Mijn hart, mijn plein van droefenis

Dagboek

Maandag, 12 december

Het was te verwachten dat ik me versliep en pas om 09u15 door het harde gebel van Joyce wakker werd. Ongenietbaar zo de dag te beginnen, vol met pijn en het verdriet nog brandend in de ogen. Zaterdag al had ik voor Marieke een mooi scheepsmodel vol lentebollen gekocht, maar ik durfde niet naar boven. Ik zette hem in de keuken. Nadat ik vanmiddag was gekal­meerd – hetgeen me lukte doordat de buren me ’s morgens op de koffie vroegen - bracht ik hem haar. Voor ons beiden een luttel aantal momenten vol ontroering, weemoed, tederheid. Dat het me niet eerder is gelukt je in jouw volledige zelf beter tot me te laten doordringen, zoals nú (pas), o kon ik maar staan lief, ik zou je hebben omhelsd, je zou voelen dat ik meer begrijp dan je vermoedt, dat ik je werkelijk liefheb. Het was vannacht al zo raak. Dat mijn hart dit volhoudt, is een wonder.
Ik wacht op je. Ander geluk staat me niet te wachten. Misschien is het tevergeefs, maar dat is het hele leven waarschijnlijk. Dacht Cioran dat niet?
Rond drie uur kwam Hanita. Twee fijne uurtjes over het leven hier, over kunst, over warmte die je kinderen plots over je heen gooien. Al heel wat jaren een onmisbare vriendin, - volgens Marieke al een teveel (maar het worden er al gauw vijf of zes teveel). Stel je voor, dat ik hen zou laten weten ‘geen enkele vorm van contact meer te zullen hebben omdat mijn vriendin 100% exclusiviteit eist’, dan zouden ze zeggen, ‘die vent is idioot, die laat zich voorschrijven zijn geschiedenis door de versnipperaar te halen.’ Hanita en ik zijn ‘gek’ met elkaar, maar wat doen we dat niet door de beugel kan, of waardoor ik Marieke niet recht meer in de ogen zou kunnen kijken?
Een beginontwerp voor een kerstkaart gemaakt.
Ik slaap in de ogen van Marieke.
‘Lieveke, je kunt geen wachter zijn.’

Dinsdag, 13 december

Verward stap ik uit bed. Zal ik m’n hoofd terugleggen?
“Nee, ik ben geen moslim. Ik zie het zo meneer. Er kómt een keer een grote oorlog, en dan zijn u en ik vijand. Nee, dat verdraag ik niet, ik houd niet van fanatici. Die hebben geen leven, die laten zich leven door bepaalde ideeën, een utopie.”
“Hoe vinden je ouders dat?”
“Wij zijn al vijf jaar niet meer welkom, mijn twee broers en zus. Mijn ouders zijn strenge moslims en geven geen haarbreed toe. Wij bestaan niet voor hun.”
“Dus er was altijd al oorlog?” Hij beaamt het en gaat door met het installeren van de tv, de sympathieke, beleefde, vlotte jongeman die alleen in z’n vroege jeugd enkele keren in Marokko is geweest. “Ach, ik werk al zes jaar voor deze baas, mijn vrouw is onderwijzeres, we hebben het goed.”
“Die oorlog valt er bij in het niet denk ik. U bent nu koning over uw eigen toekomst.”
“Precies, … wacht … het verkeerde moertje …, precies, u slaat de spijker op z’n kop.”
De tv doet het prachtig, maar staat op de verkeerde plaats. Olivier komt morgen en kan de spullen naar m’n wens verplaatsen.
Vanmiddag een paar uur geslapen. Alles grijpt me naar de keel, ik voel me niet veilig, niet gerust, mijn bestaan hier is leeg, doelloos. Dit is geen gewone levensopgave meer. Vol zwarte vegen over m’n ziel kruip ik dadelijk maar weer in dat zwarte bed.

