Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

De innerlijke beleving: de nood aan geruststelling, aan veiligheid

De pijn van schedel tot schouderblad en de continu brandende slaapvoeten waren op zich niets nieuws, maar toen ik vrijdag de 25ste intuïtief ‘vakantie’ nam, had ik nog niet de idee dat alles die dag zich dermate zou verhevigen, dat ik ‘s avonds de dienstdoende arts zou willen raadplegen, - waar overigens veel overredingskracht voor nodig blijkt. Terwijl ik mezelf be­leefde als aan de rand van mijn wereldje, bleek een paar uur later dat de bloeddruk onberis­pe­lijk was en dat mijn hart zo regelmatig was als een onbezorgd zwemmend visje. (Nee, dat is voor heel eventjes een mooi beeld, maar omdat je zo’n visje vaak plotseling naar links of rechts ziet zwenken, geeft zij eerder het beeld van de wispelturigheid. Ga naar de klok, - beter is te zeggen, het hart tikt(e), zonder bijkomend geruis, zoals elk van mijn vier klokken in huis zijn se­conden wegtikt. Dat is toch een zegen!)
De pijn verrommelt de innerlijke beleving. De objectieve realiteit in diezelfde spanne tijds is veel normaler. Mijn tegenwoordigheid zegt me, gedreven door de pijn, dat ik vooral in het land van de angst vertoef, het land waar zoveel wordt gevreesd wat allemaal niet gebeurt. Hoe­­veel tijd verdoen we er niet mee juist dáár te zijn (laat staan op vakantie te gaan). Het me­ten, het zorgvuldig luisteren naar m’n hart, haar aandacht en de tijd die ze nam om me nog eens uit te leggen dat die verstoorde zenuwen aan de linkerkant van mijn lichaam – de al eens genoemde sensibiliteitsstoornis – vaak voor een abnormale respons zorgen en je beleving kan misleiden, brachten inderdaad de kalmte die ik nodig had om veilig de nacht in te durven. Even later, volkomen uitgeput, sliep ik als een roos. Het beste nachtpilletje was intussen al te weten dat Odilia ’s anderendaags zou komen.

‘Hoe moet ik leven?’ De eeuwenoude vraag die je dikwijls onuitgesproken voor de geest komt, krijgt nooit een afdoende antwoord. Je kunt denken, ‘zo goed mogelijk’ of ‘haal eruit wat erin zit’, maar dat geeft eerder een vage aanduiding van je levenshouding dan dat het een antwoord is op wat met de vraag wordt bedoeld. Een dief kan hetzelfde zeggen als een goedwillende mens. Hoe vind ik een leefbare balans tussen aanhoudende pijn, afhankelijkheid, autonomie en draaglijk leven?

(Mijn huisarts is eergisteren (dinsdag) geweest en wil de huidige medicatie wel veranderen of aanpassen, maar eerst overleg met een specialist van de pijnpoli. Tijd duurt.)
Het liefst – het is nu halverwege donderdag - keer ik terug naar bed, naar mijn zandlopersuurtje … het pad naar mijn dromen, ofschoon ik weet, waarheen ik ga, daar ben ik.

[© MN, Dagboeknotitie uit het laatste weekend van juni 2010. Photo: “Beyond the darkness” by Jerry Berry.]