Te weten wat leven isEen roos kent geen waarom, ze bloeit omdat ze bloeit
Het lichaam is ontvankelijk voor het leven en daarom ook voor de dood. Toen ik deze tekening zag, trof mij vooral de rust, de vredigheid, de instemming, wellicht vreemd in vergelijking met hoe ik tot nu toe over dood en doodsangst schreef. Maar dat beeld kantelt, niet naar een werkelijkheid die nabij is maar naar een die realistisch is en nimmer te ontwijken. Het realisme van een bevrijdende gebeurtenis. Ik betwijfel of ik in het algemeen nog zal zeggen: ‘het loopt tragisch met ons af.’ Daarom noemde ik zo-even ook het woord instemming, ofschoon het ook vaak niet gezegd zal kunnen worden, maar hier toont het zich in het zwijgen, in de onherroepelijkheid, in de ontspannenheid van het lichaam dat zonder herinneringen en verlangens kortstondig een lijk is geworden, in het volkomen loslaten in plaats van het vastklampen aan alles dat we uiteindelijk toch moeten afgeven, zoals Miek Pot dat ongeveer schreef - omdat we alleen het léven kennen, en niet de dood, straks slechts twee handen vol stof. En het leven biedt het ontzaglijk veel waaraan we gehecht zijn, dat beminnenswaardig is, dat lonkt of begerenswaardig blijft, als een geheel dat altoos van waarde is en van ons is. Maar altijd, dat is een onvervulbare wens, het is steeds maar even. Niet ik ben gekozen dood te gaan, maar wij allemaal, hoevelen langer leven dan ik. De tijd gaat verder, maar niet voor het ontzielde lichaam, dat rest een troostdoek. Ik ben het, hoewel alle huid en botten al winterskoud zijn en het doodstil is, ben ik het die daarin gewikkeld wordt. Als het tijd is.
[© MN, in “Man of stof”. De ‘algemeenheid’ moet ik misschien nog eens benadrukken. Ik weet, ook uit eigen ervaringen, hoe moeilijk, moeizaam en tragisch een leven kan eindigen, hoe zwaar het te torsen afscheid. Iedereen kent er voorbeelden teveel van. Afbeelding: ‘Untitled’, voor mij “The last day”, drawing by Robert Armetta.]
15 opmerkingen:
Marius
gelezen heb ik je laatste logjes
ik ben erg onder de indruk wat ik nu allemal weer lees Het was zoveel........Ik kan niet overal op reageren.....onvergetelijk wat je ons vertelt Marius ik wens je een goede/lichte dag vandaag
Novelle
Dit is een schitterende log Marius.
Een mens kan pas volledig leven als hij kan sterven.
Leef vandaag volledig!
Goed boek van Miek Pot ;-))
'Volledig' vind ik toch zo'n mooi woord. Dat vergat ik nog.
.
Altoos.
van Dale noemt het:
(archaïsch) altijd, voortdurend.
Ik vind het zo mooi
als een roos.
In zo'n woord
kan de dood rusten, vermoed ik.
.
Prachtige tekening en een zeer mooie beschouwing. Vredig, bijna onthecht in de zin van Miek Pot's schrijven.(Hoewel jij toch een wat ander type bent ;-)
Onthecht en dan toch weer niet.
Maar dichter, soms ,om je droefenis....
Koude huid en botten brr
Het is hier zo'n mooi warm weer ! Ga jij ook maar wat buiten als je kan en als de zon daar is ! En laat dat troostdoek maar voor làter, véél véél véél làter !
Juist omdat ik voorbeelden weet, de ervaring heb om afscheid te nemen 'en' te geven (want ook dat komt voor), sprak dit log me erg aan.
ontwapenend, alles!
@Lut: idd. " voor later, véél véél véél làter!
@Marius:
de mens in een totale ontspanning, de dood zo horend bij het leven.
