Mijn broer is nu alweer meer dan vier jaar geleden overleden. Er vindt niet veel verkeer meer plaats op dit blog. Dat zou een reden kunnen zijn om het blog te beëindigen. Maar misschien vinden sommigen dat geen prettig idee. Ik wacht een tijdje af of er reacties komen op dit bericht. Afhankelijk daarvan laat ik het blog staan of juist niet.
Overigens wordt dit blog in de komende weken integraal opgenomen op de website www.ennonuy.com. Daar zijn per jaargang pdf's te downloaden.
Enno Nuy
39 opmerkingen:
Dit is een testreactie
.
Goedemorgen Marius,
Het is Allerzielen. Merk je dat daar?
Is er iemand langsgekomen van je bewonderaarsters?
Zij die als geile godinnen om je vochten.
En waarvan jij, het kan niet anders, genoot als een heer van stand.
Meermaals heb ik getracht je te schrijven.
Maar helaas, zonder techniek ben je nergens.
Ook ginder aan de overkant niet blijkbaar.
Return tot sender.
Ik hoop dat ik er nu in slaag om je te bereiken.
Nu dat je broer de barricades opgebroken heeft.
Hoop ik.
Zo dadelijk zal ik dit merken. Tot een volgende keer.
Uvi
Voor Enno Nuy.
Als u aan de rand van het Blog,
inzicht kon geven van de reacties,
dan zouden toevallige passanten het leven hier kunnen merken.
En misschien ook opnieuw nog wat schrijven.
Herinneringen, gemis of verlangen...
Maar nu, merk je daar niets van. Ogenschijnlijk.
Uvi
PS.
Om Marius te gedenken.
Het lukt mij niet de reacties op het blog zichtbaar te maken. Maar onder ieder berichten kan iedereen zien of er gereageerd is en hoeveel reacties er zijn.
En dan kom je binnengewaaid.
Als een vlok sneeuw.
Wanneer de takken kaal staan.
Of een vlinder.
Als de bloesem
aan de bomen hangt.
Zomaar. Ben je daar.
Alsof je nooit
bent weggeweest.
Schrander even verdwenen.
Van het rumoer.
Dat rond je hoofd lag.
Te duizelen.
Zomaar. Ben je hier.
Uvi
22 november, 2014 10:51
...
.
Goedemorgen Marius,
november, de maand van de dode zielen.
Vannacht heb ik een virtuele vriend verloren.
Hij en zijn geliefde
waren mijn trouwste bewonderaars.
Ze hielden het wonder brandend.
Zodat ik verder schreef.
Ikzelf bewonderde u ook.
Dat weet je.
Vandaag ontdekte ik een boek met een heerlijke titel:
Het Museum van de Verloren Geliefden.
Het zou een mooie grafzerk voor je wezen.
Nu je hier zo verweesd achterblijft.
Maar hier en daar
waakt er een suppoost. Dat weet ik zeker.
Uvi
PS.
Sorry voor die "u en je", ik haspel ze maar wat door mekaar.
Weet je, Marius,
ik begrijp het gewoon niet.
Jij die zo overladen werd. Met feminiene attenties.
Zodanig dat je er bijna onder bezweek.
Waar zijn die bloemen gebleven?
Ik hoor Marlène:
Sag mir wo die Blume sind.
Maar liever nog luister ik naar Hildegard Knef.
O, wat zou je genieten van hen.
U keuzeheer van schoonheden.
Met een eclectische smaak.
Kom, laat ons even wegdromen op je bank.
Misschien komen we wel in de hemel.
Liefst dan nog, de zevende.
Your humble servant,
Uvi
Dag Enno
Wij hebben elkaar ontmoet tijdens de afscheidsdienst van Marius.
Zo af en toe bezoek ik nog het blog van Marius al was het alleen maar om hem nog even te zien op het bankje.
Maar ik begrijp dat er ooit een einde hieraan komt.
Een of twee maal per jaar je graf bezoeken doet me ook goed. Eind oktober nog geweest toen ik weer in Slangenburg was.
En dat graf blijft nog wel even bestaan.
Ik heb veel plezier gehad aan het blog. Maar het leven gaat door.
Ik begrijp het als je het wilt opheffen.
Lieve groet,
Joke
Dag Joke, ik herinner me onze korte ontmoeting toen in maart 2012. Inmiddels heb ik gemerkt dat er tenminste twee mensen zijn die nog geregeld hier terugkeren. Zolang dat het geval is handhaaf ik het blog gewoon hoor, ik zal de tekst in die zin ook aanpassen. Ik heb de integrale tekst van het blog (exclusief de reacties) op mijn eigen website (www.ennonuy.com) geplaatst in jaargangen. Daar zijn ze als PDF te downloaden. Misschien heb je er belangstelling voor.