Woensdag, 14 december

Het leek erop dat er veel werk was te verzetten, maar eigenlijk was het met drie halve uurtjes wel bekeken. Olivier had vlot in de gaten hoe ik het graag wilde, alleen werd ik helaas opnieuw gekweld door alle bekende misère, voor hem een nare ervaring. Dit moet anders, alles moet anders.

Zondag, 18 december

Iedereen heeft mijn land verlaten, de koningin is ver van hier en keert niet weerom,”ofschoon een grotere liefde niet bestaat”. We leven ieder op zich en voor wat het woord nog waard is, een onbestaanbare liefde. Omwille van discretie zal ik er niet over schrijven.
Ik ben gevallen, heb overgegeven en op de vreemdste plaatsen gehuild. Zo een crisis heb ik niet eerder gekend, maar ik ga er over zwijgen. De ‘strijd en aanbidding’, die het leven toch al is, hebben me te zwaar toegetakeld. Om de loyaliteit naar de Ander te versterken, of beter, om de Ander te overtuigen van hun loyaliteit wordt er, zonder mij te kennen, veel onwaars over mij gezegd, maar ik zweer bij de zuiverheid va de hemel, dat . . . .  nee, ik zou er niet over schrijven. Ik ga trachten mezelf weer te versterken.
Naast uitbehandeld zijn rest er nog een optie: nogmaals een periode naar Groot-Klimmendaal. Ik zal morgen mijn huisarts laten weten daarover niet te twijfelen en de eventuele kans aangrijpen. Mijn koningin zal er niet door terugkeren, maar werken aan een draaglijker leven vind ik nog steeds de moeite waard. Ik blijf geïnspireerd door de Joods-Franse filosoof Emmanuel Levinas. Je kunt de eenzaamheid alleen achter je laten door in de ogen te kijken van de Ander, met de Ander mee te leven, met de Ander te zijn. De filosoof Francis Bacon (16^de eeuw) – er is ook een schilder die zo heette (20^ste eeuw) - verklaarde, dat hij werkte “immune to the suffering of others and to emotional attachment”.  
De trompettist was er weer. Ik heb geapplaudisseerd. Ik denk trouwens dat het geen trompet is, maar een midwinterhoorn.

Ik wens ieder oprecht een kerstmis in de geest van Emmanuel Levinas – 1906-1995 -, dan herinnert u zich ook een mens te zijn, getekend met levenslust en vol verlangens. Listen to the voice of your heart and you’ll be as calm as the moon above the woods.

Voor mij zal het dit jaar wel anders zijn, ik weet het werkelijk niet, - moet denken aan die irritante regel van Sartre: “Wie het in eenzaamheid niet naar z’n heeft, vertoeft in slecht gezelschap”. Marieke zal het wel onderschrijven, zij bejubelt de eenzaamheid, of beter, de afzondering, de stilte, soms om haar eigen meest innerlijke zelf tegen te komen, soms om een waarlijk contemplatief leven te kunnen leiden. (Natuurlijk, Miek Pot heeft er ontroerend over geschreven, maar vooral Thomas Merton in zijn autobiografie “De Louteringsberg” – strijd en aanbidding, de donkere kant en de aantrekkingskracht van de stilte – toen hij was ingetreden bij de trappisten in Gethsemani, waar hij zijn hele leven bleef.
Jij, mijn altijd-lief, ik láát je het pad dat je verkiest, met veel pijn en weemoed ‘Elk pad is goed, als het maar een hart heeft’, schreef Carlos Casteneda. Mijn ziel is wakker en ik ben radeloos van liefde.

http://www.youtube.com/watch?v=9_hF_ikN_L0&feature=related

[© MN, ‘Bij de zuiverheid van de hemel’. Les jours de l’âme. Het schilderij, zonder titel, is ven Gregory Garrett. De weg naar mogelijk verdere revalidatie ben ik al ingeslagen; woensdag contact met het Slingelandziekenhuis.]