Buchenwald, het dieptepunt der mensheid
Jedem das Seine
De zon schijnt op mijn paarse rouwkleed, hier diep
in het woud, aan de Blutstrasse, waar het duister de aarde
smoort en al het verdriet der wereld bijeenligt.
De koudste ongenade, de wreedheid, de vernedering,
het stilste veld van de hel, aan een warm
woord is niet te denken bij diep en donker
leed, dat ieder mens voorgoed verbond met wat
buiten hen leefde aan hellemacht en waanzin, hier, op dit veld
voor het eerst en het laatst verpletterd en verenigd.
Ik zie niets dan vlammende bladeren, de krankzinnigheid
is nooit opgehouden, het meedogenloos bliksemsnel geheven
zwaard, één dag en een volk is uitgeroeid.
[© MN, in Overpeinzing over het lelijkste ter wereld. Het concentratiekamp Buchenwald ligt ongeveer 7 km van Weimar, een groot complex op de Ettersberg met vooraan een reusachtig gedenkmonument (‘Gedenkmal’ van Fritz Cremer), verderop de kazernegebouwen van de SS toentertijd, een veld van verdwenen barakken en het wrede interieur van de dokterskamer, de douches en de kruisweg naar het crematorium. De foto komt van www, maar verdere gegevens zijn onbekend.]
Jedem das Seine
De zon schijnt op mijn paarse rouwkleed, hier diep
in het woud, aan de Blutstrasse, waar het duister de aarde
smoort en al het verdriet der wereld bijeenligt.
De koudste ongenade, de wreedheid, de vernedering,
het stilste veld van de hel, aan een warm
woord is niet te denken bij diep en donker
leed, dat ieder mens voorgoed verbond met wat
buiten hen leefde aan hellemacht en waanzin, hier, op dit veld
voor het eerst en het laatst verpletterd en verenigd.
Ik zie niets dan vlammende bladeren, de krankzinnigheid
is nooit opgehouden, het meedogenloos bliksemsnel geheven
zwaard, één dag en een volk is uitgeroeid.
[© MN, in Overpeinzing over het lelijkste ter wereld. Het concentratiekamp Buchenwald ligt ongeveer 7 km van Weimar, een groot complex op de Ettersberg met vooraan een reusachtig gedenkmonument (‘Gedenkmal’ van Fritz Cremer), verderop de kazernegebouwen van de SS toentertijd, een veld van verdwenen barakken en het wrede interieur van de dokterskamer, de douches en de kruisweg naar het crematorium. De foto komt van www, maar verdere gegevens zijn onbekend.]
19 opmerkingen:
Krachtig...mooi is niet goede woord bij iets waar zoveel ellende en leed is geweest.
Je brengt het gevoel van de plek (ondanks dat ik er niet geweest ben) fantastisch over.
hoe "gevoelig" heb je je bezoek aan Buchenwald verwoord.
twee jaar geleden bracht ik een bezoek aan Birkenau en Auschwitz. Een resem gedachtes, gevoelens ... gingen door ons heen. Haast niet te vatten wat er zich daar ooit heeft afgespeeld. Helaas leert de mensheid weinig uit zijn verleden.
Ik ben blij dat er mensen zijn die het wel kunnen verwoorden. Bedankt Marius.
Een explosief stukje om te lezen...
Veel pijn en verdriet..
Onmacht om het gedane leed te verzachten..
zware kost voor de maandagmorgen, marius... maar zeer zeker raak en pakkend verwoord.
wie immer.
Ik ben vorig jaar in Auschwitz geweest, was erg indrukwekkend. Een gruwelijkheid die zich makkelijk in woorden liet vangen. Jouw gedicht vind ik erg sterk en brengt het beeld erg goed over.
Ik schreef destijds op de trap één van de blokken:
~ Het zijn gedachten die vrijheid brengen, zelfs in gevangenschap. ~
Wat kun je schrijven op een plek waar woorden tekort schieten? Wat valt er te zeggen, fluisterend of zelfs stilzwijgend?