Hartelijke groet,
Enno Nuy
Dag Marius,
het is hier druk vandaag, merk ik.
Ondertussen luister ik naar Beethoven:
Ode an die Freude... Freunden.
In mijn dagboek schreef ik een tekst
bij een schilderij van Raveel. De hand van een stervende.
En toen dacht ik aan jou.
En niemand raakt ze aan.
En toen dacht ik: dit is de definitie.
Van eenzaamheid.
Geen hand of herinnering.
Huid zonder belang.
Bekleed met gemis.
En verlangen.
En niemand raakt ze aan.
Geen ogen
die je volgen naar de keuken.
Geen streling
door je haar.
Geen warme adem
over je schouder.
Geen traan
over je losgelaten.
Want niemand raakt je aan. Ook niet in Ispahan.
Uvi
.
Goedemorgen Marius,
zachtjes gaan we naar Kerstmis.
Dat merk je vooral in de stad.
Ze tooit zich. Als een oude bruid.
Wat commercieel en donker. Maar toch.
De kaarsjes krijgen weer hoop.
Ze bloeien. Als krokussen die schitteren.
Gisteren een Begijnhof gezien, gevuld met volk.
Allemaal gekomen om kaarsjes te zien branden.
In alle talen.
Spraken ze hetzelfde licht.
Straten van kaarsjes. Hoe is dat ginder?
Bij jou. Daar in de verre kilte.
Van een herinnering.
Uvi
PS.
Zopas heb ik een pak sites bezocht.
Van mensen en media.
Het is daar erg gewelddadig. En banaal, Marius.
En toen dacht ik aan jou. Om een beetje troost te halen.
.
goedenavond Marius,
neen, veel visite zal je niet gehad hebben vandaag.
Troost je: ik al evenmin.
Weet je, ik ben niet bang voor het woord
dat eenzaamheid heet.
Ooit was ik met twee.
En tussenin de kilte. Van alleen.
Kan je genieten van het duister daar?
En luister je naar de wind...
Zou er vandaag iemand aan je gedacht hebben?
Die dan van de herinnering even gelukkig werd.
Dan is alles niet voor niets geweest.
Zàlige Kerst, Marius.
Uvi
.
.
Zoals mist of sneeuw,
een zwaluw
die nog geen lente is...
zo denk ik soms aan jou.
Onverwacht zelfs achteloos
als een herfstblad
dat de boom niet verlaten kon
en nu geplukt wordt door de winter.
Zou de dood een trekvogel zijn.
Met gemis en verlangen.
Naar de overkant.
Dat land van hen die ons achterlieten.
;
.
Ik mis je.
Is huid en herinnering.
Eenzaamheid die schuilt
in woorden.
Over tijd en afstand heen.
Voelbaar verlangen.
Tastbaar gemis.
Dag Uvi,
Ik keek weer even op Wisperings of the Soul en zie, steeds terugkerend, je trouwe en warme gedachten aan Marius.
Wees gerust, vergeten ben ik hem ook niet; hoe zou ik dat kunnen, hij was ooit mijn man.
Ik ben blij dat je de herinnering aan hem levend houdt; daar zou hij van genoten hebben...
Het ga je goed Uvi.
Warme groet, 'Chrisje'
Dag Chrisje,
misschien herinner ik het mij wel fout.
Maar je naam werkt Proustiaans.
En zo denk ik aan de tijd van je verhuis. Uit jullie huis.
En hij die achterbleef.
Natuurlijk ken ik Marius enkel uit zijn woorden.
En zijn gevoelens die hij rationeel fileerde.
Met pro en contra. Zo objectief mogelijk.
En soms ongenadig voor zichzelf.
En al die dames die rond zijn hoofd fladderden.
Geurend naar wierook.
Ach, wat was zijn honger naar liefde (bewondering) grenzeloos.
Niet makkelijk voor een geliefde.
Maar ik begreep hem. Wat, ik besef het, makkelijker is
dan ermee leven.
Ook ik, bracht verdriet bij geliefden.
Soms waren de rozen nog slechts doornen.
Ik hoop dat het goed met je gaat. Dag Chrisje.
21-01-10
En toen vertrok ze
En bij het bladeren tussen de jaren
vond ze nog een glimlach
op de vensterbank nabij de sanseveria's
toen ze door de vroege ruiten
hem, een jongen nog, zag kersen plukken
en hen als een rode ruiker
aan haar oren hing.
Zou de warmte
tussen de deuren nog dezelfde zijn
de geuren en het licht
of zit er in de kieren
een geheugen dat de scheuren
lijmt tot een nieuwe mozaïek
un trompe-l'oeil?
PS. Voor Marius & Chrisje die gisteren van hem wegging.
.
dag Marius,
wellicht is het koel daar bij jou.
Hier bakken en braden wij.
Het gras de dood nabij.
En jij weet daar alles van.
