Ik ben geen struisvogel
Vormden die andere gezichtspunten nu een trucje om de pijn te onderdrukken? (Want gisteren en vandaag was de pijn toch koploper.) (Sommige lezers menen zelfs het tegendeel te hebben begrepen; op de ansichtkaart staat: “Wat fijn dat je nu van de pijn af bent.”)
Al dan niet een truc, de pijn blijft en wordt ook niet minder, máár, de pijn kan wel anders worden ervaren. Het is géén truc want dat heeft iets nepperigs, alsof je jezelf een kunstje flikt.
Die andere gezichtspunten zijn wáár omdat ik er grote waarde aan hecht. Ze zijn zelfs bevrijdend doordat ze me in staat stellen pijn en angst van de voorgrond te verdrijven en dus als mild kunnen worden ervaren. Je weet, vooral dát bestaat wat je benadrukt, dat is in ieders leven zo.
Sommige belangrijke voornemens, die een basis hebben in jezelf, kunnen na verloop van tijd wat verslappen, en hup, daar ga je weer. Geen enkel inzicht behoudt uit zichzelf de oorspronkelijke scherpte. Niets beklijft als je er verder geen moeite meer voor doet. Gaat het in de liefde niet precies zo?
Het is derhalve in geen enkel opzicht struisvogelpolitiek. Het is de kunst vast te houden aan je overtuigingen én niet overmoedig te raken want die pijn is in wezen geen enkele minuut anders, of mogelijk wel anders, maar nimmer afwezig. (Daarom stelde ik de vraag om mijnentwille, aangezien het om dagelijkse, zeer barre pijn gaat.) Die verdomde fysieke pijn die tegelijk een complexe levenspijn is geworden, leer daar maar een maat in te vinden, - het scheelt dat ik geen mateloos temperament heb, en dat ik een huis gevonden heb waarin ik graag woon, juist nu het gaat om reëel overleven. Als dat niet zo zou zijn, zou ik tuimelend uit al mijn contouren vallen. Mijn leven nú is ook een les in alleenzijn. Het leven is een woestijn met talrijke oases van verscheiden smaken.
De wolken, elke dag zijn ze anders, soms zijn er géén, vandaag zijn er vele met een dikke grijze vacht en koppen van witte wol, wolken waaruit telkens harde stortregen, aangevoerd door een even harde wind die alle bomen diep en nederig doet buigen.
[© MN, ‘De zoveelste reflectie’. Photo by Magdalena Wanli.]
Vormden die andere gezichtspunten nu een trucje om de pijn te onderdrukken? (Want gisteren en vandaag was de pijn toch koploper.) (Sommige lezers menen zelfs het tegendeel te hebben begrepen; op de ansichtkaart staat: “Wat fijn dat je nu van de pijn af bent.”)
Al dan niet een truc, de pijn blijft en wordt ook niet minder, máár, de pijn kan wel anders worden ervaren. Het is géén truc want dat heeft iets nepperigs, alsof je jezelf een kunstje flikt.
Die andere gezichtspunten zijn wáár omdat ik er grote waarde aan hecht. Ze zijn zelfs bevrijdend doordat ze me in staat stellen pijn en angst van de voorgrond te verdrijven en dus als mild kunnen worden ervaren. Je weet, vooral dát bestaat wat je benadrukt, dat is in ieders leven zo.
Sommige belangrijke voornemens, die een basis hebben in jezelf, kunnen na verloop van tijd wat verslappen, en hup, daar ga je weer. Geen enkel inzicht behoudt uit zichzelf de oorspronkelijke scherpte. Niets beklijft als je er verder geen moeite meer voor doet. Gaat het in de liefde niet precies zo?
Het is derhalve in geen enkel opzicht struisvogelpolitiek. Het is de kunst vast te houden aan je overtuigingen én niet overmoedig te raken want die pijn is in wezen geen enkele minuut anders, of mogelijk wel anders, maar nimmer afwezig. (Daarom stelde ik de vraag om mijnentwille, aangezien het om dagelijkse, zeer barre pijn gaat.) Die verdomde fysieke pijn die tegelijk een complexe levenspijn is geworden, leer daar maar een maat in te vinden, - het scheelt dat ik geen mateloos temperament heb, en dat ik een huis gevonden heb waarin ik graag woon, juist nu het gaat om reëel overleven. Als dat niet zo zou zijn, zou ik tuimelend uit al mijn contouren vallen. Mijn leven nú is ook een les in alleenzijn. Het leven is een woestijn met talrijke oases van verscheiden smaken.
