Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Over mijn lippen niets dan verlangen

Het ervaren van gemis, of het erkenning is of liefde of de dood, van er-niet-meer-zijn, is een bron van verdriet, van onbegrip, van verlangen, van wanhoop, soms van gekte want dan is het leven niet meer zoals het hoort te zijn. “Liefe papa ik wil je weer zien papa. Wil je mijn ook zien papa.” Nadja had het briefje met een rode knopspeld in het behang boven haar bed geprikt want haar vader was dood door zichzelf, een aardverschuiving van donker verdriet. Zo was er wel meer aan de muur toevertrouwd. Een paar tekeningen, een foto van haar vader, nog een briefje waarin ze vertelde “Ik heb twee liefe broers en een Mama, ik hou van jullie” en ook wat sprookjesachtige prenten van paarden en feeën en zelfs een foto van een brandende kaars.

Isabelle, haar moeder, ontdekt het briefje alsof het opvalt als een ster tussen de tientallen andere in het behang gehaakte plaatjes en versieringen. Nadja doet haar nachthemdje aan - verschoten en al veel te kort, amper over haar jongemeisjesbillen – en gaat haar tanden poetsen. (‘Mijn hemel, langs welke klippen en afgronden ben ik zelf niet gegaan? Maar Wout leeft in me. Hij is meer dan een herinnering. Soms is hij ook een vraagteken, ik weet het, dan verstrengelen boosheid en verlangen zich. Wil ik eigenlijk niet hetzelfde als Nadja?’) “Hoe lang hangt dat er al?” “Oh, van de week … papa heeft me geschreven dat hij een ster is geworden en dat hij elke avond naar me knipoogt … Ik hoop dat hij het een keer leest, maar ik zie hem nooit”, riep ze huilend.
Elke avond voor het slapen zegt ze ‘Truste papa’ en blaast ze een kusje naar de sterren. Ik vertelde haar dat als je bent overleden en dat je hem daarom ook wel niet kunt zien, misschien wel in onze dromen. Ik streelde haar gezicht en streek door haar haren. “Hier leeft hij Nadja, zoals we aan hem denken.” Ze huilde.
“Neen mama, ook niet in mijn dromen, hij heeft gewoon geen zin bij mij te zijn.” “Dat is niet waar lieverdje.” (‘Hemeltjelief, ik weet ’t ook niet. Was Wout maar gewoon hier.’) “Weet je schat, we laten het briefje gewoon hangen, en als hij dan een keer dicht genoeg bij je raam is en jouw mooie briefje ziet dan komt hij naar je toe, in het kamertje van je dromen. En zal hij je knuffelen, zoals vroeger.”
Nadja bleef maar huilen. Ik nam haar in mijn armen, haar wang tegen mijn borst. Een tranendal van troost en verlangen. Ze werd rustiger en opeens merkte ik dat ze in slaap was gevallen.

Ik keek naar een donkere hemel, geen ster te bekennen, “Wout, als je daar soms ergens bent, schenk haar het gevoel dat je in haar leeft, bezoek ons meissie met de mooiste dromen die je kunt bedenken, ze mist je zo.” ‘Ik ook’, dacht Isabelle, ‘over mijn lippen niets dan verlangen, maar nu de legers van zin en betekenis zich hebben teruggetrokken, wordt het rustiger. Het was een barre, jankende tocht van koestering en vijandschap, van eenzame waanzin, woede en omhelzing. In mij woont ook de dood, maar hij is nog ver van huis.’

[© MN, in “Altijddurende liefde van de moeder”. Fragment uit een werkelijkheid. De ziel gaat nergens heen, hij verrijst in de harten die voor hem openstaan. Afbeelding: een houtskooltekening van Anna Catharina Geijp.]