De vader der filosofen
(En de alertheid van een man die om zich heen kijkt)
Geen vraag was er te stellen en op geen enkele zou er antwoord zijn. De filosoof moest handelen. Normaal voor geen kleintje vervaard en wist hij wel raad met de prooi die hij op het oog had, maar ditmaal zat hij in de strik van een onbekende vijand. Slaan met zijn krachtige vleugels bracht hem schade, snijdend te keer gaan met zijn snavel mocht niet baten en ook zijn grijpklare klauwen lieten hem in de steek. Hij was, hoewel hongerig, sterk en verweerde zich uit alle macht. Er ontstonden onherstelbare mazen in het net, maar het scherpe draad ervan snoerde zich almaar dieper onder zijn veren en bonden zo een strakke niet meer te klieven doodsstrik. Het ogenblik van de wrede dood was onontwijkbaar.
Het was een koude nacht. Alle muizen bleven daar waar ze waren, behaaglijk en veilig. Dat werd de kerkuil toch te gortig. Zou er vis te grijpen zijn? Het was mistig dus hij scheerde laag over het water. Hij vroeg zich wel af of de vis zich met deze koude aan de oppervlakte zou wagen, maar van biologie had hij geen kaas gegeten. Zijn humeur werd er niet beter op en hij dacht er al aan terug te keren maar zag plots wat zonder twijfel een vis moest zijn – wat kunnen toevalligheden toch ongelukkig samenvallen. Precies op het moment dat hij met beide klauwen zijn prooi dacht te grijpen, dook deze als de bliksem naar de diepte, niet wetend dat hem daar een andere dood stond op te wachten, tenzij hij rechtsomkeer had gemaakt. Maar de lotgevallen van vissen doen niet vermoeden dat de meeste op een natuurlijke wijze een ‘sterfbed’ vinden. Het lot van de uil was weinig anders. Toen de vis nipt op tijd wegdook, zag de uil een barricade, hij spreidde zijn vleugels om af te remmen, maar het net was niet meer te mijden. Met een harde smak vloog hij zich vast en het gevecht dat volgde, was onmogelijk te winnen.
De filosofie kent vele vaders, maar het verlies van deze vader is uitzonderlijk treurig, gesneuveld in het harnas van zijn jacht. Gehavend en getekend door strijd keert hij terug naar het stof, het stof dat wij ooit met hem delen want in de dood wordt elk onderscheid teniet gedaan.
[© MN, in “Weer een vader verloren”. De foto is gemaakt door fotograaf Jan Wamelink in het eerste weekend van maart 2008. De foto verscheen op 4 maart in De Gelderlander. Overigens staat daar de foto verticaal afgebeeld, vermoedelijk ook volgens de bedoeling maar dan klopt mijn verhaal niet; met alle respect voor de fotograaf heb ik hem dan toch maar gedraaid. De belangrijkste regel van het onderschrift: “Een kerkuil is in een achtergelaten vistuig verstrikt geraakt en heeft een lange doodsstrijd gestreden en verloren.”]
(En de alertheid van een man die om zich heen kijkt)
Geen vraag was er te stellen en op geen enkele zou er antwoord zijn. De filosoof moest handelen. Normaal voor geen kleintje vervaard en wist hij wel raad met de prooi die hij op het oog had, maar ditmaal zat hij in de strik van een onbekende vijand. Slaan met zijn krachtige vleugels bracht hem schade, snijdend te keer gaan met zijn snavel mocht niet baten en ook zijn grijpklare klauwen lieten hem in de steek. Hij was, hoewel hongerig, sterk en verweerde zich uit alle macht. Er ontstonden onherstelbare mazen in het net, maar het scherpe draad ervan snoerde zich almaar dieper onder zijn veren en bonden zo een strakke niet meer te klieven doodsstrik. Het ogenblik van de wrede dood was onontwijkbaar.
Het was een koude nacht. Alle muizen bleven daar waar ze waren, behaaglijk en veilig. Dat werd de kerkuil toch te gortig. Zou er vis te grijpen zijn? Het was mistig dus hij scheerde laag over het water. Hij vroeg zich wel af of de vis zich met deze koude aan de oppervlakte zou wagen, maar van biologie had hij geen kaas gegeten. Zijn humeur werd er niet beter op en hij dacht er al aan terug te keren maar zag plots wat zonder twijfel een vis moest zijn – wat kunnen toevalligheden toch ongelukkig samenvallen. Precies op het moment dat hij met beide klauwen zijn prooi dacht te grijpen, dook deze als de bliksem naar de diepte, niet wetend dat hem daar een andere dood stond op te wachten, tenzij hij rechtsomkeer had gemaakt. Maar de lotgevallen van vissen doen niet vermoeden dat de meeste op een natuurlijke wijze een ‘sterfbed’ vinden. Het lot van de uil was weinig anders. Toen de vis nipt op tijd wegdook, zag de uil een barricade, hij spreidde zijn vleugels om af te remmen, maar het net was niet meer te mijden. Met een harde smak vloog hij zich vast en het gevecht dat volgde, was onmogelijk te winnen.
De filosofie kent vele vaders, maar het verlies van deze vader is uitzonderlijk treurig, gesneuveld in het harnas van zijn jacht. Gehavend en getekend door strijd keert hij terug naar het stof, het stof dat wij ooit met hem delen want in de dood wordt elk onderscheid teniet gedaan.
