Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

De mens als verhalend landschap I

De menselijke levensloop is als een verhaal, een verhaal dat almaar doorgaat en ooit eindigt in het niets –misschien in één groot boekengraf -, als een stromende rivier die varieert van rustig vaarwater tot onstuimigheid maar die vooral ook uitblinkt in zijn onvoorspelbaarheid, in plotselinge wendingen, in bochten die de charme zijn van het landschap. We zijn niet voortdurend gecharmeerd van het verhaal waarin we leven, maar de gedachte dat het anders kan worden dan het is, is wel de geringste prikkel om dóór te gaan en het niet voor gezien houden als we ons eens slecht geïnspireerd weten.

Aan de rand van de zee, op de brede strook zand waarin je voetafdrukken een poosje blijven staan maar soms ook direct worden weggezogen, de strook waar de zee haar golven kalm of woest overheen slaat en ze dan weer terugneemt, daar stond ik met mijn moeder voorovergebogen te turen naar wat er ná die golfslag aan blinkends achterbleef. Ze droeg een zwart badpak met pastelkleurige bloemen. Vanaf haar middel zaten er stroken stof, drie of meer, zodat het leek alsof ze een rokje aan had. (Naakt heb ik haar nooit gezien. Ik ga hier niet in op het ‘waarom’, dat staat beschreven in ‘De geest van de tijd’.) Vaak droeg ze ook een dun scheerwollen vest. Ze kon heel enthousiast ‘já’ roepen als ze een medaille van parelmoer zag.

Gewoonlijk blijf ik in de beweging waarin ik me bevind. Maar de eerste osteopatische behandeling – het ‘kraken’ van wat vastzit, in mijn geval wervels – bracht me in een andere, nog niet gekende beweging. De pijn verminderde aanmerkelijk en de balans verbeterde, een gevolg dat ook direct te ervaren was in de kwaliteit van het lopen. Ik glunderde. ‘Zie je wel dat het anders kan worden dan het is’, dacht ik. Twee dagen later echter smolt het effect als sneeuw voor de zon. De woesteling van de pijn was weer teruggekeerd. Een kwelling.
Ik houd niet van zwarte romantiek, maar van reële, hoopvolle en karakterrijke verhalen. Die geven energie. Ik zoek naar nieuwe taal. Ik blijf staan als een boom en ben niet van plan te vallen. Een vriendin schreef eens: “Bomen buigen niet, maar ze wuiven.”

[© MN, in “Elke mens een verhaal”. Afbeelding: “Mother and Son" van Bryce Brown.]