Elke dag een gewonnen dag*

Twee eksters schetteren om dezelfde pier,
opeens pikt de ene hem op en blijft de andere
wat boos namopperen. In een fractie van een seconde,
een mum van tijd, foetsie zijn gladde ontbijt.

Even dacht ik dat de Vlaamse gaai tussenbeide
zou komen want ook zijn bestaan moet elke dag
gewonnen worden, zoals dat van mijzelf, in wezen
even broos en ongewis, met een krans van geluk.

De zon schijnt een frisse kleur,
de wind trekt hem aan. Zo sta ik oog in oog
met een nieuwe trendy morgenstond, een zoals ik
al vaker zag, de schone schijn van warmte.

[© MN, in “Het ongewisse bestaan”. De titel is een regel van Uvi. Afbeelding: “I am tired”, painting by Jennifer Anderson.]

Het licht van de dichter

Een dichter is geen wilde, roekeloze krabbelaar,
maar wikt en weegt, schaaft en polijst zijn woord
want hoe duister de realiteit soms ook is,
zijn woord wil een licht zijn.

“It’s a journey to the colours of your life”, zei Yvette.
Zij bedoelt het levenspad dat ongewis is en duister soms,
zo tast een dichter in zijn ziel en krabt de woorden
van zijn lippen om zichtbaar te maken wat niet direct

gezien is, niet eerder zo scherp blootgelegd
want een dichter snoeit het struikgewas van de realiteit,
de leegte wordt bemanteld met zijn woord en zo toont
de akker van zijn geest waar hij staat.

[© MN, voor Gobboe, Erik van Hoof, Vredesslammer 2008, zie zijn weblog. De regel van Yvette: zie Yvette, “Felting your Soul”. Afbeelding: “Roses for the poets” by Jeanne, een schilderij door mij symbolisch benoemd als An Award for Peace.]

Toeschouwer voor een zwijgende weide
De hemel is open, de wind geruisloos

Er heerste een behaaglijke stilte, als aan
mij gegeven, mijn ogen drongen door tot in
lichtgroene acacia’s, rechts gearmd met populieren en

links met esdoorns. Voor mijn neus een geurende boomgaard.
Er kwam een garnizoen spreeuwen thuis, maar ze streken
neer in de kerktoren, na wat rust zouden ze zich tegoed

doen aan het fruit. Eenden vlogen in lichtvoetig gekwaak
hun vredesmars, maar er was er één die zich de vorst wilde tonen,
de haan, maar het mooie was dat geen enkel gevleugelte

zich er een biet van aantrok en nog vóór de schemering
in eigen tonen, luidkeels, hun avondverhaal schreef, zó zaten
we daar in Aerdt, een gehucht van niets, een paradijs van alles.


[© MN. Er stond eerst ‘Mediteren’, maar de lezer zou zich kunnen afvragen ‘waarover dacht ik’. Toeschouwer is een stiller begrip. Ik keek rond met al mijn zintuigen, welbeschouwd ook een mediteren, een mediteren over het landschap waarin we leven en dat we soms vanwege de alledaagsheid niet eens meer opmerken. Afbeelding: Painting “The church for ravens” by Maria-Mihaela Sârbu.]

De eenvoud van de lach
Blijmoedigheid wappert als een vlag

Hutsefluts gaat over de grootste onzin
en dat is tamelijk eenvoudig
want er is zoveel van.

Zij zegt, dat ik het zelf ben,
maar als dat menens is,
wat ben ik haar dan waard?

Typisch een vraag van deze dichter,
die de gewoonte heeft alles zo
ernstig te nemen dat hij de onzin niet ziet.

Natuurlijk zie ik hoe haar liefde is, daar
komt geen gedachte aan te pas, en opeens is er
de lach om wie ik óók ben, een hutsefluts.

Een hutsefluts is dus ook een mens die niet altijd
ziet wat er pal voor zijn neus gebeurt, ach
wat een arme drommel is een dichter soms.


