Het leven gaat trager

Dagboek
Maandag, 7 november
Het lijkt wel of ik een meteorologisch oog heb, ik zie een
lange grijze dag voor me, droog maar koud. Er is nauwelijks wind, het blad
verdort aan de takken. Tel meer spreeuwen dan anders. Vermoedelijk ga ik er nog
wel op uit, misschien even naar ’t Brewinc. Later op de dag kan Orithia de twee
schilderijen van Mankes (de uil en de oude geit) en Titus, het zoontje van
Rembrandt, ophalen. Titus is geschilderd door Harmen Tichelaar, een
gepassioneerd en begaafd kopiist; op ’t laatst lukte het niet zo goed meer
doordat hij de ziekte van Parkinson kreeg maar de penselen niet naast zich neer
kon leggen waardoor, bijvoorbeeld bij Titus, het rechteroog van het jochie niet
goed in de verf kwam.
Het is 15u30 – ik heb de Winner maar laten staan - , met de
pijn erbij wordt de kou, nu het toch is gaan waaien, me te bar. Wat duurt zo’n
dag lang.

Dinsdag, 8 november
De pijn heeft zich weer op z’n hevigst laten kennen.

Donderdag, 10 november
De Winner heb ik nu een maand en de teller staat op 266. Het
wordt per dag kouder en de animo vermindert. Vanmiddag tweeënhalf uur geslapen.
Gelezen heb ik ook nog: ‘De tijd zelf’ van Harry Mulisch, een onvoltooide roman,
of beter, de wording van een roman. (Op de werktafel van Mulisch lagen op de
dag van zijn overlijden aantekeningen, prints, knipsels en boeken. Deze
paperassen waren bestemd voor een roman met als titel ‘De tijd zelf’.
Drie verhaallijnen komen erin op gang, de een wat meer, de ander wat minder.
Aan de aantekeningen is het tastend zoeken van de schrijver af te lezen. Welke
thema's, dromen, gedachten en autobiografische gebeurtenissen zouden een
bestemming krijgen in het dwingende verband van de roman? Marita Mathijsen en
Arnold Heumakers brachten de losse delen bij elkaar en vulden ze aan met
dagboekfragmenten. De tijd zelf had de laatste roman van Mulisch kunnen worden
- maar hoe?
Volgende week begin ik aan ‘Een onbarmhartig jaar’ van Conny Palmen.
Mijn energie is zo dun als een vloeitje.

Vrijdag, 11 november
Degene die van de week zei het boek van Palmen al in
voorraad te hebben, zoals de Noord-Nederlandse Boekhandel, die liegt. Pas
vandaag is bij het Centraal Boekhuis de blokkade opgeheven. Dat is logisch want
het getal 11 had bij het echtpaar een wel heel bijzondere betekenis: op 11
november 2007 vraagt Hans Conny ten huwelijk, zij trouwen 11 november 2009
waneer ze elkaar 11 jaar en 11 dagen kennen. Hans overlijdt op 11 maart 2010 en
vandaag verschijnt haar boek over hun passievolle bestaan. Wat opvalt, is de
snelheid, bij Ischa was de afstand in tijd groter.
Vanmiddag onverwacht bezoek van Wim, al 11 jaar pastor bij
Slangenburg. Heel aangenaam elkaar weer te ontmoeten. “Ik kwam er zo graag.”
“Ja, maar jij was ook een graag geziene gast.” Uitgeput naar bed.

Maandag, 14 november
Gisteren leefden we de gehele dag in een ondoordringbare
krans van mist. Geen sterveling te horen. De dag gleed weg zoals hij was
gekomen. Plots was het duister, de tijdwijzer: het was half zes. Vanmorgen was
het helder, buiten tenminste. De pijnwijzer liet me aanhoudend naar bed gaan,
evenals vandaag. Tussendoor lees ik een stukje verder in de ‘De tijd zelf’ van
Harry M. en Conny Palmen. Ik geloof dat zo’n beetje de hele pers haar heeft
neergesabeld. Vreselijk naar voor haar, juist nu. Het zat haar zelf ook niet
lekker, dit boek, dat geeft ze enkele keren onomwonden toe, maar het ging niet
anders. Om dat nog eens keer in alle weekendkranten ongezouten te moeten lezen,
nee. Ik heb heel wat boekrecensies geschreven en weet dat als je eenmaal de
slechte toon te pakken hebt, dan volgt er ook geen betere meer; het lijkt dan
de kunst te laten zien dat je, als recensent, dat vileine ook wel beheerst.
De weblog komt zo spoedig mogelijk in de oude stand; er
komen veel klachten over de toegankelijkheid van het huidige dynamische
template. (Maar zelfs deze oude geeft weer problemen waar ik helemaal kriegelig
van word. Mettertijd zal ik het wel leren?)

Intussen is het vrijdag, is het volle maan geweest en bleef
de Winner hoofdzakelijk in de garage. Weer een record aantal uren geslapen
zodat de pijn over de tijd heen werd gesleept. Donderdagmiddag lag ik zo
ontspannen mogelijk en geheel meegaand te luisteren naar de Hypnose-cd
Pijnbestrijding, maar het einde was ontgoochelend. “U voelt dat de pijn is
weggegaan, met de noorderzon is vertrokken … en dat blijft zo, dat blijft zo.”
Ik baan me een weg naar vernieuwde hoop.

[© MN, ‘Les jours de l’âme’.
Foto: ‘Ga heen en vermenigvuldig u.’ Ik heb zaterdagmiddag wel een mooie leren
agenda 2012 gekocht. Uit gewoonte, of uit de werkelijke verwachting nog
toekomst te hebben? Het is een naar, eenzaam en pijnlijk weekend.
Het bericht hieronder ligt in
de kreukels. Wat ik ook doe, Blogger functioneert niet meer. Ik zie wel hoe het
dit bericht vergaat.]