Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Das Heimweh

Für die Speise nahmen wir in die Schweiz am liebsten Karbonade mit grüne Bohne und Apfelpaste, en nadat een eenvoudige receptuur was gevolgd, "néé, niet zoals hier in Nederland dus hè, karbonades die zó dun zijn dat je er de krant doorheen kunt lezen."
In de lange verdrietige uren van een sterven was dit een van die onmisbare ogenblikken van de lach. De verteller is een meester-kok, een man van oneindige verhalen over De Lage Vuursche en zijn jarenlange geschiedenis als meester-kok in een chique hotel-restaurant aan de Bodensee.
Uren van waken in de stille spanning van de slaapkamer zijn in de woonkamer tevens uren van verzuchten, van ijsberen, van emoties en van herinneringen. Een stervensweg lijkt op een uiterst moeizame voettocht over een voor het eerst betreden en schamel verlicht kronkelend en oneffen pad dat je machteloos en in een volle maar duistere nabijheid volgt. Het leven in huis lijkt dan letterlijk een boek geworden, een boek, hier en daar wat beduimeld en met kleine soms wat vergeelde foto’s, een boek met vele episodes uit de jaren vijftig en zestig waarin je met elkaar bladert en door de nacht heen nog eens opnieuw leest in oude handschriften over het jeugdplezier, over winters die we niet meer kennen, over de nu ondenkbare eenvoud van het huishouden, over de veel strengere rituelen in en buitenshuis en terugdenkt aan sobere maar mooie vakanties aan Katwijk aan Zee. Vertellingen als naalden op het water, kijkend en luisterend met een kloppend hart van aandacht.
Een waken en herinneren in een sterk vertraagde tijd, waarin de actualiteit van het leven lijkt uitgeschakeld, behalve dan de schrik van soms vermeende veranderingen aan het sterfbed. Je staat gezamenlijk buiten elk vertrouwd ritme en zit met elkaar rillend en warm aan dezelfde tafel waarover ’s morgens het gele herfstlicht strijkt en de blauwe walm van de nacht wordt verdreven, daar word je geleefd naar het toch nog overrompelende en alles ontladende eindpunt, langzaam gevolgd door opeenvolgende gebeurtenissen die markant zijn voor de te ruste legging in het familiegraf, - ooit het laatste rustbed van alle heimwee.

[MN, "Een fragment uit stervensdagen" - IM Antje, 23 juli 1920 - 16 oktober 2008.]