[© MN, in “Leven is leren” (want misschien weten we wel meer dan we kunnen verwoorden, leren tot het eind van de kluwen, ook en juist voor een dichter die de eenheid zoekt, weet dat het geen vergeefse tocht is geweest en toch verder gaat). Afbeelding: “Probing the gray day” by Ed Watson.]

Touching
“This isn’t real”, he whispered

“My dream”, he said, “is to be free and
fly away, if I want.” The brave, strong boy will be
like the birds around and above the mountains.

He doesn’t know of course any fear or despair
or desolation, he just want to follow
his secret dream as a flying boy and prepared

himself for the impossibility to change the limited
and vulnerable nature. He is not a young unloved
fortune-hunter, but in his dream like we all are.

Look at his face, he touches our life, he wants
to fly now, but he shall be a traveller who follows
his own wishes and borders.

[© MN, in “Dreams are forever”. Afbeelding: “Kamicarus” by Egil Paulsen. Overigens ben ik vanaf nu tot maandag ‘out of town’. Ook een dichter heeft vrije dagen, hoewel ik daar zo mijn gedachten over heb.]

Zelfs het grootste protest zal wijken voor de macht
De onmacht van een stukje bizar leven

(Een update van 8 september.) Californië 2008. “Zeg, de protestors zijn in de minderheid, dus de onbewoonde bomen kunnen toch worden neergehaald?” Er is altijd wel een ‘slimme’ Goliath. Op enig moment is zo’n zin als ‘briljant idee’ op tafel gekomen en besloot men de vele andere bomen vast te gaan omhakken. The Oaks, die in hun schoonheid het stilste en meest machteloze protest vormen gaan voor de bijl (god mag weten waarom en of dat wel zo zinvol is). De bomen worden geruimd zoals hier honderdduizenden nog onbesmette varkens en kippen werden geruimd zodat men steeds dichter bij de haard kwam (dus zó Amerikaans is de oplossing niet).

Maandag 8 september is er weer een rechtszaak geweest. Eerder dit jaar was al uitgesproken door de rechter dat de protestor’s in overtreding van de wet waren en de tree-sit geen uiting was van free-speech. UC Berkeley wilde desalniettemin niet met geweld ingrijpen en de tree-sitters bleven via hun advocaat in beroep gaan tegen de verschillende uitspraken. Maandag heeft de rechter de mogelijkheid tot beroep op de een of andere manier uitgesloten, dus alles geheel beklonken en ook het recht gegeven aan UCPD (University of California Police Department) – aanvankelijk zeer benauwd voor eventuele schadeclaims - om de tree-sit te beëindigen. Natuurlijk talrijke nieuwsverslaggevers meteen in rep en roer, ze kwamen zelfs per helikopter want er werd tumult en problematiek verwacht en er waren diverse onderhandelingen tussen UCPD en de Treesitters. In tegenstelling tot de verwachtingen hebben de vier of vijf overgebleven tree-sitters, de die-hards, de bomen vrijwillig verlaten. “The protest, which was the longest urban tree-sit in history, lasted 21 months and cost the campus $1.5 million in security expenses”, schrijft Timothy.

Een van de deelnemers aan de Free Speech Movement (de oorspronkelijke protestorganisatie die veel van de protesten in Berkeley geleid heeft en waarnaar ook verwezen werd in het begin van de protesten, zei: “But John Searle, a philosophy professor and participant in the Free Speech Movement, said that the tree-sit was a crude parody of the movement and did not fit in with UC Berkeley's history.” Searle: “The tree-sit was an unusual combination of stupid and evil. Stupid because the trees were of no great ecological importance and evil in the enormous amount of money that this cost the university that could have been spent benefiting our students.”
De treesitters zijn wel degelijk gearresteerd en zitten momenteel vast. Ze pleiten onschuldig tegen het illegaal overnachten en het overtreden van een juridisch bevel om weg te blijven van de omgeving van de oaks. Drie van de vier laatste sitters kunnen tot zes maanden cel krijgen, de vierde zelfs nog iets meer.
Onmiddellijk na maandag is de campus begonnen de eerste bomen neer te halen, terwijl de protestors nog slechts in één boom zaten. In totaal zijn er 42 oaks continu bezet geweest sinds december 2006, waarvan de periode tot en met eind 2007 een legaal protest was. Toen heeft de superior court judge besloten dat het geen vorm van vrijheid van meningsuiting was, maar een illegale bezetting van privé-eigendom.
Supporters van de tree-sitters proberen momenteel de bail te verzamelen voor de sitters (3000, 5500,1300 en 15000 $). “Geen idee waar de verschillende bedragen op zijn gebaseerd”, vertelt Timothy. Vele supporters van de activisten zijn teleurgesteld, zoals bijvoorbeeld Janette Reid, een medewerkster van UC Berkeley, die samen met anderen twee jaar lang voor hen gekookt en gezorgd heeft. “Ze geven echt om die mensen.”
De leider van de treesit was Zachary Running Wolf. Over de Broken Treety, symbool voor het protest “It's going to find a home”, zei Zachary, as he gazed at the newly cleared ground: “We all lost something today. These trees had 648 days of being loved.”

