Ieder in zichzelf een nachtNiet alles van de ander kan even mooi zijn,
niet alles kan pas goed zijn
als het is zoals de ander het wil want
waar kan hij dan verschijnen die hij is?
Hoe kan ik doordringen tot mijn
eenzaamheid, hoe anders kan ik anderen
ontvangen, als ik binnenshuis, in de
ruimten van mijn hart niet gerust kan zijn?
Ik weet aldoor dat de deur naar mijn hart
openstaat, maar het is vaak net alsof
de achterdeur al op een kier staat, en daar,
in het stilste zelf, ontwaar ik de angst want mijn leven
is ontdaan van zijn oude gedaante. Waarom zou mijn
horizon toch somber zijn want aan het einde van de nacht
zie ik de lichte schemering van de dag, is dat niet
de dag die in mijzelf gloort?
[© MN, in De wind waait de tijd als zandkorrels weg.
Schilderij “Awakening” by Tom Poole.]
16 opmerkingen:
a light of some kind...
je schrijft het weer mooi op of neer, maar zo gaat het ook met jou soms, of niet ?
vandaag schijnt er weer helder licht van boven, nu even tenminste, neem het op en mee.
Lieve Marius, Vandaag schijnt het zonnetje na dagen van duisternis. Niemand is zoals een ander dat van hem verwacht, iedereen heeft diep van binnen een geheim luikje, een kamertje waar de eenzaamheid en stilte het overneemt. Het is niet erg als je inderdaad maar weer kan terug keren naar het licht en de warmte voelen van het kostbare dat ze het leven noemen.
Liefs
prachtig geschreven marius,
is het je gevoel van dit moment
of is het een ouder gedicht..
ik heb het opgeslagen om er nog een vaker van te genieten.
supermooi
liefs
klaproos
Even zeer simpel : overdag zien de dingen er vaak minder somber uit dan 's nachts (letterlijk en figuurlijk) ! Mooi gedicht, Marius, bijna iedere zin geeft een klik van herkenning.
Ja, het leven is liefde en lijden, als je maar zeker weet dat er ook een weg is uit het lijden, kan je leren leven. Anders wordt het wel moeilijk.
Ik denk dat er altijd wel teleurstelling is in degene die je lief zijn.
Mijn hart kent ook een voor en achterdeur.
De bezoekers laten 'iets'achter, sommigen blijven en anderen gaan door de voor en of achterdeur.
> Het is een gedicht uit het heden over leven, liefde en lijden - en wat dit laatste betreft, zonder enige meewarigheid of deernis te willen wekken, over existentiële angst; de achterdeur is de metafoor voor de dood. (Mijn hoofd is zo zwaar dat ik denk dat het er elk moment vanaf kan donderen, maar dat gebeurt natuurlijk niet want het zit vastgeschroefd, keurig en heel precies. En dan zijn er ook nog de nekspieren, niet soepel, maar tot het uiterste strak gespannen. Het zijn kabels.) Dan is er weer een dag geboren en het gaat weer - dus wees gerust.
twijfel, duisternis en de hoop op licht.
Zoals je in je beschrijving weergeeft, is het de existentiele angst die je uitdrukt (en in het gedicht beheerst) Goed weergegeven en natuurlijk hebben we vertrouwen in je Marius (op je opmerking).
Heel prachtig geschreven Marius.
Erg mooi.
Nog ff offtopic: Ik mocht Pipi heel graag! Ik vond haar een heel schattig kind, alhoewel ik me een beetje bezwaard voelde dat ze mij zoveel toevertrouwde. Waarom dacht je dat ik haar niet zo mocht?
(Pure nieuwsgierigheid van mij hoor, dit). ;-)
Het zijn donkere dagen marius, er lijkt geen eind aan te komen na die prachtige zonnige weken.
Als je de deur maar op een kier laat staan!
Soms ervaar ik precies wat je hier geschreven hebt. Je pen raakt me...
> Aefke: die gedachte kwam er omdat ik in die dialoog en tussenzinnetjes vooral distantie lees. Het is niet pas goed als je iedereen maar graag mag en dus was het heus geen waarde-oordeel. Je zegt "pure nieuwsgierigheid": dan zou ik je vragen, waar kun je, verhaaltechnisch, ontdekken dat je het kind juist graag mag? En nogmaals: niet dat dat moet, of hóórt.
Ai..triest, wel ben ik blij dat de deur naar je hart wel openstaat.
Klinkt gek misschien; een hele harde gil geven,een ontlading van energie, verdriet, onmacht en woede.
Afgelopen maandag, op weg naar huis deed ik het , na een zeer enerverende werk-dag, in mijn auto:-)op de snelweg dan hoort niemand het....het werkt, daarna een heerlijke gaap, probeer het maar eens uit:-).
Bloem
Lieve dichter,
bij de afzonderlijke strofes wens ik je respectievelijk harmonie, gemoedsrust, vertrouwen en vreugde. En in zijn geheel zo weinig mogelijk lijden op alle gebied.
Het zal nooit anders zijn
tenzij
je de sluiers afwerpen kunt
en je de ander ziet
voorwat deze werkelijk is
een deel van jou
alsook jij bent
een deel van de ander
omdat de ander niet is
en jij evenmin
Mag ik je vandaag een beetje opbeuren, lieve Marius, met het volgende rijm:
Ik voel me ozo heppie,
zo heppie deze dag
en als je vraagt: wat heppie
als ik eens vragen mag,
dan zeg ik: hoe wat heppie,
wat heppik aan die vraag,
heppie nooit dat heppieje
dat ik hep vandaag?
© Joke van Leeuwen
Kan dat voor jou een adagio zijn?
Wat ben ik blij dat je ons verder vergast op jouw mooie gedichten, die zijn zó doorlééfd!
Een reactie posten