Dagboeknotitie
Soms lijkt het alsof ik al jarenlang boven een vuurpot hang, een lijdende man die aldus leert hoe hij zijn leven moet doodzwijgen. (Mijn hemel, wat een beelden krijg ik toch opgedrongen. Ik schrijf ze niet op om mededogen te wekken, maar om te blijven verhelderen 'wat pijn doet').
De zon en de aarde hielden elkaar in een stevige omhelzing. Een liefdesdaad voor ieders oog. De aarde wist zich geen raad en riep de wind erbij. (Wetende dat het ook riskant was: vuur (hartstocht) en wind, maar vertrouwde erop dat de wind op z'n tellen zou passen.) De wind is wel gevoelig voor de aarde en kwam,- maar bleek zwak te zijn van al zijn werk in het westen. Haal dan wat wolken, smachtte de aarde. Met schorre stem zei de wind dat te zullen proberen. Zo kwamen er wat wolkenvelden, - maar ze waren leeg. Hoe kan ik je toch aanwakkeren, vroeg de aarde want we willen regen. Ik zal alle zeilen bijzetten, zuchtte de wind. En hij ging heen, even werd het bladstil, maar hij keerde terug met enkele plukken van donkere wolken. De zon wilde er niets van weten en liet de aarde los. En zo kwam er een klein half uur regen, even plensde het en langzaam daalde het kwik.
Photo: "Abandoned but not by God" by Henrik Spranz_Iceland.
9 opmerkingen:
Beste Marius, toch vraag ik mij af, bewogen en betrokken, waar denk je aan als er iets zou mogen zijn om je pijn te verlichten? Of in ieder gevaal draaglijker te maken!
Warme groet;
Walter*
Marius
Tuurlijk schrijf en benoem het maar....is nodig.
Je beschreef de afkoeling mooi!
Zwijg niet dood, want de middelpuntvliedende kracht zal je uiteen slaan.
Spreek liever - zoals voorheen van de zachtheid – maar nu van de pijn. Geef je taal als een vrije geest de ruimte die haar toekomt; liever dan haar de stembanden áf te snijden is het om haar het woord wederom in eigen beheer te geven.
Het is gevaarlijk voor de aarde om omhelsd te zijn met de zon, de zon zal aarde’s huid verschrompelen en al haar aderen doen opdrogen. Weet de aarde niet dat de wind (ogenschijnlijk verkwikkend) het vuur van de zon alleen maar aanwakkert en dat ze des te sneller door ontembare vuurwinden tot as zal verschroeien?
Beter is het dat de aarde op eerbiedwaardige afstand blijft van de zon en zo haar warmte geniet, maar ook de wind niet tergt tot uitersten, zodat de regens zacht en mildblijven en geen aardverschuivingen aan het hart onheil hoeven brengen.
.
Hoe heftig en vol verlangen dit verhaal en hoe eenzaam blijft een ieder (die zijn plaats niet kende) achter…
.
Wees die je bent Marius, maar zwijg er nergens over.
Wees open als het heldere oppervlak van het water, dat de zon weerspiegelt en de aarde voedt en tegelijk in een lieve rimpeling de wind kan dragen.
Het oerwater dat - als een baken van veiligheid in ons- verbindt wat eerder onverenigbaar leek. Dan dooft het vuur wellicht onder de kookpot…op een dag en stilt de pijn.
in liefheid verblijf ik...
Lieve marius,
Onder de indruk ben ik van jouw woorden zoals je alles beschrijft.Ik heb nog geen speldeknopje van deze gave.
In plaats daarvan luister ik naar het gezeur op de praktijk over bultjes, hoestjes, pijntjes die er nauwelijks toe doen. En toch moet ik luisteren ,begrip tonen ,vriendelijk blijven. Mochten zulke mensen een (1) dag van jou pijn overnemen dan was je direct 'n jaar pijnvrij.
Doch helaas heb ik daar geen invloed op.
Stuur je een berg liefde, een zee van geduld, en een storm van inspiratie.
Liefs van Joke
(SB)
Aan je blijvende komst Walter.
dat tweede stukje is pure poëzie. en eigenlijk zeg je alleen maar 'het werd iets frisser'. goed man.
over dat eerste stukje zou ik zoveel willen zeggen ook, als ik de woorden maar kon vinden.
..
(niet dus. weer niet.) ik denk aan je, marius! houd moed, houd hoop, houd vast aan het geschenk van een nieuwe dag en al wat je pijnlijke hoofd doet glimlachen!
Gelukkig heb jij je gouden pen nog lieve Marius, en je moed om ondanks al je problemen, door te blijven gaan...
Ik wou dat ik een beetje van je pijn overnemen kon, zodat je al was het maar voor even, verlichting voelen mocht...
Wat pijn doet.
Het laat ons weten dat we het niet willen. En dat houdt ons bezig.
Ik zou het zo graag anders voor je wensen Marius.
Schrijf dichter!
Lieve Marius,
Als ieder van ons hier een stukje van je pijn kon wegnemen, ik wed, we zouden met velen zijn, om je wat verlichting te brengen.
Helaas, we kunnen alleen proberen je wat steun te geven in de zware strijd die jij moet voeren.
meelevend,
ria39
ik heb een nieuwe stek;
http://ria-natuurmijnpassie.blogspot.com/
Een reactie posten