Jij bent nu een 'weten'-schapper.
Dat was je al. Natuurlijk.
Maar ook veel meer.
Onder meer een charmeur.
Met niveau.
En chique woorden.
Ze vielen voor jou.
Zoals mussen van het dak.
Bij dit weer.
Ik hoor niets meer van hen, Marius.
En jij?
.
Goedemorgen Marius,
spijtig toch.
Je mist het oktoberlicht.
Dat lage wispelturige helder uitspansel.
Dat tussen bomen hangt.
En aan de wolken kleeft.
Is het daar donker?
Ginder aan de overkant.
Misschien slaap je wel
tussen de rozen.
Op dat groene strand van verlangen.
Elders. Waar de Muze zingt.
Dat wens ik jou, Marius.
Deze ochtend dacht ik aan jou.
Heel even was je weer levend.
Hier.
En God weet waar nog.
Uvi - een roerloze reiziger
goedemorgen Marius,
en hoe was de Kerst?
Of stel je deze vraag niet aan een dode dichter.
Misschien zat je wel ergens bij aan tafel.
In een afwezige gedachte.
Van een knappe dame.
Dat zou mooi zijn, niet?
Velen moeten het met minder doen.
Alleen samen met de kerstboom.
Zonder een herinnering.
dag Marius.
dag Marius,
dat gaat zo met kerkhoven.
Ze bloeien enkel in november. Plots.
Maar niet onverwacht.
In het seizoen van herinneringen.
Het wordt dan druk.
Tussen de graven.
Het doet me wat denken aan verkiezingen.
In mijn land: verplicht.
Zo ook de begankenis.
Niet met een rood potlood. Maar witte chrysanten.
Weldra wordt het hier lente, Marius.
Hier is aan de overkant.
Waar wij wachten.
Busje komt zo.
Naar Ispahan.
Roerloos. Over de eeuwen.
Dag Uvi
Wat mooi toch, ik tref je hier steeds weer, jaar in, jaar uit...
Dank voor deze trouwe vriendschap, dat doe ik dan maar namens Marius maar zeker ook namens mijzelf...
Chrisje
Het is Pasen. De dag van de Verrijzenis.
dag Marius,
nog altijd geen zin om terug te komen. Onder ons.
Je kan beter nog wat wachten.
We zitten hier ook in quarantaine. Jij weet daar alles van.
Chrisje, kwam even langs.
Ik ken haar niet. Maar bij haar naam, voel ik een streling
door mijn dunne haar. Een herinnering.
Alse en zachte zomerwind, Marius.
Denk jij ook nog aan haar. Ik hoop van wel.
En maak je geen zorgen over die Verrijzenis.
Ach, dat kan wel wachten.
groeten,
Uvi
Dag Marius,
met de jaren word ik trager.
Gedachten en gebeente.
Het is ondertussen Advent.
Van advenire.
Jij bent nog altijd een lege plek.
Een virtuele vlek uit mijn verleden.
Toen jij nog in de tegenwoordige tijd leefde.
Met een excentriek alphabet.
En een bouquet van liefhebbende freules.
Wat zou er van hen geworden zijn?
Misschien zie jij het wel. Vanuit de verte.
Dag dichter.
Een roerloze reiziger
Dag Uvi,
Wat mooi dat jij hem ook niet vergeten bent,
Liefs,
Chrisje
Dag Chrisje,
en dan is er de weemoed
die des avonds komt
en niemand kan verklaren.
Waarom ben ik weer hier?
Ook ik vind er geen antwoord op.
Is het zijn taal.
Zijn accuratesse, zijn zwakte en zijn sterkte.
Zijn zelfreflectie.
Doen en dan daarover nadenken.
Met een bikkelhard oordeel pro domo.
JIJ Chrisje, woonde met hem samen.
In een mooi huis, beeld ik me in.
Zijn zwakte, vermoed ik,
lag in zijn verlangen naar 'schoonheid'.
Of die nu van verf was, een woord of van vlees.
Ik groet je,
Uvi
🌹 van ’Chrisje’
Kan ik je ergens terugvinden op internet?
Bijv. Een Blog of Facebook?
vriendelijke groeten,
een roerloze reiziger
PS.
Dit zou ook een epitheton kunnen zijn voor Marius.
In zijn huidige toestand.
Zelf zit ik onder een nickname op FB.
https://www.facebook.com/philippe.duchamp.16100/
Goedemorgen Marius,
het is weer een tijdje geleden.
Komt er nu en dan nog iemand naast je zitten?
Of word je zoals vele oude mannen wat gemeden?
Hun glans is getemperd.
Hun dans stroef. Ik dacht aan hun paringsdans.
Hun potentieel gekrompen tot een dagelijkse medicatie.
Ach, hier aan de overkant
is het ook niet peis en vree.
Soms verlang ik naar de rust. Ginder op dat bankje.
