veel boeken en ook een vuur, niet een verzengend de hemel vervend vuur, maar een kampvuur, dat verwijst naar intimiteit. Hij ziet nu geen vooruitgang, maar hem wachten nog heel mooie jaren.” Wil ik nog wel een toekomst?

Tonio kreeg geen toekomst. Na de vuistdikke Nolens verdwaalde ik nog een etmaal in zijn gedichten, verzameld in de dundrukuitgave Hart tegen hart, prachtige pure poëzie als levende kwestie. Ik ben W.N.P. Barbellion’s Laatste dagboek gaan lezen, getroffen door schoonheid en veel herkenning. Dacht herhaaldelijk aan het verwante dagboek van William Soutar. Ofschoon andere keus genoeg, ben ik vervolgens de briljante requiemroman ‘Tonio’ gaan lezen, even onontkoombaar als toen Adri van der Heijden het na die zwarte pinksterdag vorig jaar terstond moest gaan schrijven.

“Op de ochtend van 15 juni 1988 had ik hem, geholpen door de geschoeide handen van een verloskundige, uit zijn moeder zien komen. Hij scheurde haar open om zich toegang te verschaffen tot de wereld. Zij stond hem met een langgerekte kreet van overgave toe haar bilnaad los te tornen om zich een weg te banen. Krap tweeëntwintig jaar later was ik er getuige van hoe hij weer in zijn moeder verdween – niet in de gedaante van een dode, maar in de vorm van een donkere wolk verdriet, die onafbreekbaar in haar opgeslagen werd.” (blz.162)

Ik ben een gevallen berg. Soms weet ik niet meer hoe ik me moet wapenen en verder kan. Ik lig zwijgend en eenzaam kermend van pijn onder een laag breekbare schors, happend naar adem die stoffig is en bitter. Ik moet als de donder zien op te krabbelen, want als ik me laat wegglijden in een depressie zal ik die als een doodsdeken over me heen trekken.

http://www.youtube.com/watch?v=rblk4FNsUdg&feature=related

[© MN. Een foto van Tonio, verkleed als Oscar Wilde toen hij een jaar aan de Foto-academie studeerde. A. F. Th. van der Heijden, Tonio. Een requiemroman. Bezige Bij, 2011.]