De onvolmaaktheid herzien

Het huis. Het staat er niet naakt bij. Al mijn bomen, de eikenboom, de acacia, de catalpa’s, de sering, de kersenboom en nog een vreemdeling staan er weelderig bij. De wingerd moet elke week worden teruggesnoeid want die vreet anders binnen de kortste keren de dakgoot op en dringt dan de dakpannen binnen. Uit oogpunt van esthetica vind ik dat het mooiste, maar het is de bedoeling dat het huis wordt verkocht en dan werkt ogenschijnlijke verpaupering niet erg mee. (Toen ik dik twintig jaar geleden mijn huis in Huissen had verkocht, werd op de dag van de sleuteloverdracht de mooiste boom van de straat omgehakt, een hoger dan het huis geworden treurwilg, even breed als de binnentuin. Van lichtrover tot lichtval.)

Het huis staat aan de Ringallee die vijftig meter verderop overgaat in de Schelmseweg en doorloopt tot het hart van Oosterbeek, een kilometer of acht hier vandaan. Al veel eerder, nog geen twee km, bevinden zich de snelwegen naar alle richtingen van het land, Nijmegen, Den Bosch, Eindhoven, Utrecht, Apeldoorn, Zwolle, Oberhausen. Het zijn niet de bomen, maar het is – naast de economische misère en het politieke kerkhof - de onophoudelijke ergerniswekkende verkeersdrukte die potentiële kopers weerhoudt van een bod, al valt het huis nog zo in de smaak.
Het is een authentiek vooroorlogshuis dat je eigenlijk in naakte staat moet kunnen zien. Het huis als geraamte. Weg met alle schilderijen, boeken en beelden. Geen dichter meer te bekennen. Het huis als stilleven.

Het huis is niet dood. Ik ervaar alle lagen van afhankelijkheid en dat op zich betekent voor mij een ongekend dieptepunt omdat het behoud van de eigen regie op 't spel staat, maar ik ondervind tegelijkertijd waarachtige trouwe zorg, een dimensie van compassie die ik in deze gedaante nooit heb gekend en een bron van intense dankbaarheid is. Het leven hier staat eigenlijk in het teken van strijd en aanbidding.

Het huis als een bed van doornen. Voor de krakkemikkige staat van mijn lichaam is dit een ongeschikte woning. Over een paar weken moet ik naar een revalidatiearts en die schrijft, hopelijk, een soort totaalrecept, een op lijf en psyche geschreven portret voor de best passende schepping. Voer voor een huisarts die genoeg heeft van pillen.

[© MN, ‘Niet doof of blind voor het goede medeleven’. Photo: “A new hope” by Warwan Fardiansah.]

Down to the bottom again
(A message from Black Birdie)

My poet (my boss) can’t write at the moment, he is exhausted … good heavens what a story, what an incident. Last Saturday-evening after several visits of three general practitioners earlier that day, he was brought by ambulance to the hospital.

It is unbelievable, but it seems if he, laying on the stretcher, got a fourth or fifty buckets of water pour out over his body. Infernal flashes of lightning, thunderclaps and a pelting rain formed a tragicomic scène.

I don’t know, but I think my poet was thinking on that particular moment on the Stortemelk”, the ship between Harlingen and Vlieland; once he told me about his adventure a long time ago with that ship in the middle of a storm, because there where also 25 cows on their way to Vlieland. Imagine what happened.
Of course that’s not the point now … and it’s nonsense, his body was ‘a house of pain’, he was afraid and one and all misery.

Anyway, he went to the hospital trough this horrible weather to get released for his “pissing problems”. He is back home now and has for the time being a “suprapubisch”-catheter, waiting for an operation later on (this whole problem has been caused by Amitriptyline.) Tomorrow he must visit the hospital again. My poor poet, - but he looks strong and rather calm.

[© MN, ‘Down and out’. Photo “Thunderstorm” by Willy Marthinussen.]

