Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Dagboek

Zondag, 30 oktober (Het ligt aan de nieuwe interface. Nu komt het goed.)

Wintertijd, herfsttooi, mooi weer. Een behaaglijke rustdag.Veel gepraat samen en langdurig online gebladerd in The Art of Living, met niets dat betaalbaar is, typisch voor de Happy few maar niettemin kostelijke verstrooiing biedt, zoals werk van Albert Niemijer en Paul van Ernich.

Maandag, 31 oktober

Naar Gaanderen, SecondLife, maar eerst naar Terborg maar die vroegere antiekloods blijkt niet meer te bestaan, evenals meer dan 40 andere collegae in die omgeving. De man in Gaanderen was me erg behulpzaam, zette meteen aan de kant wat in de weg zou kunnen staan. Het HeiligKind van Praag vond ik altijd al mooi, het is een middeleeuws mirakelbeeld dateen wereldwijde devotie geniet. Het beroemdebeeld staat boven het hoogaltaar van de kerk Onze Lieve Vrouw van de Victoriein Praag. Deze van oorsprong lutherse kerk wordt beheerd door de OngeschoeideKarmelieten in het nabijgelegen klooster. Het Heilig Kind van Praag trektjaarlijks duizenden pelgrims uit de hele wereld naar de Tsjechische hoofdstad.Volgens een legende zou het Kind Jezus aan een monnik in Spanje zijnverschenen, die na deze ervaring een houten beeld van 47 cm hoog van de hemelsegestalte vervaardigde. Vervolgens zou het beeld in bezit zijn gekomen van SintTeresia van Avila, de stichteres van de Orde der Ongeschoeide Karmelietessen.
Tevens een spaar-Engel gevonden eneen fraai slank Mariabeeld van ik schat ruim 50 cm; met haar blote voet beletze een slang de appel te grijpen, als ware zij de nieuwe Eva. Zou zij werkelijkin de schepping hebben willen ingrijpen, deze Vrouwe van alle Volkeren? In het aardse leven van Maria ligt als in een bloemknophaar uiteindelijke hemelse majesteit vervat. Zij is een hemelse roos die zichlangzaam opent, die haar wortels heeft in Gods eeuwige scheppingsplan, dieontkiemd is in de aarde, die zich in het licht open plooit en uiteindelijk destralende volheid van haar vrouwelijk wezen toont.
Voordat ik er wegreed om naar de herberg Onland te gaan, Orithia gebeld. Nog geen twintig minuten later was ze al bij het terras. Alle emoties ontwaken.

Dinsdag, 1 november

Grada ‘gooit het vanmiddag in de groep’, of ze gezamenlijk een haalbare oplossing weten voor een noodzakelijke‘time out’. Zou ‘den Ooiman’, mijn mogelijke voorland, iets zijn? Als het in debuurt is, komt Buurtzorg in elk geval, bijvoorbeeld De Wrange of een huisje inhet Landalpark. Morgen hoor ik meer. Na de lunch ga ik heel even naar Orithiaom haar nieuwe schilderij van Israëls te bewonderen. Daarna ga ik weg, geen idee welke kant op.

Ja, het schilderij. – het is welhelemaal des Israëls, en voor Orithia hoeft het geen fijnkunst te zijn. Ik vindhet te weinig soepel, te kanterig, de achtergrond te donker en te vlekkerig. Op een gegeven moment verdwijnt dat origineel uit je gedachten, je geheugen, maar ik zag het nu ter vergelijk en de kopie is niet anders. Ik zou hebben geaarzeld,en uiteindelijk hebben gekozen voor Paul van Ernich voor wie de esthetiek een voorname rol speelt. Onvergelijkbare kunstenaars. Zijn zoon Jozef schilderde albeduidend anders.

