Pijn ruïneert mijn akkerbouw
Soms is leven licht, soms met zwarte smart
Het vermaledijde woord ‘pijn’
zal ik voortaan weer voluit spellen, ’t doet denken
aan de tijd dat K genoeg moest zijn
om ieder de lippen opeen te houden,
maar die naargeestige vertroebeling ligt
achter ons, - mijn pijnen
kennen een ander lot, onzichtbaar kaalslag
plegend alvorens een kiem van nieuw leven
mij op andere, schone gedachten zet.
‘Keeping up appearances’ kan lachwekkend
zijn, maar mij is het een draak van vervalsing,
de huichelarij in de tijd van m’n kinderschoenen.
Is al het goede dan weer verdwenen? Nee,
het is de spanningstijd tussen ‘être et avoir’
in de levensadem van één, - ‘k houd de vlag in top.
[© MN, ‘Het gevreesde geen taboe’. Hoop doet mij vasthouden aan discipline en zelfzorg, niet teveel te willen; als ik wakker word, is mijn lichaam rustig en normaal en is ’t zo verleidelijk te blijven liggen. Richt ik mij op, wenkt de engel Israfel, een goed idee te gaan leven. Afbeelding: “Come back” (the balance) by Marius Grozea.]
Soms is leven licht, soms met zwarte smart
Het vermaledijde woord ‘pijn’
zal ik voortaan weer voluit spellen, ’t doet denken
aan de tijd dat K genoeg moest zijn
om ieder de lippen opeen te houden,
maar die naargeestige vertroebeling ligt
achter ons, - mijn pijnen
kennen een ander lot, onzichtbaar kaalslag
plegend alvorens een kiem van nieuw leven
mij op andere, schone gedachten zet.
‘Keeping up appearances’ kan lachwekkend
zijn, maar mij is het een draak van vervalsing,
de huichelarij in de tijd van m’n kinderschoenen.
Is al het goede dan weer verdwenen? Nee,
het is de spanningstijd tussen ‘être et avoir’
in de levensadem van één, - ‘k houd de vlag in top.
[© MN, ‘Het gevreesde geen taboe’. Hoop doet mij vasthouden aan discipline en zelfzorg, niet teveel te willen; als ik wakker word, is mijn lichaam rustig en normaal en is ’t zo verleidelijk te blijven liggen. Richt ik mij op, wenkt de engel Israfel, een goed idee te gaan leven. Afbeelding: “Come back” (the balance) by Marius Grozea.]
18 opmerkingen:
.
Dag Marius,
reeds enkele weken
leef ik met de 'kleine' pijn.
De rug.
Kine helpt niet, straks ostheopaat.
Als een buitenstaander
kijk ik vanuit de verte naar uw 'Pijn'.
Met kapitaal.
We benoemen ze.
Anders stelt ze zich boven ons.
En mensen
die oordelen dat dit 'klagen' is,
kennen wellicht niet dezelfde 'vijand'.
Ik kan alleen maar hopen
dat er ogenblikken zijn
waarop je kan genieten van het woonbare wit
en van het bedrukte wit.
Voor lichaam en geest.
Uvi
Pijn gewoon weer als pijn benoemen...
Vriendelijke groet!
Het hoort er allemaal bij, helaas!
Gewoon af en toe lekker blijven liggen Marius, een kussen in de rug een goed boek of poëzie-bundel onder ogen, en neem je tijd voor herstel in fysieke en emotionele zin, het mag, je hebt de tijd!:-))
We kunnen al bijna voor je gaan zingen ter ere van je respectabele leeftijd en de nieuwe jaarring die komt:-))
X
Cath*
Wees een monnik en lees, lees de discipline van je ziel, elke ochtend weer als was het een Nieuw boek, de dagen behoeven hun regelmaat en zorg, voorzovér je hart er mee in vrede blijft en niet verder...
Begin je dag met een vraagteken, laat al je dagen open zijn -en stromen via interpuncties naar misschien, puntkomma en dan verder nog; op een dag een uitroepteken: De Hoop, verborgen in de onverwachte stille leegte van een spatie en hijs op de treden van de 'aandachtsstreepjes' ooit je vlag in top en laat de tijd langzaam aan een vriend worden.
Van zelfkastijding wordt geen mens gelukkig en de pijn vindt er eens te meer zijn reden van bestaan, niet meer dan dat.
Je kunt zoveel willen, maar zoveel is wellicht te veel, voor de pijn die al meer dan genoeg heeft aan zichzelf.
Ga mee in de vertrouwdheid van je 'zijn', want van Zijn komt Hebben vanzelf en niet omgekeerd.
Lieve Marius, kijk er naar -lees mee, in dat onbekende boek daar vlak voor je.
