Tragedie van de mensheid
Zij zouden samen het gedicht
zijn van vrede, van liefde, van eenheid
en ontvluchtten alle geboden
die verzonnen zijn uit dwaze tucht,
een gesel over wie weten wat liefde is,
maar zij spoedden zich naar de vrijheid,
dáár lag hun hoop, hun vooruitzicht
op een niche van al dat samenbindt en
wat op waarachtig leven lijkt,
maar in hun vlucht gevangen en verscheurd
want de mensheid is niet één geheel, niet alle zielen
zijn deugdzaam. Op hun innigheid stond de dood.
[© MN, in ‘Crime against Humanity'. Krantenknipsel VK 15 april 2009. Afghanistan, Kabul. Volgens Talibanregels mogen ongehuwde mannen en vrouwen niet met elkaar omgaan. Daarom, vanwege immoreel gedrag, werden een 19-jarige vrouw en 21-jarige man, het dorp ontvlucht maar te paard achterhaald, voor het vuurpeloton gezet en in het openbaar terechtgesteld. Vermoord in het absolutisme van de religie, de achterlijke kant van een cultuur. De Taliban heet al zeven jaar verdreven, maar Karzai is eveneens een onderdrukker. Afbeelding: "Ocean of tranquility", painted by Charmine.]
11 opmerkingen:
een prachtig gedicht Marius
.
Wij waren samen
het bed
van ons verlangen
schreven de wereld
aan onze voeten
maar stierven
toen wij
naar de hemel vlogen
Uvi
Hier komen beeld en woord zo mooi samen en geven zo veel ruimte voor eigen gedachten.
Intens aangrijpend. Niemand die het zo kan verwoorden als jij, lieve vriend.
Ps boekentip : Insjallah Mevrouw / Annemie Struyf en Lieve Blanquaert.
Het is erg tragisch wat je onderin hebt staan. De kleine lettertjes. Ik kan me zulke gruweldaden eigenlijk niet voorstellen, maar ze gebeuren echt..
Diep triest is het.
ondanks je prachtige woorden, weet ik niet wat ik hierop moet zeggen.
Kleuter zou zeggen, dat kun je toch niet meemaken!
(en daar laat ik 't bij.)
Liefde laat zich niet geselen.
Mensen nemen elke keer een risico wat niet wordt overzien.
Jonge mensen die elkaar verkiezen, de regels vergeten en denken wij overwinnen wel ...
Hoe kan een samenleving zulke regels hanteren. En ... hoe vrij zijn wij eigenlijk hier in ons land, dat realiseerde ik me vooral.
Over de hele wereld werd met afschuw gereageerd op dit gebeuren.
Je zult als jong en liefdevol mens, zo de wereld moeten verlaten. De geloste schoten, die mens moet een onmens zijn geworden of een pion in het Taliban schaakspel.
Macht en terreur, gelukkig overleeft altijd de liefde, hoe erg ook het met je lichaam te moeten bekopen.
Wij dachten hier, het zouden onze dochters of zonen kunnen zijn geweest. Een beangstigende gedachte.
Dit gedicht is een van je allermooiste, hoe tragisch de gebeurtenis ook is.
Complimenten Marius!
X
Cath*
'De mensheid is niet één geheel"... En toch zijn er veel pogingen :
http://www.youtube.com/watch?v=YC-LBpqa9EY
(pas dit ontdekt en ook een versie van Stand by me, all over the world, mooi initiatief)
Hoe de liefde iets kapot kan maken?
(mijn gezondheid is inmiddels ook achteruit aan het gaan, maar dat heeft niets met geloven, maar met weten te maken)
Dat heb ik ook gelezen en ik dacht : uitknippen, daar moet ik nog iets met doen want dit mag niet in de vergeethoek, maar 't is niet gelukt, bij jou wel en dat vind ik fantastisch goed.
Een reactie posten