Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Weerloos tegenover wie ons tot liefde is

Hier staan we, machteloos te wezen, in tranen
gekleed en met zowaar weer lege handen,
hoofd en hart vol smart, - en jij,
prinses van de moed,

duizend infusen later, geleefd in de vallei
van pijnen en kuren, hink-stapsprongen in je
vrouwenleven, kalmte bewaren en desondanks vol
vreugde, jij, prinses van de eenvoud.

Een warm en offerrijk gezin, met kleinkinderen
als verblindende sterren, je handen van goud geweven
in het stille fluweel van de schepping
want elke lap stof en draad heb je benut.

Soms is de wereld de wereld even niet meer,
nu je gegaan bent met al de littekens in je huid,
eren we het licht en de liefde die je hebt gegeven, zóveel
dat alles ons te zwaar wordt om adem te halen.

Ik kan het woord niet aan het zwijgen geven,
je glanzende zachtmoedigheid niet vergeten, je
glimlach tot in toppen vervuld, de woorden druppelen
eruit, je laatste zucht als een trillende scheur, - en wij,

wij koesteren al je geschenken, zoals je moeder bent geweest
en oma en zus en vriendin, na de laatste kus, een fluistering
die brak als een lucifer in stil verdriet, niet meer verstrengeld
als een vlecht bij de geboorte, heengegaan in engelachtige zachtheid.


[MN, in “Weerloos tegenover sterven”. In Memoriam Erna 4 februari 1949 - 18 april 2009 (mijn tweelingzus); voor haar Jan, Bibi, Debby en Arthur. Afbeelding: Malerei “Brennpunkt’’ von Emmerich Pollhammer]