Ik zou Henk nog steeds bezoeken,dus besloot ik naar ‘den Ooiman’ te gaan, het verpleeghuis hier een km of 4 vandaan. Quasi modern, maar volkomen achterhaalde accommodatie. Je kunt helemaal niets meer van jezelf meenemen, op kleding na dan. Een ruimte van 40vierkante meter voor twee personen: elk een bed met nachtkastje, kledingkast, grote televisie en een wastafel. Geen toilet of douche, geen schrijftafel.Tegen de wand het befaamde prikbord. Hij was erg moe en had het niet naar z’n zin. Na een kwartiertje ben er ik gillend vandoor gegaan, het mogelijke voorland vervloekend. Het zou mijn einde zijn. Maar wie lastig of opstandig is, krijgt ongemerkt een pilletje Haldol door het drinken, het is anders onbeheersbaar voor die doorgaans jonge meiden die er als personeel rondloopt. Neen, daar zal ik nooit komen, ’t was alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg. Een groter gevoel van ontheemding en eenzaamheid is me niet denkbaar. Is een eigen keuze mogelijk en bepalend of heb je in het onvermijdelijke niets in de melk te brokkelen? Of alleen wanneer je genoeg zout in de pap hebt verdiend?

Donderdag, 3 november

Gisteren fors verslapen, tot 9u20 en vanmorgen, mede doordat ik vroeg naar bed was vanwege de bekende malaise– om half tien -, zat ik al om 7u hier, veel te vroeg. De kleurwisselingen in het landschap vind ik boeiend, maar teleurstellend is dat zeer weinig winkels toegankelijk blijken, zoals gisteren in Zelhem en Hengelo. Vanmiddag ben ik maar eens hier gebleven en sliep een paar uur. Telkens nog beelden van ‘denOoiman’, het is schokkend te zien dat anno 2011 het leven daar in wezen niet wordt gerespecteerd (als het er opaankomt, ben je niet van waarde) – ik mag of moet blij zijn met wat ik heb en nog kan, maar ik word nog elke dag zó gekweld dat zelfs het lezen me niet langer dan tien minuten is gegund.

De bieten werden gerooid, het maïs gehakseld. Op sommige plaatsen zijn de kale akkers zelfs al weer geploegd.Veel kraaien en zelfs fazanten nemen het er goed van. Ik rijd van de week nog een keer naar Hummelo voor een vollediger overzicht. Echte vorst kunnen de boeren zich niet veroorloven en de loonwerkbedrijven evenmin. Scholieren blijven gerust met vier naast elkaar fietsen en roepen in de meest genante taal het tegemoetkomende ‘oudje’ toe, gierend van de lach want de een weet het nog smeuïger dan de ander. Het meest bonte hoorde ik trouwens van iemand anders hier die in de rij voor de kassa ‘opving’ dat jongelui achter hem zogenaamd in het algemeen van mening waren dat mensen boven de 50 het beste maar doodgeschoten konden worden. Waar komt dit onbehagen toch vandaan? Het mankeertze aan niets, maar de innerlijke beschaving is zoiets als aangespoeld wrakhout.Is het de ongecontroleerde losbandigheid van de straat waarin men elkaarvoortdurend wil overtroeven? Heeft het dan niets met de individuele ‘state of mind’ te maken? Moeten we het dan zien als min of meer normaal puberaal gedrag en niet zo ‘hangen’ aan die grove woordkeus?

De teller staat op 216.

‘Occupy’dringt door in de Achterhoek. Veel adhesiebetuigingen, maar voor daadwerkelijk protest loopt men niet warm. Jongeren die net de slag van studeren te pakken hebben, moeten die verleiding kunnen weerstaan maar zijn, soms, zo gemakkelijk‘slachtoffer’. Studeren is aan strakkere regels gebonden dan vroeger – een beetje een bevredigende toekomst lijkt me in hoge mate afhankelijk van de inzet en volharding in het heden. De beweging doet een (in)dringend appel.

Vrijdag, 4 november

Het felle licht van de zon, het zachte blauw door kalende boomkruinen, de wind die rustig ademhaalt . . . . auf das Insel in die See der Sehnsucht. Betekent: ik houd van het leven. Een mooie dag, maar ik kwam gebroken thuis uit Hummelo.
De teller? 232. Ja, de maïs was overal weg. De kleuren zijn uitbundig. Als er meer oostenwind komt, wordt het kouder en zal er meer blad verdwijnen dan nu in het lichte, zuinige gedwarrel. Ik heb weer wat kleingeld voor in de spaarkoe of in de spaarengel, allebei voor Lola Eddy.
Zaterdagwas ik wanhopig van de pijn.

[© MN, ‘Les jours de l’âme’. Schilderij van Rembrandt uit 1632,‘Philosopher in meditation’.]