[© MN, met dank aan mijn neef Timothy Nuy, student (and my reporter). Naar GerdaYD's suggestie opgedragen aan al de bomen ter wereld waar de mens zijn oog (én bijl) op vallen laat. Afbeelding: “Redwoodcuttingen” by Vladimir Kush.]

Veel betreden pad naar stilte

Het is een zoals gewoonlijk stille zondagmorgen,
er is een grijze lucht met witte pluimen die zwijgt.
Dat ik me het onbehagen herinner is ook genoeg,

wie weet, drijft ze heen als de zon nog komt.
Maar de regels staan er nog niet of het regent, ál
wat vuil is, wordt weer gewassen. Ook goed.

Het is geen weer om naar het plein te gaan. Op 15
september is het volle maan, ik ga erheen en mediteer
over mijn alledaagse leven vol pijn en schoonheid,

zoals wat vuil is nu gereinigd wordt, zo zal ik er zijn,
de ogen geloken, stil zijn en gewoon ademen, mijn handen
als een kom in de schoot, dan proef ik wat komen kan.


[© MN, in “Maak me menselijker”, geschreven zondag 7 september. Het plein? Já, het plein Kroniek van een liefde waarover ik op 4 september schreef, met een pad er omheen en aan weerszijden Platanen. Je kunt er alleen zijn en mediteren, samen zijn als geliefden of met iemand een appeltje eten en het hebben over hoe alles reilt en zeilt.
Afbeelding: “Full moon” by Gothenburg Sweden, see www.artme.se.]

In dichter’s eenzaamheid woont hartstocht

Ik hunker zó naar je mond, je stem, je haar
dat ik stil en hongerig door verlaten straten zwerf.
Brood zal me niet voeden want elke dageraad ontwricht me,
mijn oor hangt slechts naar de soepele maat van je voetstappen.

Ik verlang naar de glans van je immer liefdoende lach,
naar je handen in de kleur van wilde tarweoogst,
zoals alleen ik ze ken, je steenbleke vingernagels,
ik eet gretig je huid als een gave, ongeschonden amandel,

ik eet de schitterende stralen van je schoonheid,
je neus, de vorstin van je trotse gezicht,
ik eet de vluchtige lommer van je wimpers,

zo stap ik hier rond, hongerig snuivend in de schemer,
op jacht naar jou, je heftige, vurige hart,
ik lijk wel een poema in de verlatenheid van Quitratue.*


[* Een streek in Chili. Het is een liefdesgedicht, “Love sonnet XI”, van Pablo Neruda, door mij uit het Engels vertaald, vermoedelijk te vrij, en voorzien van de titel ‘In dichter’s eenzaamheid woont de hartstocht’. Voor wie weet wat liefde is. Pablo Neruda (12 juli 1904 – 23 september 1973) is het pseudoniem van de Chileense dichter Neftalí Ricardo Reyes Basoalto; later werd Pablo Neruda zijn officiële naam. In 1971 werd hij onderscheiden met de Nobelprijs voor Literatuur.
Afbeelding: painting by Kelvin Lim.]

