Gegijzeld door krakkemikkigheid
Ik ben geen uitblinker in geestigheid,
maar geniet van de ontroering die ik waarneem,
ogenschijnlijk onbewogen, maar dat is de draak
van de pijn die mij immer vergezelt
alsof ik al levend in de hel vertoef en de ander
op het verkeerde been zet. Die? Die leeft louter
in het kreupelhout van de ernst, maar zij weten niet
wat er gaande is in de kelder van mijn ziel.
Er is, toegegeven, het zwijgen uit onmacht
en verdriet, er zijn meer tranen dan ik mij herinneren
kan, huiver, en er is ook afgunst over de vrije beweeglijkheid
om me heen, en ik, het hoofd tolt van mijn romp
en de draak die zijn touwen strakker trekt
als ik ook maar even overmoedig ben, - alleen het lezen
kan hij niet beletten, het denken en dromen en fantaseren
blijven mij trouw alsof ik een gelukkig zondagskind ben.
[© MN, ‘Between dream and reality’. Geen zelfbeklag of ander gejammer, maar dagelijkse werkelijkheid.
Ik ben geen uitblinker in geestigheid,
maar geniet van de ontroering die ik waarneem,
ogenschijnlijk onbewogen, maar dat is de draak
van de pijn die mij immer vergezelt
alsof ik al levend in de hel vertoef en de ander
op het verkeerde been zet. Die? Die leeft louter
in het kreupelhout van de ernst, maar zij weten niet
wat er gaande is in de kelder van mijn ziel.
Er is, toegegeven, het zwijgen uit onmacht
en verdriet, er zijn meer tranen dan ik mij herinneren
kan, huiver, en er is ook afgunst over de vrije beweeglijkheid
om me heen, en ik, het hoofd tolt van mijn romp
en de draak die zijn touwen strakker trekt
als ik ook maar even overmoedig ben, - alleen het lezen
kan hij niet beletten, het denken en dromen en fantaseren
blijven mij trouw alsof ik een gelukkig zondagskind ben.
[© MN, ‘Between dream and reality’. Geen zelfbeklag of ander gejammer, maar dagelijkse werkelijkheid.
Afbeelding: Drawing by Berend Zweers.]
10 opmerkingen:
http://www.youtube.com/watch?v=W7NlqnKQx7k
teer dicht, intens en de beleving en bewogenheid
zo voel- en overdraagbaar zachtjes neergestreken ver over de grenzen van je woordenlandschap tot aan in het hart van de lezer,
een mooie nacht, die naast de rust ook weer sterren dichbij doet dromen,
liefs
Danny
Zondagskinderen kunnen zware lasten torsen-
alsook verdwalen in de dromerijen-
ontstaan vanuit de vreugde en de kwellingen des levens.
Droom je dromen in tijden van overmoed ...
Leef wat er is-
vraag niet waarom.
De liefde draagt je tranen
levengevend als nooit tevoren.
En wij hier, wij genieten je woorden van schoonheid, gebouwd
met warmte in de voegen-
en seizoenen tegemoet gaande.
Jij bent 'onze' woordenparel Marius!
X
Cath*
Every day we wait for
Freedom to come dawning in tomorrow,
never to be lost
again-
(zomaar een regel van Slauerhoff, omdat ál mijn woorden weerloos zijn)
Marius...........Wat fijn dat je ze ziet liggen...die vleugels in de geest van je boeken.
Marius je bent Held!!
En echte helden zie je zelden.
Novie
krakkemikkigheid is ook nie leuk. en als anderen dan als elfjes om je heen lijken te dansen, dan is dat Ook Nie Leuk. hoezeer je het een ander ook gunt, je gunt het jezelf ook.
weet wel, en dat doe je, dat je iets hebt wat zovelen missen.
koester dat.
en, zo mogelijk, blijf het delen =)
Marius,
Ontroerend hoe je de waarheid schrijft waarin je leeft, het leven dat je beleeft omdat je niet anders kan.
je tranen ik begrijp ze maar al te goed.Je verwoordt je verdriet zo helder en tevens mooi.(dat je je tranen niet meer kan tellen of zoiets, ik kan het niet letterlijk neer pennen want nu zie ik je gedicht niet).
Ik wil je tranen opvangen tot ze - al is het maar voor even- glimlachen.
Je gedicht heeft een prachtig einde: je beschrijft mooi wat je ziekte je niet kan afpakken.
Herkenbaar en eveneens ontroerend.
Een gedicht dat blijft hangen...
En toch slaag je er telkens in, doorheen je zware realiteit, zó dicht bij je speciale en unieke eigenheid te blijven, echt bewonderenswaardig. Zwijgen uit onmacht, de stilte spreekt en brengt dan hopelijk goeie luisteraars met zich mee. Hier blijven alleszins je lezers attent en alert aanwezig. Buona notte e sogni d'oro !
...want het is herfst.
Ik leg dit, nog steeds in weerloosheid maar hier 'te vondeling' ...:
" (.....) wij worden oud en kunnen niet vergeten
de kleuren, eertijds, van de jonge mei...
-Het hart weegt zwaar, dat nog niet is versleten."
Uit: Jan van Nijlen: 'de zoveelste lente'
Lieve Marius, mag ik als reactie jouw wonderlijk mooi woorden citeren die je bij mij achterliet?
Mijn droom was zo zacht als Boter(o) maar, zoals gewoonlijk, nooit bewaarheid maar dat is ook niet de kern ervan, hij is geen waarzegger, maar een soort archivaris, een heel andere figurant in mij dan de fantast en ook die loopt naast zijn schoenen. Niettemin wil ik eens hopen op een wonder-dag want dan ga ik zingen, zingen tot alle webbies er stil van worden.
Ik hoop dat het gelukkige zondagskind de overlevingsdrang in stand zal houden Marius. Misschien ooit zal zegevieren over al het lijfelijk lijden.
Een reactie posten