Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Strijd en aanbidding

Wat ik een dezer dagen plots bij me opmerkte, is het vreemde misschien dat ik verstijfd kan zijn van angst of tot in mijn tenen kan trillen als een fragiel espenblad wanneer ik gewikkeld lijk in gedachten aan de dood, maar tegelijkertijd gefascineerd kan kijken, en met ontroering, naar de verbeelding van het menselijk lijden. Ik kan, alsof ik met mezelf in overleg ben, eigenlijk alleen tot de slotsom komen, dat ik ten diepste heb ervaren dat het lijden deel is van mij, wetend ook van iedere mens en dat die herkenning mogelijk de bevestiging is van de eenvoudige en tragische vaststelling: ja, zo gaat het in een mensenleven. En ik moet er ook maar niets meer aan toevoegen om niet de indruk te wekken dat ik me vereenzelvig met het lijden, we weten het immers, soms is het een verrukking, het leven, soms is het een dubbeltje op zijn kant.

[MN, in Geluk als minuten gestrooid, zei Buddingh’; Afbeeldingen van links naar rechts: “Do what your Mom says” by Louie Metz, “Hubris” (vernedering) by Volba Dlasich Stranek, een scène van droevigheid door Steven Assael, “Christ ton the crost” by Diego Rodriguez de Silva Y Velasquez, “Dying woman”, sculpture by Ron Mueck, “Frailty is moment of self reflection” by Fischl, “Excursion into philosophy” by Edward Hopper, “The little girl” by William Ropp, en omdat het van mij vandaan komt, een fragment van het eiland als slotfoto Maria en Hippocrates.]