Van het eiland naar het vaste land
In een mum van tijd, maar ook nu weer, de weelde van vriendschap
Een aantal oudere teksten en gedichten, zeker sinds de zomer vorig jaar, tonen (denk)beelden van onmacht, moedeloosheid en verlatenheid, van vermoeidheid, desillusies en uitzichtloosheid, gedrukt in sporen van twijfel en vastberadenheid en ook wel van stavast, van voorzichtige vooruitblikken op verandering, - eigenlijk voortdurend in het onveranderlijke passe-partout van het woord dat ik voortaan niet meer wil(de) spellen omdat het me zoveel weerzin wekt en ook anderen in zekere zin neerdrukt in herhaaldelijke, zij het liefdevolle kussens van compassie, vaak ook van machteloosheid. “Kom, is er dan niets dan somberheid?”
De laatste maanden waren het moeilijkst. Het eiland was al een tijdlang een soort verzameldoos aan het worden voor al waar feitelijk geen plek meer was, ‘een magazijn voor een onbepaald later’, waardoor elke ordening verdween, teloor ging. Maar nadat van wie mijn geliefde was - en dat in mijn hart ook is gebleven - het onverwachte antwoord kwam dat zij ging verhuizen, werd het karakter van een sfeerloze wachtkamer versterkt. Het eiland werd mijn ongedurigheid. Een tijd van spanning, chaos en overleven. Ik leverde strijd met talrijke vragen over mijn onzekere maar naderende andere tijd. Veel van praktische aard is te overzien en oplosbaar, maar feitelijk is dat ook een onbeduidend fragment van je bestaan. Dat ik binnenshuis als ware meer naar het vaste land zou gaan, dat stond vast.
Ik zou een bezield verband moeten creëren tussen mijzelf en mijn omgeving. Dat lijkt neer te komen op veel praktisch werk, zoals het sauzen van muren, het kiezen van meubilair en het schikken van beelden en boeken – het huis leek een geraamte met een kloppend hart, maar in feite beleef ik het als het een drukwerk van zeer persoonlijke aard. Dit is het stukje land waar ik woon, ‘ik als herkenbare persoon’. Zielenwerk.
Werk ook dat voor een groot deel gedaan is door hardwerkende vrienden, onder wie mijn zoon en zijn lief. Het is niet provisorisch of ‘zo maar’ leefbaar gemaakt, maar vaardig, met ijver en liefde in de vlammen van de lach en voortreffelijk eten, en gelukkig kon ik nog iets meer dan regisseur zijn. De reis van het eiland naar het vaste land is in minder dan vijf dagen volbracht. De klok wijst naar zondag 24 januari, 20:30 uur.
[© MN, ‘Een huis gebouwd op oude warmte’. Wel, het leven is nu aan mij, hier, op nummer 96, en hopelijk lijkt mijn p… op “het beeld van in de zachte wind op en neer wiegende brieven van Louise von Habsburg aan haar graaf Otto in een door speels zonlicht onderbroken groen” (in Oranienburg, voormalig Oost-Duitsland), zoals iemand mij onlangs schreef.]
In een mum van tijd, maar ook nu weer, de weelde van vriendschap
Een aantal oudere teksten en gedichten, zeker sinds de zomer vorig jaar, tonen (denk)beelden van onmacht, moedeloosheid en verlatenheid, van vermoeidheid, desillusies en uitzichtloosheid, gedrukt in sporen van twijfel en vastberadenheid en ook wel van stavast, van voorzichtige vooruitblikken op verandering, - eigenlijk voortdurend in het onveranderlijke passe-partout van het woord dat ik voortaan niet meer wil(de) spellen omdat het me zoveel weerzin wekt en ook anderen in zekere zin neerdrukt in herhaaldelijke, zij het liefdevolle kussens van compassie, vaak ook van machteloosheid. “Kom, is er dan niets dan somberheid?”
De laatste maanden waren het moeilijkst. Het eiland was al een tijdlang een soort verzameldoos aan het worden voor al waar feitelijk geen plek meer was, ‘een magazijn voor een onbepaald later’, waardoor elke ordening verdween, teloor ging. Maar nadat van wie mijn geliefde was - en dat in mijn hart ook is gebleven - het onverwachte antwoord kwam dat zij ging verhuizen, werd het karakter van een sfeerloze wachtkamer versterkt. Het eiland werd mijn ongedurigheid. Een tijd van spanning, chaos en overleven. Ik leverde strijd met talrijke vragen over mijn onzekere maar naderende andere tijd. Veel van praktische aard is te overzien en oplosbaar, maar feitelijk is dat ook een onbeduidend fragment van je bestaan. Dat ik binnenshuis als ware meer naar het vaste land zou gaan, dat stond vast.
Ik zou een bezield verband moeten creëren tussen mijzelf en mijn omgeving. Dat lijkt neer te komen op veel praktisch werk, zoals het sauzen van muren, het kiezen van meubilair en het schikken van beelden en boeken – het huis leek een geraamte met een kloppend hart, maar in feite beleef ik het als het een drukwerk van zeer persoonlijke aard. Dit is het stukje land waar ik woon, ‘ik als herkenbare persoon’. Zielenwerk.
Werk ook dat voor een groot deel gedaan is door hardwerkende vrienden, onder wie mijn zoon en zijn lief. Het is niet provisorisch of ‘zo maar’ leefbaar gemaakt, maar vaardig, met ijver en liefde in de vlammen van de lach en voortreffelijk eten, en gelukkig kon ik nog iets meer dan regisseur zijn. De reis van het eiland naar het vaste land is in minder dan vijf dagen volbracht. De klok wijst naar zondag 24 januari, 20:30 uur.
