Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Telkens een waas over de werkelijkheid

De censuur als ’t grootste lastpak van de wereld

Vorige week volgde ik de portretten over de helaas overleden Hans van Mierlo. Vlak nadat hij zijn partij had opgericht – en wat zijn die beelden uit de eind jaren zestig ‘van mij’, hoe hij al mijmerend over de benauwenissen van die tijd ergens naar op weg is en zijn kraag optrekt en hoe hij in druilerig weer ergens naar toe wordt gereden in een Peugeot 203 – mocht ik voor het eerst stemmen, en van toen af was mijn stem voor hem. Ik hoorde Harry Mulisch en Marcel van Dam over hem vertellen want ze gingen al veertig jaar lang elke maandag met elkaar eten, en dan plots buitelt daar, voor Nederlandse begrippen, ander topnieuws over heen – al hoorde je ook nog even over de tweede aardbeving in Chili terwijl de verschrikkelijke gevolgen van zo’n ramp in Haiti nog maar provisorisch zijn verholpen (en dat in ’t zicht van het regenseizoen) en over de idioot verworven immuniteit van Berlusconi - , zoals de abrupte terugtocht van minister Eurlings en een dag later van minister Bos die de dag ervoor zichzelf al op de rode loper noemde naar het premierschap, en direct daarbij Job Cohen die in alle euforie en tot zijn grote spijt met geen stom woord sprak over zijn stadgenoot Van Mierlo. “Ik kan me wel voor m’n kop slaan” (dat ik hem in de waan van de dag gewoon vergat).

Gisteren veegde Jelle Brandt Corstius met zijn mouwen een andere waas over de werkelijkheid weg. Journalisten dienen hun land, maar worden bespuugd en erger zodra ze iets onthullen dat Heer en Meester in ’t verkeerde keelgat schiet. Er was weer een journalist vermoord. De drie-, vierhonderd mensen* die op een bepaald marktplein bijeen waren om hem te gedenken, werden kort toegesproken. “(…) als we voor alle journalisten die sinds 7 oktober 2006** zijn vermoord een minuut stilte in acht zouden nemen, zou het nu vijf uur lang stil moeten zijn.” Een jongeman van een jaar of achttien vertelde Jelle, die al vijf jaar in Moskou woont, journalist te willen worden want “dit is echt een barbaars land, niemand mag het fijne ergens van weten. De censuur is enorm en meedogenloos. Een barbaars land” in de mantel van een moderne, democratische natie.

Een paar honderd jaar geleden, ik meen zo rond 1869, trok Alfred Russell Wallace zelf een waas over de werkelijkheid. Hij vervulde, evenals Charles Darwin, een grote rol in de evolutieleer,”behalve de mens, die is niet te verklaren, die is geschapen door God”, zo zei hij aan het eind van zijn leven toen hij zich enkele jaren eerder had “bekeerd” tot het spiritualisme. Iedereen, vooral ook Darwin, toonde zich diep geschokt.

[© MN, ‘De vis van morgen in de krant van vandaag’.* Het aantal inwoners van Moskou – inwoners met een officiële vergunning – was op 1 januari 2005 10.381.225. Over het werkelijke aantal variëren de schattingen tussen de 12 en 18 miljoen, - dus een paar honderd mensen maken totaal geen indruk. ** Op die dag werd de journaliste en mensenrechtenactiviste Anna Politovskaja vermoord.
Voor mijn Vlaamse lezers: de twee ministers hebben zich teruggetrokken om meer verantwoordelijkheid te kunnen nemen voor hun jonge gezin. De jurist Job Cohen is nu de grote man van de PvdA maar was burgermeester van Amsterdam en wordt algemeen gezien als een humaan en bekwaam bestuurder; ruim 52% van de Nederlanders wil hem als premier. Wijlen Mr. Hans van Mierlo (1931-2010), oprichter van D’66, zat jarenlang in het parlement, was vier jaar minister van buitenlandse zaken en tot vorige week Minister van Staat. Een grote persoonlijkheid. Vier maanden geleden huwde hij de schrijfster Connie Palmen met wie hij al jarenlang samenwoonde.
De Darwinreis met (The) Beagle leerde me, dat niet de elitaire, welgestelde Charles Darwin, maar de ‘eenvoudige’, uit de arbeidersklasse afkomstige Alfred Russell Wallace de aanjager was van de evolutieleer. Afbeelding: Photo by Beata Bieniak, z.t., 'dus' The show must go on'.]