Elk schilderij vertelt zijn eigen verhaal, dat is juist de schoonheid ervan (36)
De moraliteit van de schilder III
Hoe wij om ons heen zien en van ons laten horen, onze houding en uitstraling: dat is de stem van onze persoonlijke moraal, óók in zakelijke ontmoetingen waarin niets confidentieels aan de orde is. We tonen wie we zijn, in welke rol ook. Of zijn we dan juist heel anders, is het een vorm van acteren – maar kan dat zonder de kunst van het ‘ik’ erin te betrekken?
En welk doek een schilder ook tracht te realiseren, zou het daar alleen maar gaan om ‘idee en techniek’? Hij toont zijn ambachtelijke vaardigheid, maar daarin toch tevens wie hij is? Het is waar, menig schilder of schrijver leest met verbazing war er over zijn werk geschreven is, maar dat neemt niet weg dat hij het was die aan het werk was, met een bepaalde intentie en passie.
Ik toon hier tot slot nog zes schilderijen die Christophe André in verband brengt met geluk.
‘Rode gestalte’(1928) van Kazimir Malevitsj, ‘Worsteling van Jacob met de engel’ (1955) van Eugènw Delacrois, ‘Amandelboom in bloei’ (1947), ‘Aan zee in Palavas’ (1854) van Gustave Courbet, ‘Terugkeer van de verloren zoon’ (1669) van Rembrandt van Rijn en ‘Schets met figuur in de buitenlucht: vrouw met parasol naar links gedraaid’(1886) van Claude Monet.
André vertelt over de ongelukkige laatste jaren van Malevitsj, waaruit pijn en wanhoop spreken, “maar ook de wil om op te staan tegen de cultuur van overheersing en roofzucht.” Hij zegt: “Blijf overeind tegenover het ongeluk.” En over de les van Delacroix: “Vecht zodat het geluk weer kan terugkomen.” En het geluk kan sterker worden, getuige de amandelboom, dus “versterk je intuïtie voor geluk. En wat hebben we gelijk als wij ons elke keer bewust zijn van onze gelukkige momenten en die benoemen” (bij Courbet). “Ja, doe dat”, zou de Roemeense filosoof Émile Cioran zeggen, “want het gebed van de sombere mens heeft geen kracht om bij God te komen.” En zo volgen er nog vele teksten met sprekende citaten van filosofen, schrijvers en dichters.
[© MN, in de reeks verhalende schilderijen …. (36). Bron: Christophe André, De kunst van het geluk, Ten Have/Lannoo.]
De moraliteit van de schilder III
Hoe wij om ons heen zien en van ons laten horen, onze houding en uitstraling: dat is de stem van onze persoonlijke moraal, óók in zakelijke ontmoetingen waarin niets confidentieels aan de orde is. We tonen wie we zijn, in welke rol ook. Of zijn we dan juist heel anders, is het een vorm van acteren – maar kan dat zonder de kunst van het ‘ik’ erin te betrekken?
En welk doek een schilder ook tracht te realiseren, zou het daar alleen maar gaan om ‘idee en techniek’? Hij toont zijn ambachtelijke vaardigheid, maar daarin toch tevens wie hij is? Het is waar, menig schilder of schrijver leest met verbazing war er over zijn werk geschreven is, maar dat neemt niet weg dat hij het was die aan het werk was, met een bepaalde intentie en passie.
Ik toon hier tot slot nog zes schilderijen die Christophe André in verband brengt met geluk.
‘Rode gestalte’(1928) van Kazimir Malevitsj, ‘Worsteling van Jacob met de engel’ (1955) van Eugènw Delacrois, ‘Amandelboom in bloei’ (1947), ‘Aan zee in Palavas’ (1854) van Gustave Courbet, ‘Terugkeer van de verloren zoon’ (1669) van Rembrandt van Rijn en ‘Schets met figuur in de buitenlucht: vrouw met parasol naar links gedraaid’(1886) van Claude Monet.
André vertelt over de ongelukkige laatste jaren van Malevitsj, waaruit pijn en wanhoop spreken, “maar ook de wil om op te staan tegen de cultuur van overheersing en roofzucht.” Hij zegt: “Blijf overeind tegenover het ongeluk.” En over de les van Delacroix: “Vecht zodat het geluk weer kan terugkomen.” En het geluk kan sterker worden, getuige de amandelboom, dus “versterk je intuïtie voor geluk. En wat hebben we gelijk als wij ons elke keer bewust zijn van onze gelukkige momenten en die benoemen” (bij Courbet). “Ja, doe dat”, zou de Roemeense filosoof Émile Cioran zeggen, “want het gebed van de sombere mens heeft geen kracht om bij God te komen.” En zo volgen er nog vele teksten met sprekende citaten van filosofen, schrijvers en dichters.