Maar toch verkies ik te blijven ademen. Tot hij op is.
Dag Marius.
Uvi
Dag Uvi,
Ik bewonder je trouw aan Marius!
De huidige stilte rond hem is oorverdovend…
Het gaat je goed; adem na adem… 🌹
Woorden van Marius:
Marius 11:52 op 25 december 2009
Het ware verlangen kent tijd noch taboe!
PS.
Vanochtend vond ik ze terug als een reactie.
Op mijn Blog.
.
Zeg mij, Marius,
hoe zit dat
met de eenzaamheid van de doden.
Houden ze zich ook apart
in clubjes.
En onzichtbare drempels.
Leeft er
jaloezie onder de aflijvigen.
Zielen onder malkander.
Differentiatie
tussen
meegesleepte titulatuur en andere activa.
Of is die ruis verdwenen?
Dat oude aardse geruis
tussen mensen. Onderweg.
Dat panorama
op liefde en lusten.
En de leegte aan de einder.
Zeg mij.
Ligt er nu iemand aan je voeten.
Die ze besprenkelt.
Met haar nooit uitgekomen dromen?
Jouw onwetende,
Roerloze reiziger
Wat een bijzondere vragen, niet aflatende Uvi.
Ik bewonder je trouw…
En wil je langs deze weg een stemmig kerstfeest wensen
Ondanks alle ellende in de wereld en zelfs in ons eigen landje.
We blijven maar hopen…
Goedenavond Chrisje,
mag ik mij vanavond tot u richten. U die ooit huis en bed deelde met Marius.
Trouw
is een breekbaar woord.
Een werkwoord.
Ook ik verbrak het ooit.
Verleid en veroverd.
Door de bekoring van het onbekende.
U bent een verafgelegen naam.
Geen gelaat, geen stem.
Woorden zonder ogen.
Ik tracht de ontbrekende elementen in te vullen. Tot een beeld.
Uw land is niet het mijne.
Ik leef in 'le plat de pays' de Brel. Vlaanderen.
Avec un ciel si bas...
Als ik dat mag vragen, heeft u een FB-account of een Blog?
Genegen,
een roerloze reiziger
https://www.facebook.com/philippe.duchamp.16100
PS.
Met een pseudoniem.
.
.
Dag Marius,
toevallig kwam ik je weer tegen
in mijn geschriften.
De scripta die manent, je weet wel.
Zoals de doden. Die blijven ook.
Zelfs als ze vergeten worden.
Omdat niemand ze nog herinnert.
En dus niemand nog aan hen denkt.
Troost je, Marius,
het kan nog erger.
Vergeten worden terwijl je nog niet dood bent.
O, ja, binnenkort is het weer Pasen.
Wat denk je?
Blijf je toch maar daar.
Waar ik nog niet kan komen. Stilaan, begrijp ik je beslissing.
Uvi
Goedemorgen Marius,
ik weet niet wat je mist ginder.
Aan de Overkant.
Misschien het licht? Dat zou ik begrijpen.
Ik kan je verzekeren 'het novemberlicht' is schitterend.
Helder en zacht.
En zijn schaduw niet aflatend.
Het neemt ruimte en tijd in. Zoals de dood.
Maar wat ik je graag zou schenken en hopen,
als ik dat zou kunnen.
Enkele dode zielen van een hartstochtelijke vrouw.
Ik kan me niet inbeelden dat jij
die ijzig koud
aan je gebeenten zou laten passeren.
Meer zelfs, ik wens je een volle hemel.
Dat lijkt mij
veel interessanter dan rijstpap.
Zelfs met een gouden lepel.
Dag Marius.
Goedemorgen Marius,
Het IJzeren Gordijn, u weet wel.
Soms denk ik
dat het ook de levenden en doden scheidt.
De afwezigheid. De tijd.
Ontastbaar, maar toch voelbaar.
Ik schrijf u hier
omdat elders mijn woorden
verloren gaan.
Ik vertrouw ze u toe.
Mijn suppoost van de dood.
Ik maak me klaar voor Ispahaan.
Nog een paard zoeken. En dan kom ik af.
Zet de haver al maar klaar.
Met ruiterlijke groeten,
een roerloze reiziger.
Dag Marius,
het is duister en ik word moe.
Ik kwam je toevallig tegen. Zomaar uit het niets.
In het niets.
Hier is het stil. Misschien, in het beste geval,
ben je een herinnering.
Nu en dan.
Als ik mag kiezen, namens jou,
dan hoop ik dat het die van een vrouw is.
Misschien keek ze even naar buiten.
En viel er een blad. Dwarrelend.
En toen zag ze jou.
In de val.
Even was jij van haar. Een plek. Waar het goed toeven is.
Ik groet je.
Een verdwaalde reiziger.
Uvi
.
Een reactie posten