De wolken, elke dag zijn ze anders, soms zijn er géén, vandaag zijn er vele met een dikke grijze vacht en koppen van witte wol, wolken waaruit telkens harde stortregen, aangevoerd door een even harde wind die alle bomen diep en nederig doet buigen.
[© MN, ‘De zoveelste reflectie’. Photo by Magdalena Wanli.]
13 opmerkingen:
.
"Mijn leven nú is ook een les in alleenzijn."
Deze zin refereert niet aan
de existentiële eenzaamheid van de mens, vermoed ik.
Daarom oogt hij verwarrend.
Waarom staat die zin hier op deze plek?
Wat wil hij kwijt?
U hoeft er geen antwoord op te geven.
Maar u staat mij evenzeer toe, vermoed ik, in de hoedanigheid van lezer, contradictorische signalen vast te stellen.
Misschien lees ik wel wat er niet staat.
En is mijn perceptie louter projectie.
Mooie avond nog, Marius.
Uvi
Pijn als levenslijn.
Moedig Marius, er telkens weer een andere kleur aan te geven.
Goed weekend: Cath*
> Uvi: het is geen contradictorisch signaal. Het is een reële, grondeerlijke zin, behorend tot de complexe levenspijn, d.w.z. een pijn die veelomvattender is dan louter fysiek. Die les is een van de constante lijnen in mijn leven, ik haal niet vaak een voldoende.
Dag Marius,
ik vermoed dat we aan 'verschillende' signalen denken.
U aan een innerlijke taal?
Ik aan de 'kreten en gefluister' hier en elders. Van de liefde. Hoewel die ook pijnlijk kan zijn ...
Uvi
"Het is een reële, grondeerlijke zin, behorend tot de complexe levenspijn, ..."
Sorry, nog even Marius.
Aan uw 'eerlijkheid' heb ik nog geen enkele keer getwijfeld.
Daarin haalt u vast 'summa cum laude'.
Uvi
Wie schreef:
"midden in het leven staan we ook in de dood, maak daarom een monument van uw leven"
precies:-).....jij!
x Bloem
Ik lees en knik voortdurend, blij dat je het juiste lijntje weer te pakken hebt (net voor ik even zwijg) ook al veranderd er niets en toch veel.
Aandachtig blijven ;-) want het lijntje is zo makkelijk weer gebroken.
Ook ik herken dat maar al te goed, al zijn twee dingen nooit hetzelfde :-)
De "zoveelste" reflectie...
Wens je DRAAGLIJKER pijn,
X
Ps Prachtige afbeelding !
(Wou dat het compleet 'carte blanche' kon zijn)
Lieve Marius,
20 mei was ik in de Rode Hoed voor een lezing door Tim Parks ‘The Matter with Words: our Literature or our Health’.
Die avond en erna was je zoals vaak
in mijn gedachten. Vandaag lees ik in je blog veel overeenkomst met hetgeen Tim Parks vanuit zijn ervaring met ons wil delen. Nee, jij bent geen struisvogel lieve, jij Marius, BENT met alles wat je gemaakt en gebroken heeft.
ZIJN is het leven van elke dag en ja terugval ligt voortdurend op de loer.
Jij ziet mij binnen - kort.
Lief S
Tot
Fijne vaderdag voor jou vandaag,
liefs,
Danny
lieve marius,
omgaan met pijn doet elk mens op zijn eigen manier,
echter het beschrijven, kan niemand zoals jij ...
xxx
“When you have come to the edge of all light that you know and are about to drop off into the darkness of the unknown, faith is knowing one of two things will happen: There will be something solid to stand on or you will be taught to fly” (Patrick Overton)
I wish you faith!
X
Een reactie posten