[© MN, in de reeks verhalende schilderijen …. (36). Bron: Christophe André, De kunst van het geluk, Ten Have/Lannoo.]
12 opmerkingen:
> Ik ben weer enkele dagen weg en pas na maandag in de gelegenheid weblogs te bezoeken. Allemaal een fijn weekend.
Oh, je was toch al weg ... hum ... naja ... fijn weekend lieve schat:-))
X
Cath*
ps: hoe staat het met de verhuis/ nieuwe woonplannen?
en het is ook wel zo. net als dat je oog voor moois kunt hebben, of iets minder, en dan ook daadwerkelijk minder moois ziet en nou ja, je snapt waar ik heen wil..
wens je fijne dagen. maandag ben ik op vakantie, tot en met vrijdag, heb er zooo'n zin in =)
Marius,
ik hou van je badinerend leren
over schilders en schrijvers ...
Ne me quitte pas.
Blijf penselen.
Blijf overeind tegenover het ongeluk..
Een zeer mooie uitspraak die steun zou kunnen bieden aan velen.
Sterker worden door geluk. Omdat geluk al zit in elke dag een beetje meer kunnen.. De pijn de baas..
Mooi log dit Marius
Ik denk dat het vechten buiten gebeurd ,in de materie, maar ook innerlijk. Soms zijn we medeplichtig aan ons ongeluk, soms niet. Door onze innerlijke gesteldheid tegenover de zaken te veranderen kunnen we veel doen, maar dat is misschien het moeilijkste. Het is tegen onszelf vechten. Vriendschappelijke groetjes,
De kunst van het ik...Marius, of bedoel je de kunst -de Stem- van het zélf ?
Freud:
1.Het 'Es' het min of meer naïeve kinderlijke ik.
2.Of het 'Ich' dat al meer een volwassen staat bezit, dat zich aan normen en waarden heeft gehecht en waarin het ego zich vormt.
3.Of het 'uber-ich' waarin moraal en ideaalvorming al sturend aanwezig zijn?
Men heeft vele ikken, zoals er in een 'bekend' Huis..... ook vele kamers zijn...., zo geloof ik wel dat we ons ook steeds van verschillende 'rollen' kunnen bedienen, maar...en daar kom je stééds weer op uit:
Er is in ieder mens maar één sturende kracht en dat is het 'Zelf'; de 'Wagenmenner'.
Hij die de paarden -de diverse ikken- voor de kar op zijn eigen unieke wijze bestuurt.
...(misschien het gevecht waar Eric op zinspeelt)...
En de gedaante van de Wagenmenner? Ja, van daar uit straalt onze schoonheid -of lelijkheid- naar buiten denk ik. Wie kent zichzelf ? m.a.w. wie is op zijn minst zo wijs, het Zelf niet met het ego te verwarren?
Want anders wordt alles steeds lelijker bijtender en scheller van toon en raakt men uiteindelijk het spoor naar zichzelf bijster.
Het 'IK' is een ingewikkeld ding Marius en 'de kunst van het ik', lijkt me er in te liggen zich te verenigen met de ánderen, zodat er -in tolerantie en barmhartigheid- Déélzaamheid onstaan kan. Dat is dan ook tegelijk de belangenloze liefde.
Ik geloof dat ik dat lesje op mijn 'ouwe dag', nog aangereikt krijg ook.
Als ik daarbij nou maar mij-zélf-blijf ..... dát is de kunst!
En dat is ook intens Geluk en daar is Intuïtie voor geluk beslist nuttig bij.
Morgenzonnetje schijnt volop hier, fijn weekend, lieve vriend, geniet er zoveel mogelijk van !
Fijne terugkomst!
dag Marius, zoals altijd heb ik hier weer volop genoten, van je blog! Bedankt!
Eeen fijn WE nog!
Zoals jij het vertelt is het meer dan leuk om bij te leren over kunst, geschiedenis.
Je brengt het zo boeiend dat je me meesleept van het begin tot het einde.
En tot slot wil ik nog zeggen dat de foto van jou die ik hier net ontdekte prachtig vind: je schittert als het ware: aangrijpende foto!
Blij je zo te zien...
Toch blijft het me bezig houden weet je, want het is verdraaid moeilijk vaak, om er achter te komen wélk Ik een Afgezant is van het Zelf en wélk ik de 'horige' knecht van het ego.
Neem het niemand kwalijk, er is veel 'onwetendheid' daar waar onrecht woont.
Een reactie posten