Klein geluk in de OosterkimIk ben een dichter die stil en
met de maan in de hand, zittend voor het raam
dat ook een spiegel is, mijmert over het kasteel
waarin ik luisterend woon. Daarginder
staat een paard. Kan een dier gelukkig zijn?
In een koude waterzon ben ik er langs gelopen
vanmiddag. Hij keek me slechts ’n seconde aan
en zweeg. Ik vergat de vraag en het paard,
het paard vergat wat hij zeggen wilde.
De stilheid is een vrijheid, maar het is niet zo
dat alle vragen in mij een kolfje naar mijn hand zijn,
sommige steken als een graat in mijn keel.
[© MN, in “De man en zijn ziel”. Painting by Duy Huynh, “Starry messenger”.]
14 opmerkingen:
prachtig weer, dit... ik moet weer even komen met mijn associatie hoor - hoor ineens het 'the queen and the soldier' van suzanne vega : 'and she says, I have swallowed a secret burning thread, it cuts me inside and often I've bled - but she never once took the crown from her head...'
echt fijn dat je d'r weer bent.
Lieve Marius, wat laat je ons weer in prachtige bewoordingen onze menselijke aard zien.
Is het geluk dat wij kennen niet een emotie? Dat steekt als een graat in de keel, want het is vergankelijk. Wat is blijvend geluk?
Een zoektocht naar een kasteel?
Weinige vinden het. En zij beweren uit ervaring ook nog dat het hier en nu is.
Genieten van een stil paard!
Gewoon de graat even laten zitten, je antwoord serieus nemen en dan slikken, heel erg slikken Marius.
Een vraag kan nooit te moeilijk zijn. Een antwoord is weer een andere kwestie.
Mooie afbeelding!
Cath*
Wat enorm mooi gescheven, en ik ben gelijk gaan nadenken. Kan een dier gelukkig zijn? dat is een goede vraag. Tevreden, gelukkig, misschien op een andere manier zoals wij het ervaren..
Vragen zijn er meer dan antwoorden.
Sommige vragen blijven idd steken,als graatjes in de keel Waarschijnlijk omdat het antwoord erop soms ook stekend kunnen zijn.
Paarden zijn edele dieren, zeer zeker kennen ze vreugde en angst.
Wat lijkt het mij toch heerlijk om je gevoel zo onder woorden te brengen, dat soms je adem even stokt ,zo prachtig!
En niet teveel denken hoor:-)
Bloem
Spijtig dat de graat niet een mini-minimintje is , of een oplostablet ;-)
dit is zo mooi, Marius, ik zit hier even heel stil!
Deze keer hoefde je blijkbaar niet het witte paard te volgen dat je wenkte. Blijkbaar zit je al op het juiste pad en mag je er verder je vertrouwen in stellen.
(Die afbeelding van het witte paard, zoveel tijd terug al !, vond ik trouwens schitterend !)
het paard marius,
een edel dier, zoals dat naar je kijkt en vol vertrouwen dat het goedkomt..
het paard wist het al...
jij binnenkort:-)
groetjes
klaproos
Dag Marius, fijn dat je er weer bent. Ik vergat de vraag en het paard, het paard vergat wat hij zeggen wilde. Mooi. Lukte het maar vaker om zo contact te maken.
Jij kan in enkele zinnen zo veel vertellen, Marius. Daar bewonder ik jou nu zo voor. Knap!
En wat heet dan gelukkig zijn?
Het lopen door straten
Gewoon zonder doel
Het stilletjes praten
Alleen in ’t gewoel
Het kijken naar mensen
Dat maakt me blij-ij-ij-ij
Dat heet dan gelukkig zijn
Een deur die plots open gaat
Dat heet dan gelukkig zijn
Waardoor je weer hopen gaat
Dat maakt je blij, maakt je blij, maakt je blij
Dat heet dan gelukkig zijn
’t gevoel niet alleen te zijn
Dat heet dan gelukkig zijn
Om dan met zijn twee te zijn
Het onbezorgd dromen
Gewoon over jou
En dat je zal komen
’t liefste heel gauw
Je weer te ontmoeten
Dat maakt me blij-ij-ij-ij
Dat heet dan gelukkig zijn
Een deur die plots open gaat
Dat heet dan gelukkig zijn
Waardoor je weer hopen gaat
Dat maakt je blij, maakt je blij, maakt je blij
Dat heet dan gelukkig zijn
’t gevoel niet alleen te zijn
Dat heet dan gelukkig zijn
Om dan met zijn twee te zijn
Dat heet dan gelukkig zijn
Een deur die plots open gaat
Dat heet dan gelukkig zijn
Waardoor je weer hopen gaat
Dat maakt je blij, maakt je blij, maakt je blij
Dat heet dan gelukkig zijn...
© Ann Christie
Hoe is het mogelijk, elke keer weer zo'n prachtig gedicht te bedenken !!! Fijn weekend Marius.
Jouw bespiegelingen geven altijd de prachtigste poëzie. Zo stil, en toch zo raak verwoord. Tegelijkertijd zo recht onder je huid duikend, jouw gedichten lees je niet, die voel je.
Een reactie posten