Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Een foto vertelt zichzelf, dat is juist de schoonheid ervan (30)

Dat is wel waar, maar telkens wil ik er toch graag wat bij vertellen, dat is wel gebleken. The photo on the left is titled as “The forgotten beauty”, tells about marvellous architecture and religion, the second photo, on the right, is called “Under the same sun”. Beide zo verschillende foto’s plaats ik nu bij elkaar omdat ze in wezen één verhaal vertellen en daarin zulke afschuwelijke contrasterende werkelijkheden verbergen.

De ‘oude’ architectuur van vele honderden kerken en moskeeën is vaak van een verbluffende schoonheid, letterlijk geschapen door het menselijke ambacht uit eerbied voor een religie. In de kern kent elke religie dezelfde prediking, appellerend aan eenheid en het onderlinge respect van mensen en zeker ook aan nederigheid, meestal ter ere van het Hogere, de eigen God of Allah, we leven immers ‘under the same sun’.

Tientallen miljoenen mensen noemen zich gelovig, onder wie authentiek en passief gelovigen en gewelddadig, onderdrukkende gelovigen, onbegrijpelijk genoeg gelegitimeerd door wat mensen ‘geloof’ noemen of door wat zij denken dat het geloof hen dicteert. De liefde, de leugen en de tragiek ‘under the same sun’ want alleen de tweede foto is wat we een objectieve waarheid kunnen noemen. Maar zó vaak moet ik denken aan het boek van Felipe Fernández Armesto, “Dus jij denkt dat je een mens bent?”, en dan gaat het me nu niet speciaal om dit historisch boek, maar expliciet om de titel die een vraag is naar wat menselijkheid betekent. (En het zijn de mensen die het doen, niet God; over ziekten en geweld, rampen en ellende, daar gaat Hij niet over, zoals ik schreef in “Soms is er het verlangen naar een nieuwe wereld”.)

Faith is a very difficult and personal subject – it’s not the same as trustful or trusty. Faith is believing in a mystery and trusty is a value. Atheïsten zijn even deugdzaam als gelovigen dat van zichzelf denken, maar de kloof tussen schijn en wezen kan bij beide ‘groepen’ even groot of bedrieglijk zijn. De wereld laat zien en ervaren, dat gelovig zijn niets zegt over de werkelijke moraliteit.

Verder wil ik er niet veel aan toevoegen want iedereen, 'under the same sun', heeft weet van Afghanistan, van de miljoenen Pakistani, van de christenen die worden vervolgd en de moslims die worden gestigmatiseerd. Alleen nog één detail: ik verfoei het zacht gezegd, dat in de kerk van vandaag nog altijd vanuit de bijbel wordt gesproken over ‘het heilig volk Israëls’ ….. Was ik priester of dominee, in ‘mijn huis, de kerk’ zou dat niet meer gebeuren en bepaalde psalms, waar ik toch al geen groot liefhebber van ben, werden niet meer gezongen. De kerk is een antieke kerk gebleven, daarom “The forgotten beauty”?
Ja, ik zie weerspiegeld wat A. Roland Holst eind jaren veertig schreef, “(..) nog steeds gaat wie ik was met wie ik word te keer”.

[© MN, in de reeks verhalen schilderijen of foto’s. De foto links is van Sven Fennema, rechts van Mihaela Cojocarlu. A. Roland Holst, “De kamer die de kamer van mijn leven was”, Bert Bakker, 1969. Wie nog even de aangehaalde tekst wil zien, typt hier linksboven in de lege searchbalk ‘De ark’. UPDATE: dat werkt niet, typ '2007', het is de tekst, vanuit Klimmendaal, op 31 december.]