Soms is er het verlangen naar een nieuwe wereld


Over de verspreiding van ziekte en ellende, daar gaat God niet over, anders zou er geen liefde, goedheid en barmhartigheid kunnen zijn.
En waar die er wel zijn, daar gaat God evenmin over, anders zouden we rechtvaardigheid en de menselijke waardigheid niet kennen.
En zou God over de goedheid gaan, dan zou die te vinden zijn waar die het hardst nodig is: bij de onderdrukten in Zimbabwe, bij de mensen in Darfur, bij de mensen die het recht op een bestaan wordt ontzegd, zoals de Koerden, de Palestijnen, de Christenen in Turkije, Syrië, Somalië en andere Islamitische landen. Enzovoorts.
Wanneer God zou gaan over slechtheid en rampen, zou Hij niet van de liefde kunnen zijn. Hij heeft de mensen alles geschonken om te kunnen leven naar Zijn beeld.
Wie of wat is er meester over de wereld? De eenvoud? De ontroering? Het idealisme? De elitetroepen? De honger naar macht en geld? (We herinneren ons het gouden kalf. Hoe groot is het kalf intussen niet geworden?!) Het zijn de mensen die heersen en overheersen, die koppen indrukken en negeren. Het zijn mensen die oog hebben voor tekorten en noden en mensen die weerstand bieden en een menslievend voorbeeld stellen, het zijn idealisten, spirituele en inspirerende mensen die zich betrokken voelen bij de samenleving en die zich met het lijden van anderen weten te verbinden.
[En dan is er nog de schoonheid van het landschap en al wat uit mensen’s handen komt en tot de verbeelding spreekt.]
Soms verlangen we naar een nieuwe wereld, voorbij de onderdrukking, het geweld, de vernedering, voorbij de corruptie en misleiding en alle andere gebrokenheid. Maar er is geen andere wereld, met deze moeten we het doen.
De Ark van Noach. Ik heb de boeken niet bij de hand, ik kan niet zien wat er staat*, dus de oorspronkelijke ark laat ik onbesproken, we zouden ons er ook geen raad mee weten. De ark is een majesteitelijk, krachtig symbool van een menselijk verlangen, diep geworteld zoals een vlam die graaft naar de bronnen van zijn vuur. Het is een menselijk verlangen, dat gebaseerd is op de hoop dat we onze crises weten te overwinnen en dat het telkens weer anders kan worden dan het is. De ark is het verbouwde uitzicht naar nieuwe mogelijkheden in onszelf want alleen wij gaan daar over, niet God.
Elk pad is goed als het er maar een is met een hart.


[©MN, Korte gedachten bij nieuwjaar 2008. (Deze overdenking is geen tegenspraak naar Vrijdenkers, maar in mijn vrijdenkerij ben ik met mijn eeuwig heilige Benedictus een gelovig mens.) * ”Niet zien wat er staat“.: ik kan niet focussen en dus zeer moeizaam lezen. De ark is gebouwd door Johan Huibers uit Broek op Langedijk. De foto is van Mariska Hofman]
geplaatst door Erna

Engelengeduld
Patience is the name of the game

Dat vinden we een schone zaak, maar hebben we er ook tijd voor? Bewaar je geduld, je kalmte – het wijst, in de verte misschien, naar de deugd van nederigheid. Met dit begrip hebben veel mensen intuïtief moeite hoewel ze zeker niet over zich gezegd willen horen “altijd haantje de voorste te willen zijn”. Hoe we er ook over denken of er in wezen niet van houden, steeds weer worden we beproefd: nog niet te willen wat mogelijk binnen bereik ligt en dan zien we dat de weg ernaartoe veel belangrijker is. (Ik hoor ’t, “allemaal mooi hoor, maar ik hoop dat we een beetje voortmaken”.) De variatie gezegdes is rijk geloof ik, ‘kalmte zal u belonen’. Geduld wijst naar kalmte, naar langzaamheid, soms zo traag als een slak. Het is de kunst langzaam aan te doen. Geduld brengt misschien wel geluk en geluk brengt feestelijkheid, dankbaarheid, blijmoedigheid, warmte en misschien ook tederheid. Wat kan ik ieder meer en beter wensen dan dit? Van harte en uit diep gelegen genegenheid veel engelengeduld, nu en in 2008.

[© MN, korte gedachten bij kerst 2007. Afbeelding, detail op mijn kamer: “De engel” gekleed, later in goud gekaderd, door de fotograaf HansChristiaan Peters, 2004 gefotografeerd door Enno Nuy, geplaatst door Erna]

“Ach, veel intelligenter dan ik ben, zal ik niet worden”

De dichter loopt zich helemaal suf, en
’t is dat het therapie heet, anders
ga je toch niet op je billen de trap af?

Binnenkort is er een hellingproef, ‘t fijne
weet ik er niet van, maar als ik tegenwerk,
word ik er van afgekieperd;

Wat sneuvelt er gaandeweg toch veel
de taal is ook niet meer wat het was.
Hier is toch niets poëtisch aan?

[© MN in “Kreupele gedichten”
foto: Enno Nuy
geplaatst door Erna]

Oases zijn er ook: dat zijn mensen

Over waar ik ben, moet ik zwijgen
en toch brandt het van mijn lippen.

De gezichten van vroeger waren ongetwijfeld
erger, maar de instanties van tegenwoordig

zijn rampen van regels. Koud
en ongenadig, maar er is een zonzijde.

Er is aanmoediging en verwarmde toewijding,
die breken mijn innerlijk verzet en verlichten ’t pad.

©MN, in “Willen leren is net als zaaigoed”
[Foto op mijn kamer van Enno, geplaatst door Erna]

Er is niets dat mij niét geschonken is

Van hier tot aan het einde
waarvan niemand weet wanneer
dat er ooit zal zijn.

Als ik had moeten sterven, was dat acht seizoenen eerder
al gebeurd. Hoeveel later het nu wordt, weet ik niet.
Het gebeurt als het tijd is.

De dichter kleedt zich in al jullie bonte bemoediging,
Heb daarom geen bekommernis om mij. Ik voeg me
naar een nieuw pad
en het is er een met een hart.

© MN, in “Kreupele gedichten”

Afbeelding: Kartini

De dichter verblijft vanaf 6 december in revalidatiecentrum
Groot Klimmendaal, kliniek 3 groep 10

Heijenoordseweg 5 te Arnhem

De stem van de stilte
De eerste, een weelde voor mijn hart

Al dagen zoek ik
In mijn verleden naar je stem
Maar eerst rook ik de wang van je moeder, geurend als kruid,
En daarna zag ik de handpalm van je vader zacht glanzend als rood fluweel.

Warme herinneringen zijn dat,
En toen plots zag ik je in
Heel persoonlijke landschappen
Je stem, zo zacht en werkelijk als van moeders.

Waarom je zo vroeg en abrupt stierf
Ik vroeg het aan Benedictus, maar
“er is niemand die daarover gaat”, zei hij.
Ik doe het met de stem van de stilte die mij voedt zolang ik leef.

Marius Nuy, in memoriam mijn moeder Mimi, 13 mei 1923- 3 december 1972

Afbeelding: aquarelle painting van Václav Mach-Kolácvny,
In Space of Silence
Geplaatst door Erna