Twee gedichten voor Allerzielen, 2 november, elk in een eigen cel van het hart, van de ontmoeting, de ontroering en de herinnering. Allerzielen stamt uit de Benedictijnse traditie, waar het waarschijnlijk in de 10de eeuw voor het eerst werd gevierd.
Onder waakzame ogen haar reis gegaan
Toen eenmaal haar lichaam bewoond werd
door almaar teisterende pijn, brak haar geest
naar de grens van daarginder, anderhalf etmaal lang,
naar het land dat wij niet kennen,
het land van herkomst dat ook ons ooit
verwacht. Zij stak liever niet stil
en ongezien naar de overkant,
maar ze werd niet meer wakker, zij zag
niet ons treurig oog, maar voelde wel onze kus
van troost op haar zijdezachte huid. Zo wilde zij gaan,
in een onbekend besef, dat zij in ons woont,
zij, in ieder van ons zolang wij leven.
[© MN, “IM, Antje die wel voorgoed slapen wilde”,
23 juli 1920 - 16 oktober 2008, in “De wind waait de tijd als zandkorrels weg”, een gedicht over de ontroerende schoonheid van ouderdom, hoezeer wij het ook herkennen als menselijk lijden, als een slijtage die niets dan tranen wekt. Afbeelding: peinture “Le coeur” par Sophie Costa.]
Onder waakzame ogen haar reis gegaan
Toen eenmaal haar lichaam bewoond werd
door almaar teisterende pijn, brak haar geest
naar de grens van daarginder, anderhalf etmaal lang,
naar het land dat wij niet kennen,
het land van herkomst dat ook ons ooit
verwacht. Zij stak liever niet stil
en ongezien naar de overkant,
maar ze werd niet meer wakker, zij zag
niet ons treurig oog, maar voelde wel onze kus
van troost op haar zijdezachte huid. Zo wilde zij gaan,
in een onbekend besef, dat zij in ons woont,
zij, in ieder van ons zolang wij leven.
[© MN, “IM, Antje die wel voorgoed slapen wilde”,
23 juli 1920 - 16 oktober 2008, in “De wind waait de tijd als zandkorrels weg”, een gedicht over de ontroerende schoonheid van ouderdom, hoezeer wij het ook herkennen als menselijk lijden, als een slijtage die niets dan tranen wekt. Afbeelding: peinture “Le coeur” par Sophie Costa.]
15 opmerkingen:
Een traan loopt uit mijn oog.
Novelle
Ga jij maar naar een sfeer van ontmoeting en ontroering in Slangenburg Marius. Geniet van de stilte en de rust daar en put er maar veel kracht uit.
Voor de rest wil ik zo weinig mogelijk aan Allerheiligen en Allerzielen herinnerd worden. Ik heb er echt een hartgrondige hékel aan. Mooi dat je twee prachtige warme kleurrijke afbeeldingen plaatste !
Goeie reis en keer behouden terug lieve dichter !
Tu t'en vas ...
Liefste, in welke tranen
zal ik me kleden
op het feest van je dood
zal ik een lach
om m'n schouders weven
en drapeer ik een regenboog
als voile voor m'n oog
zet ik de wind
als een hoed over je haren
en laat ik de lucht
het blauw van je lippen vegen
misschien vergist hij zich nog wel
de dood
want op iedere bloem
penseel ik de kleur van je naam
in elk woord gesproken of geschreven
fluister ik jouw ziel naar mijn hemel
en in het graf van mijn geheugen
beitel ik de eeuwige woorden:
langer dan het leven
verder dan de dood
Uvi.
Marius, ik hoop dat ik dit mag opdragen aan je geliefden.
En dat dit niet onbetamelijk is.
.
Een hart voor een hart
wat een emotie weer om dit te lezen, zo mooi en zo intens verdrietig.....
Niks is kostbaarder
Dan jouw eigen edelsteen
Je kristallen traan
© MVE
Probeer te genieten van stilte en rust lieve Marius... en kom behouden terug!
Verdriet en schoonheid. Onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Heb het goed Marius!
Rust uit, kom bij, deel en leef een paar dagen in de warmte van ontmoetingen!
Prachtige afbeeldingen bij de twee gedichten. Helaas heb ik met dat allerheiligen/allerzielengedoe niets;-))
Isolde*
mooie gedichten lees ik hier. moois dat voortkomt uit, ja, ik wou zeggen lijden, maar meer het einde daarvan. toch. ook.
over de schoonheid van ouderdom hadden we het al eerder. in de rokerscabine (ja)(echt) bij het ziekenhuis had ik nog een geweldig gesprek, alhoewel het voornamelijk luisteren was van mijn kant, met een man die ik een jaar of 7o schatte. hij bleek 81. hij haalde me even helemaal uit mijn eigen 'leed' en nam me mee naar indië en naar ouderwetse meubelmakerijen en ondanks dat mijn sigaretje al lang op was en ik eigenlijk zo snel mogelijk terug wou naar mijn mannetje, hebben we lang staan kletsen. in de (toch wel) kou. het was fijn.
Prachtig gedicht voor je moeder aan die overkant.
Ook de illustratie is prachtig : niet zomaar een hart.
Een "kunstzinnig " hart die veel uitstraalt.
Past uitstekend bij je ontroerend gedicht!
lieve marius,
in een woord "prachtig"
ik ben erg ontroerd
xxx
Ik hoop dat je er bént, dat alles naar wens is, daar wáár.. zeg het maar.. je nu bent.. of graag had willen zijn.
FeeX
woorden
zoals alleen jij
ze in het gevoel
zetten kan
..heel mooi..
("opgedragen aan jou"
vandaag gepost)
alle liefs,
Danny
zo mooi!
Dag Marius, ‘k was door de drukte alweer erg achterop geraakt met bloggen, maar ik heb hier vandaag weer eens dubbel en dik mijn schade ingehaald… en genoten van je prachtige blog, vol emotie en schoonheid! Bedankt!
Ik heb nooit echt stil gestaan bij Allerzielen, maar onbewust heeft het me toch tot stilstand gebracht. Je gedichten zijn prachtig Marius.
> Dank aan allen. In gedachten verenigen we ons in talrijke momenten van blijheid en verdrietigheid en ontroering. Die herinnering lijkt op een omhelzing van weerzien en verlangen - nog elke dag keren we terug in de tijd, ook al staan we met onze voeten in vandaag.
> Dank je Uvi, mijn dichter nabij, voor deze mantel van troost, ieder woord wekt een traan te zwaar om adem te halen, fluistert zich naar onze hemel, ergens in het hart dat wij bewonen.
Een reactie posten