[© MN, in “Weer een vader verloren”. De foto is gemaakt door fotograaf Jan Wamelink in het eerste weekend van maart 2008. De foto verscheen op 4 maart in De Gelderlander. Overigens staat daar de foto verticaal afgebeeld, vermoedelijk ook volgens de bedoeling maar dan klopt mijn verhaal niet; met alle respect voor de fotograaf heb ik hem dan toch maar gedraaid. De belangrijkste regel van het onderschrift: “Een kerkuil is in een achtergelaten vistuig verstrikt geraakt en heeft een lange doodsstrijd gestreden en verloren.”]
19 opmerkingen:
Mooie afbeelding bij een goed verhaal.
Arme uil!
En tot stof zult gij wederkeren.
Tja ... blijft een 'raar' en ook wel rustig idee:-))
Hoest met de Denker/Schrijver/Dichter?
Cath*
de natuur... in al haar facetten. is een mooi, doch wreed ding.
en dat er geen onderscheid meer is na de dood, is ook een mooi ding.
dat je thuis bent, is ook een mooi ding. hoe bevalt het ? want, ook al met de nodige portie tegenzin daar verbleven, kan me voorstellen dat je het daar toch mist. klimmendaal. of iig de mensen. en aan van alles weer moet wennen, thuis.
hoop dat jullie fijne paasdagen hebben gehad, wij hebben er een feestje van gemaakt !
Goedemorgen gewenst.
Jammer toch van die mooie uil.
Om die redenen ben ik ook niet zo dol op vissers, want ja vislijn dat is ook zoiets..
Maar goed.ze zijn ook niet dol op mij als ik met kinderen ga kanoeen vrees ik.. zigzaggend over het water..
FeeX
Uiteindelijk verliezen we de strijd allemaal.
Wat een aangrijpend realistisch verhaal. De werkelijkheid zoals we hem zien en maken voor onszelf en voor anderen, En toch wordt "in de dood elk onderscheid teniet gedaan".
Hier een levenslustige kikker in de tuin, én daarop volgend een sprookjesverhaal met lentekriebels voor de zus van R. ;-) Een vader verloren en schoonbroer in zicht. Dood en leven, all creatures great and small...intens verdriet en vernieuwd geluk.
Wens jou een rustig, aangenaam weekend, lieve Marius
prachtig beschreven Marius en ja allemaal sterven we.....zucht.
novelle
Hé Marius, de links zijn er weer. Energie en de loep ? Hoop dat het zo blijft, telkens een stapje vooruit ;-)
Zo zie je maar weer,of dier of mens, je maakt een plan de campagne en alles gaat toch anders dan je het voor ogen had. Wat een gruwelijke dood voor deze uil.
Yes, thats live,de ups and downs...
Maaaaaaar.....ik sluit af:-) met;
ik heb de eerste ooievaar in onze uiterwaarden gezien.....
Nice weekend lieve Marius
> De links zijn weer terug door de dankbare hulp en bekwaamheid van Gerhard: Tagelus.
Hey, de links, inderdaad ... kijk, met elkaar komen we er wel Marius!
Wens je een mooi, licht en 'huppelend' weekend!
Al is het met 'stokstapjes'.
Warme groet: Cath*
O dat is triest he !! Zo'n mooi beest en dan zo aan z'n einde komen! Heel gevoelig beschreven hier !
Goed weekend Marius !
goeiemorgen marius,
wat een aangename verassing je te zien op m'n log,
dat is een meer dan goed teken dat vandaag een wonderbaarlijk mooie dag gaat worden zeker,
heerlijk om je weer te zien,
zet deze trant door en wordt alleen maar beter hé,
liefs
klaproos
Ik zie de uil zo voor me. Er woont er hier ook een in de omgeving...
> trouwe vriend Redstar, bij wie ik 'terugkom', zal wel wisselen - als de tekst maar niet te lang is, maar jouw weblog kan ik helaas en onmogelijk lezen. De kwaliteit van het kunnen lezen wisselt ook enorm, zelfs op dezelfde dag.
Maar je leest Marius, wisselend of anders, fijn!
Cath*
Dag lieve Marius!
Had hier het één en ander in te halen en ben daar een tijdje zoet mee geweest. Maar spijt van de tijd heb ik niet, integendeel!
Wat ben ik blij dat je er weer bent, en in je geschriften althans, voor honderd percent!
Genoot des geesten
Je geest plantte een pit,
en bevrijdde in ’t schrijven
M’n hart werd overtuigd,
zo de kiem verder gedijde
Over ’t geesteswerk waak je,
in goede en slechte tijde
In ‘t walhalla sta je ons bij,
om ‘t creatieve te begeleiden
Bedankt voor je inbreng,
en de geesten die je leidde
© LukeP
Een gruwelijke afbeelding, maar wel goed dat hij geplaatst is. Hij vraagt aandacht en laat je nadenken. Hij past ook goed bij de analogie die je maakt.
De vader der filosofen...
Lees hier pas in een boekje over Isaac van Antiochië, ca. begin 5de eeuw - Ca.460...
"Een vis was zich aan het ontspannen in de Eufraat, terwijl hij aan het springen was boven het water. Een adelaar vloog hoog boven hem...
Ach Marius, heel veel bedenkingen bij het evenwicht tussen gevoel / verstand / keuzes maken, liefst niet ten koste van ... enz.. enz...
En in om het even welke situatie toch de deugd van tevredenheid proberen te hanteren...
Een reactie posten