De vleugelslag van het denken

Dagboek  

Woensdag, 28 september

Het is 13u45, tot 16u05 geslapen; alleen de slaaptijd geeft verlichting, daarna is het alsof ik evengoed wakker had kunnen blijven. Vlak daarvoor is er een pakket bezorgd, maar zo stevig verpakt dat ik wel wacht op Orithia. Het is het schilderij van Fransesco Hayez, “The kiss”. Het is mooi, maar ik verkeer in ellendige staat en ben bang dat iedereen een hekel aan me krijgt. Ik doe werkelijk mijn best. Terwijl ik het boek van Gregorius de Grote (540-604) over het leven van Benedictus (480-547) en andere heiligen, een magnifieke uitgave in een al even zo vlot geschreven vertaling, het ene na het andere wonder krijg voorgeschoteld, gebeurt er vandaag de dag niets verbazingwekkends meer. Onze God is al lang door zijn wonderen heen, is de mensheid zat of … bestaat niet eens.

Isabelle zei niets maar maakte een Lungo voor hem klaar, en daarmee was de lucht weer geklaard. Jean hield niet van moeilijkheden, en toch, tot zijn spijt deden er zich geen incidenten meer voor. Een paar dagen later vertrok ze weer naar Tilburg. Tijdens de voor hem liggende maanden had hij afwisselend contact met Francoise en Lucia, maar geen van beiden voelde er iets voor straks vier maanden naar de Dordogne te gaan. “En dan ben ik het dienstmeisje Jean?” Hij lachte wat onhandig, betrapt. “Nee”, zei Lucia, “geen sprake van.” Nee, het was samen hard werken.

Ik moet weer stoppen. Heb weliswaar meer dan twee uur geslapen, maar voel me een gebroken man. Telkens vallen m’n ogen dicht, met gevolg een aardig brandgaatje, ter grootte van een oud dubbeltje, in de broekspijp van mijn nieuwe huispak; in een van de pyjama’s zitten er wel drie, maar dat vind ik niet erg. De broekzakken kun je zo naar buiten halen, dus stof genoeg. Pijn in m’n nek, mijn schouders, mijn billen, mijn voeten.

Echt, soms is dit een afschuwelijk beangstigend leven. Brakke grond. Er groeit niets, nog geen sprankje hoop. Zelfs de beste mest zou er een drassig zootje van maken. I’m less than a dazed butterfly. Leer je verlies te nemen, zeverende oude man. Nee, ik vind dit een zwartgallige kijk, het leven heeft nog steeds z’n bekoringen. Ik voel me minder bitter dan het hier lijkt. Ik zou dood willen gaan of dat de dood mij vindt terwijl ik aan mijn dagboek werk en dat ik me geen zorgen maak, noch over hem noch als over de regel die onvoltooid blijft.

Orithia kwam ’s avonds nog even en had van de Kringloop een mooi oud lijstje voor de kleurenprent die brengt ze morgen ook naar de lijstenmaker nu ze daar vlakbij bij de kleermaker moet zijn. “Dat blijf je altijd zien hoor.” “Dat is toch niet erg, op mijn huid heb ik al genoeg littekens.” Het is heerlijk als ze ’s avonds nog een poosje hier is.

Tot morgen misschien.

Donderdag, 29 september

Het zijn stralende nazomerse dagen deze week. Een vriendin schreef, dat ze dit een ‘ouwe wijvenzomer’ noemen. Nooit van gehoord, maar zijn er betere dan deze?
Het voornemen te gaan lezen, i.c. het boek HhhH (Himmlers hersens heten Heydrich) van  Laurent Binet, voelt als een belangwekkende beweging, de trage greep naar de zware debuutroman, ik lees het stofomslag en leg het boek naast me neer. In werkelijkheid blijkt de beweging, die ik vandaag al tweemaal maakte, loos. De pijn weerhoudt me ervan aan lezen te beginnen.

Aan het eind van de morgen zat ik een half uurtje voor buiten. Er zat een man die, terwijl hij doorging met het draaien van zijn sjekkie, zich naar mij toe draaide en vroeg: “Heb je wel eens van een meute honden gehoord?” Ik maakte een bevestigend geluid en keek naar zijn grote handen, tweemaal mijn formaat nagels met dikke zwarte randen. Tandeloos en een zeer chaotisch geknipt baardje. “Ik heb geen familie meer hoor, allemaal dood, verongelukt. Maar gewoon doorgaan met oud worden buurman.” Was dat het, dat hij als enige van de meute ….? Ik vroeg het hem, hij meteen, “Ja, dat zou ook kunnen, maar ik heet Jacob Johan Meute. Trouwens, kun je tegen rook? Ik wil je niet beschadigen hoor. Oh nee, ik zie het al, jij rookt nog echte. Duur geintje hè?”

“Ik heet vanaf nu Meutèr want jij lijkt precies op Sartre, ken je die? Die zat op ’t laatst ook in zo’n karretje en hij weigerde de Nobelprijs. Moet je nagaan, jij verdient hem maar je krijgt hem niet!” Jacob draaide een volgend sjekkie, weer zo’n grasspriet.
“Ik rijd op een driewieler. Ha ha, ik begon ermee vroeger en nu ga ik ermee heen.”

De dagen lijken zo op elkaar. De ene dag lijkt de andere te zijn, ze lijken inwisselbaar. Dat doen de pijn en de medicatie. Bij vrijwel elk ontwaken ben ik ‘de tijd’ kwijt. De tijdsoriëntatie ligt helemaal in de war.

[© MN, ‘Les jours de l’âme’. Sartre (1905-1980) weigerde in 1964 de Nobelprijs voor literatuur omdat hij vreesde zijn vrijheid te offeren. Collage interieur. Natuurlijk weet ik niet of dit ‘a diary of a dying man’ is. Ik weet niets. Dat was zo mooi aan Jacob vanmorgen; je denkt even met een domme vent van doen te hebben, zegt hij opeens: “Weet je wat mooi is? De eenvoud.” En dan kijk je weer in dat bulderende zwarte gat van z’n mond. Zegt Ati: “Kijk, daar is meneer. Laat ’s zien, kun je nog lachen? Je moet wel volhouden hoor.”]