Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Voor alles dat bloeit of woekert, is er taal

Het huis, mijn lichaam waarin ik woon, is niet een winkeltje. Er staan hier geen vitrines met naar thema gerangschikte verhalen en poëzie. Als ik voor een kale akker sta, zoals nu en meestal zit ik dan dromend in mijn ‘di Cabrio’ en is die akker me al genoeg, heb ik geen idee waarmee aan te vangen. Ploegen hoeft nog niet, dat zie ik nu wel, dus moet ik dadelijk met de stok almaar op en neer wandelen, letter voor letter vanuit het innerlijk uit mijn mouw schudden en achterlaten, het is het ene woord dat tot het andere leidt, woorden en stilte.
Ben ik eenmaal aan het eind, plof ik in m’n rolstoel en zie ik wat er is ontstaan, het woord is immers aan de gedichten, “niet aan de dichter”, zei Rutger Kopland. Vaak moet ik nog wel een paar keer terug want er is altijd wel een omgevallen letter of een woord dat niet deugt of liggen er scherven die er niet thuishoren. Soms is het veel erger maar daar kan ik niet over spreken, daar zwijg ik over.
Het dromen neemt de meeste tijd. Het is behaaglijke, maar noodzakelijke en wakkere tijd. Het woord hoeft niet te glanzen, maar of het nu een tedere herinnering is of bittere realiteit, het dient voor de versten verstaanbaar te zijn. Als ik denk het gevonden te hebben en de woorden zijn geplant, dan ga ik op zoek naar een decor dat ik met stokken aan de horizon van de akker neerzet. Het is geen omheining, geen kijkdoos, maar een geïllustreerde gedachte of symbool. Zelden, behalve vandaag, laat ik aan de lezer wat er staat geschreven. Het is deel 15 in de reeks “Een schilderij vertelt zichzelf, dat is nu juist de schoonheid ervan.”

[© MN, in “Terugkeer naar mijn akkers”. Afbeelding: 1. “Dreams” by Michal Giedrojc; 2. “Duinlandschap, freudiaans landschap” van Henk Bloemhof. In mijn uitvoerige reactie aan de staart van allle bij het voorgaande log schreef ik al traag van start te gaan en de daar vermelde roman heb ik vanmorgen met trillende vingers gevonden; het blijkt echter een voorpublicatie van 80 pagina’s. Ik zal zo rechtop mogelijk gaan zitten, mijn keel schrapen en gaan lezen.]