Tijdelijk gesloten

Mijn weblog ligt stil en dat zal ook nog even zo blijven, ook al heb ik intussen twee volgende krantedities gereed (ik moet nu eenmaal zorgen bezig te blijven). Ik miste al een tijd de energie om weblogs te bezoeken. Ik zeg niet meer waardoor want sommigen menen mij daarop negatief te moeten aanspreken en hebben het over geklaag en zelfmedelijden. Hoog­hartige mensen denken alles en iedereen te kunnen doorgronden. De pseudo-wijzen.
Zodra het me weer wat beter gaat, keer ik terug, gewoon met wie ik ben iedereen te bezoeken en met al het tot nu ervaren plezier Whisperings of the Soul in het goede spoor te houden. Ik wens jullie een heerlijke zomerse tijd.

De Tiende Editie. Er is een soort frivoliteit om mijn jeugdige uiterlijk ontstaan, alsof ik ben teruggezet in de tijd … en dat zou ik niet eens willen. Maar ik respecteer alle waardering want die is wel oprecht, al heeft lang niet alles dezelfde betekenis. Ik ben gewoon een man met de eerste maanden in de zestig; het lijkt soms even alsof ik de weg kwijt ben, maar niet mijn hart.

De negende editie opent onvermijdelijk en in liefde met een eerbetoon aan Simon Vinkenoog, een editie die ik het liefst zou achterlaten in de open kist a.s. zaterdag bij het graf op st. Barbara in Amsterdam, maar dat is me onmogelijk. Misschien neemt een bevriend dichter het wel voor me mee en wordt het met de honderden andere prenten, gedichten, tekeningen en andere symbolen een ondergronds museum van dankbaarheid aan de dichter van ons allemaal, Simon Vinkenoog. Iedereen mag een symbolisch schepje zand op de kist gooien en zo zal uiteindelijk een berg ontstaan, bedolven onder een zee van bloemen. (Ondergronds en onzichtbaar zal de berg zijn troon zijn.) Het zal een komen en gaan zijn van mensen, alvorens zijn drie zonen en drie vrienden de kist zullen sluiten en hem de laatste eer geven.
Ooit heeft Simon te kennen gegeven dat hij het liefst op een brandstapel in Ruigoord van deze wereld zou willen verdwijnen en daarom richten dichters en vrienden aldaar een Vreugdevuur aan om de hemel te verwittigen van zijn komst.

Voorts bevat zij een eerste deel van een kleine reeks verhalen, een verhaal dat vrijwel onbekend zal zijn, maar even dramatisch als wonderschoon.

De achtste editie – maar achter de schermen was het een lastig en frustrerend parcours want bij elk openen van het document gaf Word een foutmelding en herstelde het, maar dat bleef zich continu herhalen. Het leek erop dat een deel van de tekst verloren was. Ik stuurde alles naar een Vriendin en trachtte intussen op papier de eerste stukken te reconstrueren, maar die miste natuurlijk de op het laatst aangebrachte fijne nuances. Met Word-Vieuwer volgde knip- en plakwerk naar een nieuw document. De foutmeldingen keerden terug, dus toen vanuit Vieuwer het nodige plakwerk en, eenmaal alles weer terug, door mij hetzelfde procedé, maar dan naar Word. Mooi. In de laatste etappe echter, als mijn vriendin het geheel gereed maakt voor publicatie, nam het euvel opnieuw wraak en pas toen ontdekten we dat de fout vermoedelijk was ontstaan door een foutief verkleinde illustratie. Zo zie je, het werk lijkt een peulenschil maar wordt Sisyfusarbeid wanneer je niet samenwerkt – en dat is de essentie, goede, toegewijde samenwerking heft de stagnatie op en verlicht.

Editie 7 verschijnt 21 jaar nadat op een warme namiddag om 15:00 uur mijn zoon Olivier werd geboren. We hebben het zaterdag jl in eenzelfde warmte gevierd, maar vandaag, 6 juli, wens ik hem, zijn moeder en zijn lieve vriendin Mieke een plezierige dag en samen een heel goed en gelukkig levensjaar, een jaar zoals ze zich dat in hun eigen tijd en tempo voorstellen. (Ik werk nu op een pc elders en hoop dat de publicatie van mijn krant lukt zoals ik dat ben gewend,)

'The Rozendaal Press' blijft actief, hoewel ikzelf, gekweld door warmte en pijn, nauwelijks energie overhoud tot in feite (voor mij) noodzakelijk tegenbezoek. Hoor het woord 'gekweld' niet dramatischer dan het is, het is eenvoudigweg de beperking waarmee ik heb te leven.