Deze afbeelding geeft dat mooi weer. We zouden er niet zo bang voor hoeven zijn. De angst om te verliezen maakt ons bange mensen, niet onbegrijpelijk natuurlijk, want mensen houden van mensen, dieren en de gehele natuur die hen omringt, maar soms ontsiert de 'total control' het leven.
De dood kent geen controle, het kent overgave, rust en volledig zijn.
En jij Marius, blijf nog lang in ons midden, je weet wel waarom:-))
Isolde
Een duizend doden sterven wordt er weleens gezegd.
Je kunt een geestelijke dood, maar ook een lichamelijke dood sterven.
Van beide heb ik wel iets van het stervensproces kunnen aanschouwen.
De angst om te sterven kan groot zijn, de angst om te leven soms ook.
Ergens geloof ik wel in een soort "hiernamaals"
op geboren worden staat de doodstraf vertelde iemand mij..
Tja.. dat is ook wel weer waar..
FeeX
je tijd laat zijn steken vallen
dit was het dan
schrijft hij met verwrongen letters
in het witte zand
ik weiger het te geloven
raap de uitgebluste tekens op
blaas wat hete gevoelens in de koude scherven
verwarm ze met mijn handen
kneed ze tot ze in mijn denken
weldra weer naar adem happen
ik boetseer een lach op het ijskoud gelaat
tover wangen blozend rood
tot tijd me op de schouders tikt
met een schok aanschouw ik de werkelijkheid
en een stroom van niet te stillen tranen
slokt me gretig op
© Merel
Me even verliezen in je mooie zinnen, woordkunstenaar... ik hou van je blog!
Ja de één zal eerder gaan dan de ander. Maar tijd is zo betrekkelijk . Stel, Willem leeft 20 jaar langer dan ik , wat is nu 20 jaar? Wanneer ik terugkijk naar 20 jaar geleden is het als de dag van gisteren. Bovendien Marius gaat het na de dood volgens mij gewoon door alleen denk ik dat het mooier zal zijn . Laatst was er iemand op de TV die vertelde over haar bijna dood ervaring . Ze was niet depressief of id maar als er iemand doodging in haar naaste omgeving was ze bijna jaloers :)
Prachtig geschreven stuk over een heel bijzonder en moeilijk onderwerp dat je zeker niet in zwart wit kan vatten.
Wat jij niet deed dus...
Je sleepte me mee van begin tot het einde.
Nu hopen dat het einde waarover je schrijft nog lang uit blijft.
Ja, eigenlijk is het allemaal maar klote;-))
Geboren worden om dood te gaan.
Momenten, uren dagen of jaren van momenten die in je zitten.
Bah, soms baal ik van leven
Je hebt weer een stevig tempo van publiceren, Marius. Mijn tempo van reageren ligt heel wat lager : ik lees alles en dan bedenk ik instemmend ook vanalles, maar het neerschrijven is toch weer een ander paar mouwen. Zo zit ik nu nog met je beschrijving in mijn hoofd van de rolstoel en het terras. En dan stel ik me dat voor, zoals het leven zien vanuit een rolstoel, daar zat ik ook al eens enige tijd in, en dan begin ik daarover te peinzen, over hoe dat was. Ik vind een gesprek toch stukken makkelijker, hoor, dan via het internet. En over de dood, ja, doodsangst versus instemming, heel herkenbaar.
Al weet ik hier vaak niet wat zeggen, je bent in mijn gedachten en ook wat je schrijft heeft zijn nawerking. En ik stuur je warme steun en ik ben ook zo blij voor je dat je weer kan lezen. Hartelijke groeten !
Eerst zag ik het lichaam als een slapend lichaam, dat riep de tekening in me op. Tot ik je tekst las...
Moeilijk te aanvaarden, en toch het besef: niet ik ben gekozen dood te gaan, maar wij allemaal. Prachtig verwoord.
Mag ik Gerdayd ook bedanken, voor de prachtige tekst van Merel die ze hier deelt.
Een reactie posten