Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Wat van waarde is, is weerloos

Het liep tegen twaalven, einde Pauw en Witteman. Opgetogen. Ayaan’s nieuwe boek stond al op m’n lijstje (“Nomade”), maar nu onmiddellijk dat van Gerrit Komrij eraan toegevoegd, “Morgen zal iedereen Ali heten”. Ik schrijf een ansichtkaart voor mijn trouwe plaatselijke boekhandelaar en knip de lichten in de woonkamer uit. Tussendoor dacht ik eraan, dat het stemgedrag van mensen altijd wordt geanalyseerd en dat bij winst voor ongewenste partijen, zoals de PVV, vaak wordt gesproken van ‘proteststemmen’; nu zijn er wéér drie prominente kamerleden opgestapt – “vermoeidheid”, “een ander moet het stokje maar eens overnemen”, maar uit het gesprek erover blijkt ook dat het een stil protest is, een protest tegen het feit dat er bij Balkenende geen enkel lichtje gaat branden, het lichtje dat het na vier voortijds gevallen kabinetten tijd is om op te stappen. Maar ach, het gelukkigst was ik met de stem en de taal en de zo heerlijk overtrokken humor van Komrij.

In de eetkamer bleef het licht nog aan: ik merkte – en had het kunnen weten – dat ik de medicijnen voor de komende week nog moest uitzetten; het zijn er veel en daar moet je ’s morgensvroeg niet mee moeten beginnen. Mijn gedachten gingen naar het twaalfjarige Dordtse meisje Millie die vorige week zo rond half zes in de avond de voordeur opendeed voor haar buurman, een politieagent van 26 jaar.
Een politieagent staat doorgaans boven iedere twijfel dat er iets loos kan zijn met zijn persoonlijkheid. Het was een koud kunstje, vermoed ik, het aanlokkelijke buurmeisje voor een of ander iets te vragen even mee te komen naar zijn huis. Er volgt – ik speculeer – een korte reeks van volstrekt impulsief gedrag. In zijn gedachten is ze al ontkleed, hij heeft misschien al een poosje geen seks gehad, hij kan zich niet meer beheersen, weet niet waar zijn geweten uithangt, vergrijpt zich aan haar, breekt elk verzet en constateert na zijn schaamteloze, walgelijke daad dat haar dat fataal is geworden. De man weet zich even geen raad. ‘Natuurlijk, aan mij zal niemand denken’. Hij begraaft het meisje in zijn tuin. Even lijkt het goed te gaan, maar het buurtonderzoek maakt hem nerveus; iéts is er dat hem verraadt, zijn lichaamstaal, misschien zijn alibi, een opgemerkte tegenstrijdigheid. Er was geen houden meer aan, de man meldde zich bij de politie.
Millie is misbruikt en vermoord. Het grootst mogelijke drama is beëindigd en begonnen. De meest kortstondige lust zal voor hem, maar zeker en eerst voor haar ouders, haar broer en zus levenslang een ondraaglijke last worden.
De medicijnen zijn klaar.
In deze afschuw kan ik niet naar bed. Afschuw over de gewelddadige exploitatie op de grens van de kindertijd en meest prille volwassenheid. De huivering maakt me koud en rillerig. Ik voel me tot op het bot geshockeerd.

[© MN, “l’Homme, cet inconnu”. Afbeelding: “Doodshoofdje, a memory”, de maker is me onbekend, het hangt hier een meter rechts van me.]