Zittend op de laatste treden van blok 7 probeer ik me voor te stellen hoe het hier ooit geweest moet zijn, een kamp waar de dood rondwaarde als een afschrikwekkende kameraad, verdriet zo vanzelfsprekend was als de donkere wolken die verschenen uit de hoge schoorstenen en marteling een feit was geworden, net als de gele ster op de gestreepte pakken. Het geluid van voetstappen gemaakt door hedendaagse bezoekers is een vage weerspiegeling van de duizenden gevangenen die hier hebben gelopen, gerend en zijn gestorven. Het macherende gedreun van Duitse soldaten en SS-officieren is nu vervlogen, net als de stank van de crematoria die hier dag en nacht werkten…
Wanneer ik verder loop en mijn voeten blok na blok betreden, terwijl de schimmen van dat wat ooit was om mij en de andere bezoekers zweven en holle, lege ogen ons vanaf de muren aanstaren, voel ik mij verdrietig dat mensen zo wreed kunnen zijn en erger nog, blijven zijn…
© Natasza - Auschwitz, Augustus 2006
Nogmaal, ik vind je gedicht erg sterk.
Nog een fijne maandag.
Carpe Diem
Ach Marius.....wat uitmuntend beschreven.... vreselijke tijden
Novelle
Zo,n vernietigingskamp bezoeken gaar door merg en been, de emotie,s lijken nog altijd voelbaar.
Ik ben ooit in Westerbork geweest, de monumenten, de verhalen de persoonlijke bezittingen ,hoe karig ook.
Doet je wel wat...
En ja.. Ik sluit me bij cursief huigje aan... De mensch leert er niet van..Rest mij de volgende vraag..
Welke keuzen ik gemaakt zou hebben destijds..als burger zijnde.
Onuitsprekelijk verdriet en leed zo krachtig en goed beschreven...
Bloem
Jaren gelden heb ik een bezoek aan Dachau gebracht. Heeft zo'n indruk op me gemaakt . Je woorden komen "aan" bij mij.
Een zwarte bladzijde...
Grenzeloze huiver. Sprakeloos. Woordenloos. Eigenlijk schieten woorden nog altijd tekort bij zo'n mensonterende toestanden. En nog en nog en nog hebben mensen het nog niet geleerd om in vrede en respectvol, met ieders eigenheid en ieders 'anderszijn' samen te leven. Ik denk niet dat ik Buchenwald zou kunnen bezoeken.
Eén van de beste impressies over Buchenwald die ik ooit las!
Beetje stil van geworden, sorry Marius...
Het is op zich niet verkeerd de ellende van toen, nog eens nader te bekijken, en de foto,s daarvan liegen er zeker niet om.. Uitgemergelde lichamen, levenloze ogen.De gevangenschap in hun bestaan heeft voor de "overlevenden", nog veel effecten gehad, die generatie,s door kunnen werken.
Zoiets op foto zien.. is al erg confronterend, mijn eetlust vergaat er wel bij, laat staan dat je er bent, de geur, de geluiden, dat soort dingen...
Het lichamelijk overleven en het psychisch afsterven.
Je vraagt je af waarom ze zo konden "leven"tot de executie..plaatsvond.
Dit is van voor mijn tijd wat er "hier" afspeelde.
Het gebeurd overal wel ergens, nu nog en ik ben bang dat dat soort terreurbewind ook nooit zal verdwijnen.
Maar Marius... Ik hoop toch wel dat je ook minder beladen dingen daar in Duitsland hebt gezien...
Je ogen ook hebt gericht op verwondering en bewondering.
Geroken aan een willekeurige rozenstruik,je smaakpapillen hebt verwend met worst, bier,de heerlijke broodjes. vergapen hebt in de impossante musea, genoten hebt van het landschap,de zon, en gelachen hebt, bij de verkeerde uitspraak!
Een heel prachtig explosief stukje. Het is inderdaad niet mooi. Dat doet me denken aan de uitspraak van Harry Mulish over iemand die 'Multatuli' mooi noemde.
Dat is alsof er een kind ligt te verdrinken in de gracht en onderwijl om hulp schreeuwt en dat je dan tegen elkaar zegt: wat een mooie stem heeft dat kind.
Ik vond dat prachtig gezegd van Harry. Net zoals ik het prachtig vind hoe jij het verwoord hebt Marius. Nog bedankt voor je mooie reactie op mijn log.
Marius, héél hartelijk dank voor je lieve woorden op mijn blog... hoe jij iets zeggen kan...
Overigens, het is geweldig dat je bent gaan kijken Marius, veel mensen doen op vakantie alleen maar 'leuke' dingen en sluiten bewust hun ogen voor verleen en eventuele narigheid waar ze nog iets van kunnen leren, en daardoor kun jij die boodschap weer doorgeven aan ons met dit gedicht
Krachtig inderdaad. Heftig. 'Het dieptepunt der mensheid', raker kun je het niet treffen. En tegelijkertijd schrijnende schoonheid in je woorden. Mooi.
Een reactie posten