De ziel en het landschap
Mens, leef in de overgave aan de daden van liefde

Het eiland aan een rivier van liefde, -
ik zit als dankbare vogelkop aan de oever en
blaas wat verpluisde paardenbloemen

in de stroom van de wind,
de wolken plukken mijn gedachten
en zij, zij drukt me altijd moed in de hand.

Nooit ben ik ver van ware vriendschap, -
als ik dan toch het einde naderkom,
is dat de niet te erven winst van mijn leven.

[© MN, ‘De man en zijn ziel aan de IJssel’. Afbeelding: “Riverside” by Andrea Orioli.]

Elke foto vertelt zijn eigen verhaal, dat is juist de schoonheid ervan (46)

Me and my postbird

"Oh come on doctor M" (he likes old style and manners) "we know better, ... listen, when I only smell fear, I flow far, far away .... no, not from you, although it isn't easy to stay ... but a friend is a friend. It's a waist of time, of energy to be such afraid, - keep on writing, come, take your pencil ... be so strong to learn something from me, an old bird."

"Yes, that's life, I love you ... thanks black birdie, thanks professor Lewis, for being my friend despite all the fears on my skin, thanks for your wisdom, compassion and loyalty."

MN, in de reeks Elke foto vertelt .... , nr. 46. Photo: "Once upon a midnight" by Psychodaddy.

Dagboeknotitie

Soms lijkt het alsof ik al jarenlang boven een vuurpot hang, een lijdende man die aldus leert hoe hij zijn leven moet doodzwijgen. (Mijn hemel, wat een beelden krijg ik toch opgedrongen. Ik schrijf ze niet op om mededogen te wekken, maar om te blijven verhelderen 'wat pijn doet').

De zon en de aarde hielden elkaar in een stevige omhelzing. Een liefdesdaad voor ieders oog. De aarde wist zich geen raad en riep de wind erbij. (Wetende dat het ook riskant was: vuur (hartstocht) en wind, maar vertrouwde erop dat de wind op z'n tellen zou passen.) De wind is wel gevoelig voor de aarde en kwam,- maar bleek zwak te zijn van al zijn werk in het westen. Haal dan wat wolken, smachtte de aarde. Met schorre stem zei de wind dat te zullen proberen. Zo kwamen er wat wolkenvelden, - maar ze waren leeg. Hoe kan ik je toch aanwakkeren, vroeg de aarde want we willen regen. Ik zal alle zeilen bijzetten, zuchtte de wind. En hij ging heen, even werd het bladstil, maar hij keerde terug met enkele plukken van donkere wolken. De zon wilde er niets van weten en liet de aarde los. En zo kwam er een klein half uur regen, even plensde het en langzaam daalde het kwik.

Photo: "Abandoned but not by God" by Henrik Spranz_Iceland.

Een dagboekkladje

Nu heb ik weliswaar een prachtige zo goed als nieuwe Toshiba met Windows Vista, maar moet ik, volkomen tegen mijn stijl van werken in, rechtstreeks schrijven omdat het niet lukt vanuit Word te kopiëren en te plakken, - wát ik er ook op verzin. Ik zal het morgen mijn zoon vragen, die weet voor problemen op dit vlak altijd een oplossing. Desnoods - en dat zal het wel worden vermoed ik - zet hij er een legale Windows 7 Professional op.

De huisarts heeft nog niets laten horen. Het is 'knudde met een rietje', ook na twaalf uur slapen. Toen ik een jaar geleden Oxinorm erbij kreeg en het etiket te kennen gaf "2 tot max. 4 pd bij ernstige pijn", nam ik er, verdeeld over de dag', meteen 4. Ik werd er echter hondsberoerd van en ging onmiddellijk terug naar 2, - en dat bleef zo. Nu ben ik, bij de zwijgzame 'eerste lijn', twee dagen geleden naar 3 gegaan en vandaag dan naar 4. Het staat immers op het etiket, maar behoedzaamheid blijft geboden, - misschien wel des te meer bij ontregeling door de plotselinge extreme warmte, zo'n typisch Hollandse streek.

