Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Elke foto of schilderij vertelt zijn eigen verhaal, dat is juist de schoonheid ervan (44)
Het verkeerde script

De dood is niet het einde van de weg, ik wil geloven dat op een dag wanneer ik moe ben van de lange trip door het leven ik je kan vinden en je misschien voor me zult zorgen, ook al had ik niet de kans dat voor jou te doen. Ik zei je niet eens gedag, maar je kwam en ik droomde niet, je was er op de drempel waar je altijd was, vredig, kalm met je grote ogen en en je rode lippen. Als op een station zijn er zoveel mensen om je heen en er is maar één trein, met één bestemming. Niemand komt en iedereen gaat.
Als ik kon geloven dat je een stoel voor me reserveerde, zou ik je dan laten gaan en zou ik je dan later tegenkomen? Ik zou willen geloven dat ik het niet was die je leven in het verkeerde script schreef.

Het leven is niet alles wat we kennen, in de dood leeft het leven door en wil ik je weer ontmoeten, wanneer ook ik moe ben van deze reis, dat ik je dan kan vinden en dat je dan voor me zorgt, al kon ik dat nu niet voor jou. We namen geen afscheid, maar je kwam naar me toe en stond daar op de drempel waar je altijd was, vredig en kalm met je grote ogen en je rode mond.
Zoveel mensen om je heen met maar een bestemming, iedereen gaat en niemand komt.
Ik zou willen dat na de dood de weg door gaat in een beter licht en dat we elkaar dan weer zullen ontmoeten en dat er dan wél de liefde en zorg voor elkaar is. Leegte en geen afscheid, je was weg en toch even stond je daar weer als altijd, vredig en kalm. Maar je gaat weer weg, iedereen gaat weg en niemand komt. Als ik wist dat er plaats was voor me in je hart, kon ik je dan gemakkelijker laten gaan en zou ik je later kunnen vinden? Ik wilde dat ik je dit ongeluk, dit leven in het verkeerde script niet had aangedaan.

De hoop op vergeving en dat het verdriet omkeerbaar is in herwonnen geluk. Dat in de vermoeienis van pijn ook tegelijk de verlossing mag liggen in een liefdevolle omarming. Dat de strijd opgegeven wordt en de liefde nog wezenlijk een plaats heeft. Dat terwijl iedereen en ook jij weggaat er in jouw hart een zetel voor me vrij blijft, waar ik later naar terug zou kunnen keren, dat ik dan zoveel gemakkelijker, mét die troost, nu alleen zou kunnen blijven en jou vrij kan laten gaan.
De zware last op mijn schouders en mijn geloof dat ik je leven heb vervormd tot het verkeerde. Maar het is jou overkomen, zoals ook jij je lessen kreeg opgedragen door het leven. Los van mij, voor jou was ik een instrument waaraan ook jij moest leren en dat heb je ook niet gekund. Beide scripts waren goed, maar niet in combinatie met elkaar. Ik schreef voor mezelf ook het verkeerde script!

Uit het geheel spreekt de hoop op vergeving, vergeving die misschien niet meer in dit leven kan plaatsvinden, maar toch nog in de dood tot rust mag komen. En de hoop die lege stoel te vinden … ja, als je me dat vandáág kon zeggen, dat er een plaatsje in je hart zal zijn, dan was ik gerust en kon ik mijn alleen zijn en mijn schuldgevoel beter dragen.
Jouw vergeving is voor mij een manier om te kunnen leven met iets dat ik als een mislukking zie, maar dat het niet hoeft te zijn. Ook jij hebt de weg tot dit verdriet geplaveid.

[© MN, in de reeks vertellende foto’s of schilderijen (44), “Wrong written life” by Mihaela Cojocariu. (Mijn excuus dat de reis langs weblogs zeer traag zal zijn.)]