Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Soms met de ogen blind van smart. Onwrikbaar nu staat hier elk woord

Even rap iets pakken is er al lang niet meer bij, de moeite die dat kost onderdrukt de spontaniteit of het moet werkelijk van belang zijn maar dat is bij opwellingen meestal niet het geval. Het beweeglijke naar alle kanten op uit vanzelfsprekendheid of nonchalance van voorbijgangers (wat we uiteindelijk allemaal zijn, een voorbijganger, soms alsof het een illusie is dat je hebt bestaan) is nog vaak een pijnlijke confrontatie – maar ik vertel niets nieuws ,- wel dat het komisch was te zien hoe de rolstoel onder mijn neus er op de oprit – en dat is hier letterlijk zo, op-rit, een helling van pakweg 20% - met een noodvaart vandoor ging en 80 meter verder met de harde voorwieltjes tegen de stoeprand tweemaal over de kop sloeg.
Eenmaal in de taxibus kwam er een vierde passagier via de elektrisch bedienbare oplaadklep bij, een jonge, blijmoedige spastische vrouw die met haar bewegingen bijna mijn bril van de neus sloeg, waarop de chauffeur de veiligheidsgordels herzag zodat haar armen tijdens de verdere reis in toom gehouden werden. Ze was een stralend voorbeeld, een voorbeeld van aanvaarding bedacht ik want ze was zeer bij de tijd. “Dit is jouw wereldje, zo ongeveer dan”, drukte ik me op ’t hart, “houd ervan.”

Later ontmoette ik een kunstenaar in een door Odilia nooit eerder bezochte galerie. Ze wist evenmin dat het een Engelsman was die hier al jaren woont. Het woord galerie was niet echt misplaatst want er was uitsluitend ‘art’ te zien, schilderijen schots en scheef en in vele, vele rijen en stapels en verscheidene tafeltjes vol uiteenlopende keramiek. “Oh, I see … you need a chair, wait … I’m Clive, Clive Miller, the artist, and you …?” Ik stelde me voor “(….) and I’m an old poet.”
“No, don’t say that again, we need old poets! You know John Keats?”
“Yes, but he died in 1825, I believe 26 years old.”
“Doesn’t matter.”
“Right. He wrote an unforgettable ‘Ode to a Nightingale’.”
“I was a drummer, played with Pink Floyd.” Het gesprek waaide elke halve minuut naar elders. ‘A painter like a a bird.’ Details toonden dat hij het wel kon, maar er met de pet naar gooide.

Soms schrijf ik wat tekens van zwakheid en smart op. Waar ik in elke mensenzucht, in elke vloek, elk hart gelucht. Hieérr, schreeuwde ik nog, het hart van mijn ravijn. Niet méér te delven dan rauwe pijn waar ik brein-gesmede ketens hoor. Ik zucht nog wat, en verdwijn.
Ik zal toch moeten leren zeilen op de wind van vandaag. Zo teken ik mijn langsgaand gelaat. Laat ik me vermannen. Ik duw mijn hart dat reeds in mijn keel sloeg en me de adem benam, terug in mijn borst.

[© MN, ‘A poet’s past’. Al weken geleden schreef ik de titel van het gedicht dat ik voor Erna wil maken, “Als ik dood ben, denk ik nog aan je.” Odilia las hardop een regel voor die ze mooi vond, het bleek dezelfde, van Patricia de Martelaere. Ik wist het werkelijk niet, maar is dat wel waar? Afbeelding: “Back in time” by Stephoko.]