Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Een mens van het ogenblik
Mijn onuitwisbare, wakkere, ik

We zijn allemaal een gedicht
in onszelf, niet steeds te raden
wie we zijn, hoewel het lichaam

waarin we wonen, ons huis, in gebaar
en gelaat vaak doorzichtiger is
dan we wensen of vermoeden.

We zijn toch niet slechts een cerebraal
gebeuren, al wat we zeggen of voorwenden,
misschien ook al dat binnensmonds blijft,

angstvallig gekleefd aan mijn lippen,
verweeft zich in expressie en kan zelfs
het zwijgen voldoende doen spreken.

Hoewel het hart niet levenslang is te negeren,
kunnen we ons gedicht leven vol geheimen,
als een zwachtel om diepe wonden.

[© MN, in De wind waait de tijd als zandkorrels weg. Inge zou zeggen: Waaide het maar zo hard dat ik weg zou waaien. The body does not lie. Our bodies are the most public signals of our identities and private reminders of who we are.

Afbeelding: “That invisible feeling” van Marcelle Hanselaar, “Getting a grip” by Mikel Glass, “Hope” by Monika Helgesen en het schilderij “Something happens to me” by Herbert Gustav Maichael Schmaltz.]