Een daad van waanzin en genade
Democratie in een impasse

Timothy verblijft voor een half jaar in Californië en schrijft me een intrigerende observatie uit het alledaagse leven nabij de Berkeley University, een omgeving die bekend staat als ‘erg liberaal’, onder meer op te maken uit “het recht te mogen protesteren”.
Wat is er aan de hand? “Rondom het voetbalstadion staan Eiken die men wil omhakken. Daar zijn al meerdere malen protesten tegen geweest, maar bijna twee jaar geleden is in een rechtszaak besloten dat de eiken echt mogen sneuvelen.” Direct na dit vonnis is een aantal mensen de bomen in geklommen en er sedertdien ook niet meer uitgekomen. De fanatieke milieu-actvisten leven daar nu al 637 dagen. “Er is namelijk continue politieaanwezigheid en zodra ze een voet aan de grond zetten, worden ze gearresteerd. De politie kan ze echter niet uit de eikenbomen halen, niet alleen omdat dit tegen het recht op protest zou zijn, maar vooral omdat wordt gevreesd dat als de protestors daar ook maar iets aan overhouden, zij de politie in dat geval schijnbaar voor miljoenen dollars kunnen aanklagen.”
Rondom de vermaledijde bomen zijn allerlei supporting units, vanwaar mensen verse kleding, eten en drinken omhoog gooien. (De Eiken zijn afgezet met hekken zodat je niet in de buurt kunt komen, maar de protestors zijn koppig.) “Ze waarderen dat protest hier ook zeer; ze konden zich totaal niet vinden in mijn suggestie om gewoon de sproeiers er op te zetten, drijfnat komen die mensen er zeker binnen twee dagen uit. Dat ging tegen het recht om te protesteren, maar mij lijkt het een redelijk Amerikaanse oplossing”, schrijft hij.

Een merkwaardig detail uit de liberale cultuur waaraan je trouwens ziet dat het niet een en al oppervlakkigheid is, er is ook een zeer hardnekkige vastberadenheid: de verdedigers van de Eiken en hun supporters, en dat al bijna twee jaar achtereen. Verbazingwekkend dat zoiets niet verslapt en dat fanatisme van geen enkel levensgebied is uitgesloten. Juridisch een schaakmatsituatie lijkt me: de rechtbank heeft vonnis gewezen, maar de politie kan niet tot daadwerkelijk optreden komen uit vrees voor schadeclaims. Hoe komt zoiets nu tot een eind, vraag je je af. Een uitputtingsslag? Zullen de miljoenen die het de politie kost later op de bezetters worden verhaald? Maar dit laatste conflicteert eveneens met het recht te protesteren, een recht dat zelfs door een gerechtelijke uitspraak onaangetast blijft. Hoogst intrigerend.
Wat gebeurt er als het primaat bij de burger ligt? Vreemd is weer, dat als ze de boom uitkomen, worden gearresteerd.

[MN, met dank aan mijn veelbelovende ondernemende neef Timothy. Afbeelding: “Atlas of Wander” by Vladimir Kush.]

Ieders hart kent vele kamers

Ik versnijd mijn woorden op schrift,
strooi ze op mijn akker en zie dan dat
het een gedicht is geworden.

Een gedicht niet van willekeur of toeval,
maar als persoonlijk monument dat zó en
nooit meer anders blijft bewaard.

Als het dan zo van mijzelf is, lijkt de akker
braakliggende grond, maar wat ontkiemd is
blijft slechts leesbaar voor twee.

Een gedicht is een symbolische werkelijkheid
of verbeelding, maar ditmaal een akker in zichzelf
rondom een sprekend beeld van Kevin Grey.

[© MN, in “Een kamer van het hart”. Wanneer blijkt, dat de grond te drassig wordt, dan maak ik er een plein van met een zachtstenen plaveisel en daar rondom een pad met Platanen, hier en daar een bankje en een enkele lantaarn. Elk plein heeft een naam. Hier staat, weinig opvallend boven een rand van bramenstruiken: Kroniek van een liefde. Afbeelding: beeld van Kevin Francis Grey.]