Dit schrijven, zoals gewoonlijk dicht bij m'n leven, ontstaat met grote inspanning, maar tot mijn spijt mis ik de energie langs de mij bevriende weblogs te gaan; dat doe ik slechts in mijn stille gedachtenwereld want ik kan elk voor de geest halen. Maar de wil om door te gaan met schrijven sterkt me in het behoud van het vertrouwen, zo niet, dan neigt het naar onverschilligheid en het verslonzen van de dag. Voor wie dol is op dit weertype, is het jammer, maar ik hoop op een aanmerkelijke verkoeling, natuurlijk naast een draaglijke pijn, anders vlucht ik maar weer naar een soort kasteelwereld waar niets onmogelijk is of ga ik naar de denkbeeldige specialist Lewis Lewinski, een type professor Lupardi.

Photo: "Blue song" by Farid Sani.

De innerlijke beleving: de nood aan geruststelling, aan veiligheid

De pijn van schedel tot schouderblad en de continu brandende slaapvoeten waren op zich niets nieuws, maar toen ik vrijdag de 25ste intuïtief ‘vakantie’ nam, had ik nog niet de idee dat alles die dag zich dermate zou verhevigen, dat ik ‘s avonds de dienstdoende arts zou willen raadplegen, - waar overigens veel overredingskracht voor nodig blijkt. Terwijl ik mezelf be­leefde als aan de rand van mijn wereldje, bleek een paar uur later dat de bloeddruk onberis­pe­lijk was en dat mijn hart zo regelmatig was als een onbezorgd zwemmend visje. (Nee, dat is voor heel eventjes een mooi beeld, maar omdat je zo’n visje vaak plotseling naar links of rechts ziet zwenken, geeft zij eerder het beeld van de wispelturigheid. Ga naar de klok, - beter is te zeggen, het hart tikt(e), zonder bijkomend geruis, zoals elk van mijn vier klokken in huis zijn se­conden wegtikt. Dat is toch een zegen!)
De pijn verrommelt de innerlijke beleving. De objectieve realiteit in diezelfde spanne tijds is veel normaler. Mijn tegenwoordigheid zegt me, gedreven door de pijn, dat ik vooral in het land van de angst vertoef, het land waar zoveel wordt gevreesd wat allemaal niet gebeurt. Hoe­­veel tijd verdoen we er niet mee juist dáár te zijn (laat staan op vakantie te gaan). Het me­ten, het zorgvuldig luisteren naar m’n hart, haar aandacht en de tijd die ze nam om me nog eens uit te leggen dat die verstoorde zenuwen aan de linkerkant van mijn lichaam – de al eens genoemde sensibiliteitsstoornis – vaak voor een abnormale respons zorgen en je beleving kan misleiden, brachten inderdaad de kalmte die ik nodig had om veilig de nacht in te durven. Even later, volkomen uitgeput, sliep ik als een roos. Het beste nachtpilletje was intussen al te weten dat Odilia ’s anderendaags zou komen.

‘Hoe moet ik leven?’ De eeuwenoude vraag die je dikwijls onuitgesproken voor de geest komt, krijgt nooit een afdoende antwoord. Je kunt denken, ‘zo goed mogelijk’ of ‘haal eruit wat erin zit’, maar dat geeft eerder een vage aanduiding van je levenshouding dan dat het een antwoord is op wat met de vraag wordt bedoeld. Een dief kan hetzelfde zeggen als een goedwillende mens. Hoe vind ik een leefbare balans tussen aanhoudende pijn, afhankelijkheid, autonomie en draaglijk leven?

(Mijn huisarts is eergisteren (dinsdag) geweest en wil de huidige medicatie wel veranderen of aanpassen, maar eerst overleg met een specialist van de pijnpoli. Tijd duurt.)
Het liefst – het is nu halverwege donderdag - keer ik terug naar bed, naar mijn zandlopersuurtje … het pad naar mijn dromen, ofschoon ik weet, waarheen ik ga, daar ben ik.

[© MN, Dagboeknotitie uit het laatste weekend van juni 2010. Photo: “Beyond the darkness” by Jerry Berry.]