Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Hoe gaan we door het leven?

Niet veel mensen willen dit beeld op zichzelf van toepassing zien en zullen noodzakelijkerwijs ook ontkennen rond te lopen als een kip zonder kop zoals dat heet, met een harde, bestraffende stem desnoods omdat ze zich al bij de schijn van zo’n suggestie begrijpelijk beledigd voelen, maar van binnen de tranen al voelen opwellen aangezien het wel wáár lijkt, alsof ze doorzichtig zijn en gezien is dat ze het vaak wel zo beleven op het roestige ros van hun verleden dag na dag achter zich te laten.
Maar zó ernstig uitzichtloos hoeft het helemaal niet te zijn want het kan ook een symbool zijn van tijdelijke onwetendheid of een uitdrukking willen geven aan het gebonden zijn aan wetten of taboes die niet zonder kleerscheuren te verbreken zijn, of men moet er volstrekt onverschillig tegenover staan en roekeloos durven zijn en zelfs het graf riskeren.
Het kan echter evengoed betekenen, dat ermee gezegd wil zijn - zelfs even letterlijk getoond – ‘laat me met rust domkoppen, júllie denken dat dit mijn werkelijkheid is, het is jullie oordeel zonder er enig idee van te hebben waartoe ik leef zoals ik leef. Het is jullie masker.’
Sommigen zijn niet in de conditie om de mogelijkheden die er zijn ook daadwerkelijk te benutten en sluiten hun ogen voor wat zij wensen. Anderen vinden het wel best zo en kijken niet verder dan hun neus lang is omdat zij het gewoon zijn geen perspectief te zien. Weer anderen leven al jaren als in vastgeroeste tijd, er verandert niets omdat zij met al hun motieven de tegenwoordigheid niet aandurven. Maar zij hier, zij niet. Zij is jong en krachtig, misschien eens even roekeloos, maar eerder speels dan radeloos. Toch weten we het niet. Misschien is er een gebroken liefde en moet ze alleen verder; dat doe je niet blindelings, maar het kan wel zo voelen. Of zoals het mijzelf vergaat, want ik ben nog helemaal niet ‘klaar’ met de gevolgen van de recent achterliggende periode en soms lijkt het er op dat ik niet meer weet hoe het moet en dat het op de tast gaat.
Het doet me er ook aan denken, en dan houd ik op, dat je mensen geregeld hoort zeggen “we zien wel waar het schip strandt”, dat vind ik zo’n ráre uitdrukking, alsof het schip mogelijk een andere koers gaat dan men zelf zou willen.
Wat weten wij wel en niet van elkaar? Zijn er ‘kamers in ons hart’ die gesloten blijven? Hoe moeten we met elkaar en elkaars zwakheden omgaan?
Het illustreert misschien de vraag naar vrijheid, naar de ontdekking van de eigen wil, en die kan zó zijn ondergesneeuwd dat er ook geen handelen uit voortvloeit of dat iets te zien is dat te associëren is met vrijheid, met de gedachte dat iemand alle woorden heeft gevonden en die, naar Inge Deconinck, “bijeen pakt en in een vaas zet, een vaas van geluk”, hoe tijdelijk ook dát kan zijn want niets menselijks blijft duurzaam.
Het is de verbeelding van de vraag aan onszelf om in stilte stil te staan bij de vraag, ‘leef ik zoals ik wil leven?’

[© MN, “Elk mens een verhaal”. Inge: zie “Leeslinten” bij de Links. Afbeelding: photo by Anke Merzbach .]