Toekomst is verder leven met het beste uit je hart

Dagboek

Zaterdag, 28 januari

De hele middag op bed gelegen, maar wat me hindert is voor niets geweken. In het ziekenhuis moet je lange gangen door, het is er warm en druk. Het is echt een noodmilieu. Ik ben uitgeput. Die regel over de toekomst is een samenvoeging van twee regels die ik in het ziekenhuis las, niet ondertekend, maar de toekomst is zo verward en onzeker dat ik het er niet over ga hebben. Echt een thema om alle zwartgalligheid in te dumpen. Het gaat niet goed met me. Het is niet de eenzaamheid die me bedrukt, het is mijn lichaam, het enige toevluchtsoord dat ieder ‘ik’ gegeven is.
Leef ik met de rug naar de wereld? Ik dacht het niet, maar mijn wereld verandert wel.

Zondag, 29 januari

Na buurtzorg weer naar bed, geslapen tot half twaalf, en na de lunch opnieuw, tot bijna vier uur. Ik voelde me gebroken door pijn en angst. Geen energie om ook maar iets te doen. Hier doorheen gevlochten mis ik Marieke – en wat voor ons het normale leven is, ligt nog weken verder, vreselijk. Ik zocht een kaart, maar vond een oud briefje met aantekeningen voor een gedicht. Ik zie aan de eerste regel dat het dateert van 2008 toen ik voor het laatst een paar weken bij Erna logeerde. Het was prachtig weer, maar ze had al vaak buikpijn en moest herhaaldelijk naar de uroloog. In die weken schreef ik ook het gedicht voor als ik gestorven zal zijn, dat ligt nu bij Marieke.

“De dichter, de indringer. Soms zwijgt hij liever”

De dichter logeert bij haar met wie hij

moeizaam tegelijkertijd ter wereld kwam,
hij was de teerste van de twee, wonend
in een huid, verkreukeld als een velletje
papier dat hij levenslang bij de hand hield.

Het eiland heeft hij achter zich gelaten, hoewel

hij hetzelfde leven hier zou kunnen voortzetten
maar liever verschanst hij zich niet want het voelt,
zo vertelde hij, als een thuiskomst en aan nachtboeken
waar trouwens geen letter in staat, heeft hij genoeg.

Hij stelt zich bloot aan de duisternis

van zijn ziel en kent nu eenmaal de drijfveer
alles wat daar opborrelt, nog vóór het is gestold,
te veranderen in woorden, maar wie,
wie wil het weten, kan het niet beter onderhuids blijven?

Er blijft genoeg onbekend of verzwegen

en van al dat in onze ziel wordt geschapen
schrijft hij toch ook maar enkele regels,
dat heet wel openhartigheid, maar
is daarom nog niet een open boek.

Het gaat elke dag zichtbaar beter met Marieke, gelukkig, heerlijk om te zien. Ze kan zelfs al een klein stukje lopen achter het looprek. Aan het eind van de week haalt ze die lange gang. Een nieuwe heup stelt voor een orthopeed niets voor, dat doet hij misschien wel vijfhonderd keer per jaar, maar wanneer je atlas is opgelost, zegt hij (sic): “Het ziet er hopeloos voor u uit.” Ofschoon ik geregeld  en soms hevig last heb van de niet irreële, maar emotionele en ondoorgrondelijke gedachte dat ik niet  lang meer te leven zal hebben, vertrouw ik er toch op dat het (onverhoeds) heel anders zal zijn en ik de kracht houd om mijn leven voort te zetten en met Marieke onze  plannen mag realiseren. De werkelijkheid ziet er nog steeds niet rooskleurig uit. We hebben het verrukkelijk samen. Niet dat we steeds honderduit praten, maar de wederzijdse ervaring dat er iemand naar je uitziet aan wie je kunt vertellen en bij wie je stil kunt zijn en wat ik als echt thuiskomen beschouw, lijkt mij een wezenlijke behoefte – hoezeer je je er ook door allerlei omstandigheden in je levensloop van hebt kunnen losmaken.

O my darling, my dearest bride/ use your fingers as a knife/  take my heart and soul, it belongs to you your whole life/  ‘cause you are always merry and bright.
I cann’t miss you, not for one day/ I have just a short time to live/ I need you all the time/ my love, don’t go away so long, not for a second time.

Donderdag, 2 februari 2012

Ziehier mijn tafel: een grote chaos, want twee uur geleden kwam er een telefoontje uit het ziekenhuis dat ik vanmiddag moet worden opgenomen. Marieke gaat vanmorgen naar de revalidatie van het verpleeghuis d’n Ooijman. Voor mij observatie en vervroegd verder onderzoek, röntgen en CT-Scan (Slingeland zkh, Postbus 169, 7000 AD Doetinchem).
Vreselijk, wat een overval – dat heb je met indringers. Ik doe in elk geval niet mee aan chemo. Dat vertraagt alleen maar en de kwaliteit van leven wordt allengs minder.
De nacht bracht nieuwe ideeën, maar alles lijkt uitgewist, of bevroren door de vorst. Nu moet ik lunchen, mijn tas inpakken en dan komt Nol van taxi Trip mij halen. Ik ga eerst naar d’n Ooijman en een uurtje later naar het ziekenhuis om Marieke af te lossen.

[© MN, ‘Les jours de l’âme’.  Photo: “I cann’t believe it by Iveta Novotná”.]