Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

How long shall it take
before we awake?

De ontdekking van andere invalshoeken van denken naar je condition humaine blijkt gepaard te gaan met speciale ‘cadeaus’. Ik kan het ook anders zeggen: een goede zelfzorg opent nieuwe vensters, alsof je, zoals Marieke opmerkte, op een nieuw continent bent geland. Ik kijk hier anders om me heen. Nadat ik bijvoorbeeld simpelweg een Mariabeeld een andere plaats had gegeven, zei ik: “Wat heb ik toch een rijk huis”, ik bedoel niet zozeer het ‘hebben’ maar het beseffen van wat ik herken als mijn thuis. En dan die ontwaakte belangstelling voor vogels en bomen … hoe ziet die merel er nu uit, het is net een mottig mannetje ….. even opmerkelijk als plezierig, en wat dat betreft leef ik hier in een oase …. en opruimen, alles in kleine stapjes. Het is geen gevoel dat je moet zien vast te houden, maar een discipline, daarmee houd je de zelfzorg op peil.

Ik heb natuurlijk ook vakantiegeld en naast enkele andere boeken zal Walter ook een vogel- en bomengids meebrengen. Elders heb ik een onconventionele, éénoog verrekijker gekocht, ik wil mijn biotoop wat beter leren kennen.
Ben ik nu een rijpe man?
Wat een onnozelheid, wat een onbelangrijke woorden. De deur naar de stilte staat open, de deur naar mijn eenzame dagindeling, mijn gelukkige nietsdoen de godganse dag. Het nietsdoen is schijn, ik weet het, het verhult ‘le travail intérieur’. Geen zuchtje wind. Zelfs de kruinen van de bomen, zo licht van gewicht, worden door de stilte geraakt, alsof de bomen dromen, lamlendig staan te luieren.

Mijn heden is sterker dan mijn verleden.
Ik hoef mijn cabrio maar even naar links te draaien en ik zie mijn slaapvertrek, het antieke bed met het zwarte dekbed en dito hoofdkussen, het kussen dat vertrouwd is met mijn altijd woelende trauma’s. Wanneer ik in slaap wordt gezoend, vallen ze met al mijn fysieke ellende voor een poosje in de wolken van mijn bewustzijn. Wolken, zo wit als het Atlasgebergte, zoals die hier vrijwel elke avond traag voorbijtrekken, een hemelsbreed grijs laken achter zich meeslepend.

Terwijl de katholieke kerk van Nederland zich in vergaande staat van ontbinding bevind, blijven de feestdagen steevast op de agenda. Die feestdagen komen wel voort uit de religie, maar hebben zich maatschappelijk en commercieel verankerd. Een inhoudelijke betekenis is zo goed als verloren gegaan.
De gemeenschap in het Achterhoekse Braamt is in rep en roer, sinds men weet dat het bisdom serieus voornemens is de pastor te vervangen en zijn rust te gunnen. De bijna negentigjarige vitale man weet zijn kennis van het dorpsleven en van menselijkheid én van nabije kerkelijkheid zo te benutten dat hij ongelooflijk geliefd is en de kerk altijd vol zit. De pastor wil (misschien) in zijn harnas sterven. Maar een stel slapende regenten denken er anders over want de man is te vrij in de leer – en zo vernielt De Kerk zijn eigen kerken. Het zijn vaak dwazen die regeren en gewone mensen die wijs hun werk doen.

[© MN, ’Opgespoorde wonderen’. A poet in spring, June 2011. Dank voor júllie betrokkenheid aldoor; omgekeerd iedereen bezoeken zit er helaas nog niet in.]