Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Op de zetel van mijn gedachten

Ik moet mezelf mijn steiger zijn, het vermoeiendste van het alledaagse, maar ik wil ook schrijven. Is liefde vlucht of vrucht? Het rood in de nacht is mijn vurigheid, maar ik laat het gordijn open want dan is het minder donker en is er uitzicht naar de duistere hemel, al eeuwenlang dezelfde kosmos waarnaar door miljoenen ogen is gestaard.
Ik oefen in de gedachte dat ik er ben, de wind omhult mij fris en warm. Het getjilp van de vogel – want ik schrijf in morgenlicht - herhaalt zich duizendmaal, het is een onnavolgbaar woord. Ik ben al maanden reizend onderweg. Ik noteer het. “Eens komt de dichter dichterbij het rood van de nacht, om stil te zijn in een zee van tijd, om de tederheid te raken die nu slechts geschreven wordt.” (Terwijl het nacht is, trekt mijn pen me de grens over. Soms kom ik in vreemde streken terecht.) Ik kan niet anders dan schrijven in overgebleven beelden, ze stellen me gerust, ze brengen me in mezelf naar de stilte, daar laat ik ze los en ik blijf achter. Alleen. Gelukkig is het nog nacht, dan vormt het kussen zich als een onbeweeglijke kom, zoals handen dat kunnen, een kom waarin ik rust. “De tederheid is verborgen in de gedaanten van rust en behaaglijke stilte. Het is de tegenwoordigheid van de nacht waarin alles mogelijk is.” Ook de illusie. Ook de vrede. Het thuis zijn bij mezelf.
Vaak ben ik op de vlucht, op reis in mijn gedachten, een vlucht voor de alledaags geworden pijn die me ontmantelt, maar daarover geen woord. Ik maak van de pijn een mantel, doe hem uit en hang hem bij de andere aan de kapstok.
Vanmiddag ben ik naar het dorp gebracht en alleen verder gegaan. Het was zonnig en de wind ging niet dwars tegen mij in, maar kwam steeds van opzij alsof ze me vergezelde. (Ja, ik weet het, ‘de wind’ is mannelijk, maar niemand weet waarom.) Ik was de enige in een rolstoel, wat mij niet hindert want ik heb er geen enkele moeite mee en kan er behendig mee overweg. Het is mijn “Leonardo di Cabrio”. Je ziet de wereld ter hoogte van een joch van acht of negen dus voor de pinautomaat ben je dan net te klein. Ik spoedde me naar de Emmastraat, de boekhandel, waar ik zoveel zag dat me aanstaat, dat ik alles liet liggen. Onlangs kreeg ik het boek van Miek Pot nog, “De grote stilte” en Stella Braam stuurde me het boek over haar moeder, “Ik wil mijn huis niet uit”.
De langste tijd bracht ik door op het terras van De Jonge Enkelingh en daar schetste ik dit verhaal, ja, met driemaal een cappuccino en nog altijd vergezeld van een zachte zijwind. Kennelijk kan ik haar niet missen, ze helpt me het hoofd wat in balans te houden want toen ik om me heen keek, noteerde ik deze laatste regels: “Wat me nog het meest opvalt, is de vanzelfsprekendheid van ieders beweeglijkheid. Houd het hoofd dus koel want het is de zetel van je gedachten, nobel of niet.”

[© MN, in “Een gelukszoeker ben ik niet”. De logs verschijnen niet steeds, meestal wel, op het tijdstip dat ze zijn geschreven; deze is van bijna twee weken geleden. Doordat ik gelukkig weer kan lezen, kon ik iets over die boeken vertellen en zodoende ook voor meer afwisseling zorgen. Zo gaat dat. Afbeelding: “Bewegungsfreiheit” von Brita Seifert.]