En schrijf !
even geen woorden.
wel een lieve groet.
Kan me voorstellen dat het zo erg kan zijn dat je geen pijn hebt, maar de indruk hebt pijn te zijn. Hopen maar dat het zo vlug mogelijk wat keert. Tu es un homme aimable et tu as beaucoup d'amis, maar spijtig genoeg kan de pijn niet verdeeld worden, het zou wel wat draaglijker voor je zijn. De intentie is alvast goedbedoeld. Goede nachtrust, lieve vriend.
> Uvi, van een ostheopaat is het even schrikken, maar een goede: dat is een weldaad. Ik kwam de eerste keren breedlachend terug alsof er een wonder was geschied. Toen hield het op, waar hij moest zijn, durfde hij niet te komen. Maar een goede verenigt twee elementen: zijn sympathie en zijn bekwaamheid. Het eerste herken je meteen, dan zit het wel goed.
een dikke knuffel om de pijn wat te verzachten....
xxx
Alhoewel ik het niet snel op deze manier doe, beste Marius...mag ik je ontzettend bedanken voor je ondersteunende opmerkingen op mijn weblog!
Dank je.
Nog eens nagedacht over wie het woord kanker niet voluit wil zeggen. Ik wil mij er niet meer aan storen (hoewel het dubbel kwetsend overkomt) maar het komt in feite neer op afstand creëren waar nabijheid hoort te zijn. Een ontkennend eigen 'niet willen omgaan met'. En dat is niet mijn weg, als patiënt.
Niet eens de ziekte benoemen voelt als meerdere ontkenningen aan en bovenal als een ontkenning van mijn gehele zijn. Het ziek-zijn zit nu eenmaal geïntegreerd in mijn leven.
Dit terzijde. Benoem jij dus maar je pijn die ook een deel is van je zijn.
Ik hoop dat je vandaag een dag mag hebben die goed voelt met stillekesaan meer en meer energie.
Lieve Marius,
Heb je al weer een emailadres?
Zo'n mooie teksten weer op je weblog.
Laat me even weten of ik je kan mailen.
Orenda
http://video.google.com/videoplay?docid=-2907902504775873524&q=Leonard+Cohen#
liefs
Danny
Pijn, ik gok op jouw engel.
Ik hoop voor jou vele zonnige momenten op je eiland.
groeten
ludo
Kijk door me ogen , kijk door me ogen
Kijk door me ogen , kijk door me ogen
Ohh oh oh oh , ohh oh oh , ohh oh oh , ohh oh oh Ohh oh oh oh , ohh oh oh , ohh oh oh , ohh oh oh
Kijk door me ogen en zie de zon weer schijnen
Zie alle pijn verdwijnen
Ik zie ik zie wat jij niet ziet Kijk door me ogen en zie het leven anders er is zoveel veranderd dus lieve Marius, geniet
© Wolther Kroes
... maar zo werkt het helaas niet, jammer genoeg.
Sterkte jongen, en ik hoop zo dat jouw mooie poëzie je toch wat soelaas brengen mag...
Op school stonden ze op het bord geschreven.
Het werkwoord hebben en het werkwoord zijn;
Hiermee was tijd, was eeuwigheid gegeven,
De ene werklijkheid, de andre schijn.
Hebben is niets. Is oorlog. Is niet leven.
Is van de wereld en haar goden zijn.
Zijn is, boven die dingen uitgeheven,
Vervuld worden van goddelijke pijn.
Hebben is hard. Is lichaam. Is twee borsten.
Is naar de aarde hongeren en dorsten.
Is enkel zinnen, enkel botte plicht.
Zijn is de ziel, is luisteren, is wijken,
Is kind worden en naar de sterren kijken,
En daarheen langzaam worden opgelicht:))
als iets benoemd kan worden, verliest het de aanblik van een vijand met gesloten vizier:))
even stil geworden...
Pijn is vreselijk en kan je helemaal meenemen.
Toch zijn we meer dan de pijn alleen al is dat soms moeilijk te herontdekken.
Hou de vlag in top Marius en kijk en schrijf om je heen vanuit je binnenste.
Liefs
Elly.
Hierbij kan ik álles wat assayya zegt ten volle onderschrijven. Schud het van je af Marius, want er is geen einde aan de pijn van het hart, tenzij je het een naam geeft en zorgvuldig opbergt daar waar het hoort...in het verleden...in het voorbije. En het daar ook láát. Het hoort daar, anders was het daar niet terechtgekomen...Het leven 'verschrijft' zich niet.
Luister naar wat er vandaag is en ga mee met de reis die je ziel vanaf nu wil gaan.
Wees ook eens je Eigen Vriend.
Een reactie posten