Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

The Celebration of Nature … or Silence

Different paintings are telling their own story. I do read some similarity and that’s the message today about the beauty of life, not vague but careful. We are all vulnerable and nevertheless strong and elastic, a fascinating tension. I know, I assumed to read or to come on breathe, but making something which captivates me is a form of entertainment.
Les différentes peintures racontent leur propre histoire. Je lis une certaine similitude et c'est le message d’aujourd'hui au sujet de la beauté de la vie, non vague mais soigneuse. Nous sommes tous vulnérables et néanmoins forts et élastiques, une tendance fascinante. J'avais l'intention de lire ou de reprendre un peu de souffle mais faire quelque chose qui me captive est une forme de divertissement.

Misschien is het ook gewoon zo, dat ik me losser wil maken van het webloggebeuren. Het knelt of knecht me niet, maar het is me toch teveel een ritueel geworden waaraan ik mezelf vastbind. Tijdig iets maken dat ik in elk geval zelf de moeite waard vind en een bepaald genoegen aan beleef en vervolgens overal op bezoek gaan en een enkel spoor van aandacht achterlaten.
Wanneer ik (bovendien) worstel met waarheid en leugen, zoals bijvoorbeeld David Rieff en zoals ik in het voorgaande log aan het eind kort aanduidde, dan bedoel ik dat de omgeving eraan is gewend hoe het ongeveer met je is, er eigenlijk ook niet meer naar informeert of lijkt te denken dat het oké is, terwijl ik zelf onophoudelijk voel te wonen in een lichaam dat zo onaangenaam anders is geworden. Tegelijkertijd is er de continue spanning tussen het negeren van deze dagelijkse realiteit en toch te willen ervaren er niet alleen in te staan. Het is de leugen van de gewoonheid en de waarheid van het abnormale, en tegelijkertijd is het de voortdurende opgave van het stilzwijgend weten en aanvaarden dat individueel lijden zo ontzettend betrekkelijk is. Het kan en hoeft niet telkens te worden benoemd en dat is ook niet waar ik hier op wijs.

Waar David Rieff op zijn tanden beet van vertwijfeling over hoe hij het nog kon maken en wat dan nog te verzinnen om mee te gaan in de gedachtegang van zijn moeder omdat zij niets wilde weten van doodgaan, daar stond hij tegenover een moeder die doods- en doodsbang was, geen minuut meer alleen durfde te zijn, zó angstig was zij te zullen sterven in ‘verlatenheid’. Anders gezegd, Sontags gedrevenheid naar onsterfelijkheid was heel doorzichtig. Dát is een dimensie van aanhoudende pijn, dat je tevens voelt dat de dood vlak onder je huid zit. Ik ervaar dat vaak heel letterlijk. In plaats van een bezweet voorhoofd voel ik een koude schedel, alsof dáár het zweet over ‘het gesteente’ loopt en dus niemand ziet hoe bang ik soms ben, waarbij ik moet opmerken niet te weten of dat de angst is, maar het is wel heel beangstigend.

Pijn is een zeer dominant fenomeen. Het beperkt zich niet tot de plaats waar het zeer doet, maar het graaft zich in je bewustzijn, je gevoelswereld, je zelfbeeld en het gaat als een ploeg door je gedrag. Het is niet dat je een andere persoonlijkheid wordt of een (ook) voor jezelf andere denkwereld ontwikkelt, maar je bent (soms) sneller van je stuk gebracht of geïrriteerd. Chrisje zei vaak, “Ik wil de oude M weer terug”, maar kennelijk was die geleidelijk aan op sloffen weggeslopen. Toch geloof ik dat mijn ‘oorspronkelijke zelf’ niet is verdwenen.
Het meerdimensionale karakter van een pijnhuis roept een andere bejegening op en ook dat is, zacht gezegd, heel ongemakkelijk, alsof je alleen nog maar patiënt bent, een mens met een veel smallere ervaringswereld. Moeilijk hoor, ook voor de ander. Je wilt wel dat er rekening met je wordt gehouden, maar niet omsingeld met steeds de betere suggesties. Er gebeurt iets op het vlak van volwaardigheid.

Ik herinner me nog dat ik vorige zomer op het terras een kaart schreef naar een vriendin. “Ik ben gelukkig met mijn ‘di Cabrio’, maar ervaar ook een zekere afgunst naar de vanzelfsprekende beweeglijkheid en onafhankelijkheid van anderen, terwijl ik zo gebonden blijf aan afhankelijkheid.” Ik zag alleen maar mensen met een zelfverzekerde tred over het plein van De Jonge Enkelingh, dat wierp op mij … nee, geen smet, maar een schaduw waaronder ik me klein voelde. Dat is geen pijn, maar een psychische last waardoor je je gegijzeld voelt en gedwongen je eigen kracht terug te vinden.

Veel medicijnen hebben een evident en hopelijk effectieve invloed op bepaalde lichamelijke verschijnselen, klachten of symptomen, maar gaan tegelijk gepaard met hoogst onzekere bijwerkingen, zowel op de stofwisseling – maar daar is dan ook weer iets voor – als op stemmingen, concentratie, geheugen. Dat betekent bijvoorbeeld, dat eventueel storende gedragingen aan jou worden toegeschreven, terwijl ze in feite geadresseerd dienen te worden aan de neveneffecten van het chronische gebruik van medicatie, maar vrijwel niemand kan hier oorzaak en gevolg nog onderscheiden, ook een arts niet. Het is zeker een facet dat veelal over het hoofd wordt gezien. Het is een soort prijs die je op de koop toe moet nemen maar waaraan niemand waarde hecht of bij stilstaat.

[© MN, in de reeks vertellende schilderijen (21). Afbeeldingen van links naar rechts: “Leaving” van onbekende schilder, vermoedelijk Edith Dora Ley, het tweede luidt “Hidden observation” by Rina H., het derde en vierde schilderij zijn van Ma Dong Min, dan “Follow my dream” van Anna Pagnacco, het zesde: “Dramatic waterspout” by Andrew Merse, vervolgens “I’m dreaming”, “Stille morgen”van Hans Dolieslager en tot slot “Vrouw en natuur opgaand in elkaar” van F. de Groot.]