Een schilderij vertelt zichzelf, dat is nu juist de schoonheid ervan (I)
Ik leef in niet zo gemakkelijke omstandigheden en daarom zal ik nu en dan met deze regel volstaan. Een schilderij maakt en vertelt zichzelf en kan het goed stellen zonder mijn interpretatie of relaas, zoals ik dat in november 2006 ook al eens deed – zo’n eigen beschouwing is altijd overbodig, maar des schrijvers ijdelheid wil telkens weer spreken. Ik vlucht niet naar alleen maar schilderijen, hoewel taal en schilderijen, ja, ze doen mij de tijd verstrijken, zij zullen blijven en ik zal gaan, te zijner tijd. (Misschien doe ik het tóch wel, dat woord erbij.)
Het is een doek van de Iraakse kunstenaar Basher, ja, dezelfde als van het doek op 20 mei, surrealistisch; of het je al dan niet aanspreekt, het zegt iets over de ongelooflijke, imponerende kracht en denkbeeldige krachtmeting, zowel in uitbeelding als in kleur, wat een energie, wat een mógelijke, denkbare beweging – mij maakt het gelukkig naar een mooi schilderij te kijken, het is alsof de bewondering alles opzij schuift, bij "Chant", de cd van The Cistercian Monks of stift Heiligenkreuz. Ludwig Wittgenstein zei, "het is (soms) de ervaring de wereld te zien als een wonder."
(De wind blies mijn lange haar geheel in de war. Het geeft niet, het zit daar toch niet op een rijtje.)
Het is een doek van de Iraakse kunstenaar Basher, ja, dezelfde als van het doek op 20 mei, surrealistisch; of het je al dan niet aanspreekt, het zegt iets over de ongelooflijke, imponerende kracht en denkbeeldige krachtmeting, zowel in uitbeelding als in kleur, wat een energie, wat een mógelijke, denkbare beweging – mij maakt het gelukkig naar een mooi schilderij te kijken, het is alsof de bewondering alles opzij schuift, bij "Chant", de cd van The Cistercian Monks of stift Heiligenkreuz. Ludwig Wittgenstein zei, "het is (soms) de ervaring de wereld te zien als een wonder."
(De wind blies mijn lange haar geheel in de war. Het geeft niet, het zit daar toch niet op een rijtje.)
[© MN, in ‘A little bit of heaven becomes present’. "The force of nature" by Basher (1948); Basher, the Arabic word for face. Naast zijn streven naar perfectionisme, verzet Basher zich tegen het jachtige oppervlakkige leven. Via zijn werk probeert hij rust, vrede en welbevinden uit te dragen.]
9 opmerkingen:
doet me denken aan de (iets te) lang durende bespreking op de kunstacademie. terwijl diezelfde besprekingen, thuis, met een goed glas wijn erbij, mij niet lang genoeg konden duren!
is het ijdelheid? weet ik niet, mss in jouw geval (ik gok, je kent jezelf wel), maar soms is het ook het zo graag willen benoemen van wat je ziet, voelt en ervaart, just in case een ander het niet (zo) ziet. denk ik.
(het woeit hier ook vreselijk, maar ik zit hier nog in m'n slapies. zal de deur nog wel uit moeten vandaag... gelukkig is m'n haar niet meer zo lang.)
"Naast zijn streven naar perfectionisme, verzet Basher zich tegen het jachtige oppervlakkige leven."
Goedenmorgen dierbare Marius,
Laat mij pleiten, pro deo en pro domo,
voor de weldadige troost van een gedoseerde banaliteit.
The Unbearable Lightness of Being, is immers zoals het licht.
Past zich aan. Aan plaats en tijd.
Van binnen. En van buiten.
Mag ik je de kracht en de schoonheid toewensen
van het tegenovergestelde.
Uvi
PS.
Tegenovergestelde van m'n betoog, bedoel ik.
Ik hou van lange haren in de wind.
En op dàt punt, doe ik geen toegevingen.
Inderdaad sluipen jouw gedachten rond het schilderij er toch in, maar dat is juist de charme van geraakt worden door een schilderij of andere kunst. Het doet iets met je, je kunt niet anders dan er dingen bij voelen, denken, linken. En dat deel je dan weer met ons, en daarvandaan voelen, linken en denken wij weer. Mooi. Enne, niet wegwaaien he. :)
Lange haren die wapperen in de wind.
De schoonheid zit hem in de wappering;-))
Op een rijtje of niet ... ach ...
gooi het eens lekker in de war;-))
De wereld lijkt dan zo anders en wonderlijk 'vrijer'.
Haren houden ook van borstelen, zachtjes en toegwijd, daar groeien ze goed van;-))
De toneelhaarwerkenkapster bij ons in de buurt noemde het polijsten, "haren zijn net als zijde" zei ze altijd, en zo is het!
'stormachtige, langharige groet' vanuit hier:
Isolde*
De ervaring, de wereld (soms)te kunnen zien als een wonder is iets om te koesteren. Dat is misschien even kunnen kijken vanuit een ander perspectief. Met zo"n ervaring kunnen we weer verder.
Een geweldig schilderij.. Het doet me denken aan de laatste man die er nog staat.. als overwinnaar op bizarslechte tijden..
in het onbelemmerde zicht van een bezoeker
die zich in de musea wil laten verblinden, stapt zij
niet casting-kundig als laatste binnen in het schilderij,
langs een breuklijn
waarvan de suppoost meent dat ze immer stijf staat van de verf
(uit: Kwartet rond schilderij van Richard Steegmans)
*zucht*
Ik voeg hiet niéts aan toe, jij bent nu eenmaal de onllopbare woordkunstenaar!
Dag Marius
Mijn zondags bezoekje op je blog laat weer sporen na!
bedankt en een fijne zondag!
MJ
Volgens mij heb jij ze allemaal op een rijtje, ondanks de wind.
Een reactie posten