[© MN, ‘Een huis gebouwd op oude warmte’. Wel, het leven is nu aan mij, hier, op nummer 96, en hopelijk lijkt mijn p… op “het beeld van in de zachte wind op en neer wiegende brieven van Louise von Habsburg aan haar graaf Otto in een door speels zonlicht onderbroken groen” (in Oranienburg, voormalig Oost-Duitsland), zoals iemand mij onlangs schreef.]
17 opmerkingen:
Marius, wat doet dit mij ontzettend goed! Ik ben door het lezen van je weblog steeds meer begrip gaan krijgen hoe moeilijk jij zit...en dan dit positieve geluid. Erg fijn om te lezen.
Als "restaurateur" viel mij meteen het Jezuspaneel op. Op de foto komt het in ieder geval over als paneel..zou het graag van dichtbij zien!
Dan het "blauwe" schilderijtje, tweede afbeelding rechts, ook dat prikkelt mijn interesse!
groetjes, extra warme dit keer. (@)
...maar blijf 'Het Eiland' koesteren als een goede pleisterplaats, want het heeft je bewézen, dat je er kunt 'overleven'. Houdt het vlot er naar toe in goede staat.
Zijdelings,
-omdat mijn hart er beslist 'niet omheen' kan: Walter, met hoeveel voelbare warmte schreef je het bovenstaande. (traantje)
Marius, ik wens je veel rust en weinig pijn in je herziene leefomgeving. Ik denk veel aan je. Hoe gaat het met de Fentanyl? (wij weten wat dat het is, een onvermijdelijk middel!)
Een hartelijke groet van Jaap
Laat mij het licht strelen,
de kleuren betasten,
en de leegte koesteren ...
zie ik dan het leven
of een kopie van het originele
is orde steriel
en chaos profetisch
is gemis een genade
of een valbijl voor later
verdwijnt het verlangen
of groeit het zalige genot.
Laat mij verdwalen, Marius,
in vragen.
Wie maalt er om antwoorden.
Insula tua is opgelost of verdwenen.
Het continent wacht op je.
Vergeet het niet te zegenen.
Uvi
ik zie licht =) veel licht. meer dan het eiland kon bereiken?
ik hou van verandering. op deze manier. ik hoop dat het je goed bevalt, dat het je dagen letterlijk en figuurlijk wat lichter mag maken!
eiland, een pleisterplaats, een luxe voor velen, om te kunnen overleven.
met al dat licht is het gras daar groener, zie ik.
geniet ervan.
groeten
ludo
Mooi, eigen en zeer leefbaar!
Fijn dat er vrienden en zoon met lief zijn Marius, je verdient het ook!
Geniet je nieuwe ruimte, gebouwd op zachte, oude warmte, werkbaar als basis en hoopgevend voor je toekomst.
X
Cath*
ps: moet wel even wennen hoor, het andere interieur was ook heel smaakvol ten tijde van je lieve Chrisje:-))
Hallo ,
Ik ben net terug van een vakantie naar spanje. als je ooit in de buurt bent van baskenland en e houd van Fietsen dan moet je zeker de fabriek van [url=http://www.orbea.com]orbea[/url] gaan bezoeken.
Je krijgt er alle informatie van en eht zijn super fietsen. Ik heb deze tip gekregen via een kleine site [url=http://www.vakantienieuws.info]vakantie nieuws[/url]
Nu ik vond de linkop jullie site en wou jullie toch nog even bedanken .
Marius,
hier zou ik mij thuis kunnen voelen,
maar dat is niet aan de orde,
het is jouw eigen knusse plek,
geniet ervan met volle teugen.
Je hebt een kei van een zoon,
die er is als je hem nodig hebt.
Mooi zo,
ria39
Zo veel licht om je heen, zo mooi..
heel veel liefs,
Danny
Dag Marius, kun je je draai al wat vinden? Ik hoop dat je nieuwe plek ook snel de status van 'eiland' kan verwerven. En het doet me goed te lezen dat er ook veel gelachen is. Niets belangrijkers dan dat.
Heel veel sterkte en ik gun je alle genot in je herziene omgeving
Vele handen maken licht 'zielen'werk.
Proficiat aan allen.
O & M , in liefde en met de lach, moet goed voelen ! En dan zit daar de meer-dan-regisseur die lijkt te tonen : ik zie en voel dat het goed is. Hopelijk is je dagelijkse realiteit wat lichter geworden en mag alles nu in een meer opwaartse spiraal van welbevinden en positieve energie gaan. Een meer tot rust komen bij jezelf in een gepersonaliseerde omgeving van licht en ademruimte. I.p.v. overleven, herleven.
Ik hoop dat jij in deze mooi geordende omgeving ook je gedachten en gevoelens mooi ordenen kan lieve Marius.
En dat je hier, op je 'vernieuwd' eiland de muze nog beter horen mag!
> Dank voor al die zo plezierige en sympathieke opmerkingen, - "die kan ik toch maar mooi in m'n zak steken", want ben ik ni niet deels mijn weblog?
In de naakte maan heeft het geregend, alle sneeuw is weer weg, maar dit hier, al wat hier staat, smelt nooit meer weg.
dit is meer dan verhuizen, hier is een thuis gemaakt.
wat een lichtheid is erin deze ruimten.
het voelt heel goed:))
Ik kom nog even achteraan zeuren
;-) Ik ben weinig aan het loggen geweest.
Ik kijk er niet van op en wens jullie beiden het allerbeste. En het ziet er schitterend uit Marius.
Maar ben ik nou zo dom? Is dit hetzelfde huis?
Een reactie posten