Simeon ten Holt
De memoires van een Nederlands componist, “Het woud en de citadel”, een boek waarin ik vanwege de erg ingehouden stijl moeizaam binnenkwam maar toen ik opnieuw luisterde naar de cd’s, zijn composities van Canto Ostinato, veranderde dit en vond ik het een buitenkans te lezen over allerlei gebeurtenissen, sociale en muzikale ontdekkingen en werd ik geraakt door die Bergense kunstenaarswereld. Simeon ten Holt, geboren in 1923, gehuwd (geweest) met Riet Dagnelie die uit Amerongen kwam waar haar vader de baas was van een grote boomkwekerij op de Amerongsche Berg. Maar er volgden meerdere liefdesgeschiedenissen … en het dagboek wordt opener, krijgt steeds meer innerlijke eigenheid, de dwalende onrust in New York, het zoeken naar stabiliteit. Zeer boeiend, maar ook heel moeilijk – een componist, in elk geval Simeon ten Holt, heeft een heel eigen, ingewikkeld idioom -, is het organische groeiproces naar het befaamd geworden Canto Ostinato, dat eerst ‘Perpetuum’ heette. Ik ben ook helemaal niet vertrouwd met die door het vak getekende, ‘bezeten’ taal, heb het wel gelezen, de filosofie van de speelpraktijk, maar stuit op een onvermogen het na te vertellen.
Ontroerend te lezen over de verhouding tot zijn ouders, de dood van zijn moeder, zijn broze inspanningen tot nabijheid, - maar de door jaren heen ontstane kloof tussen haar en de kinderen bleef tot op het laatst een heikel punt.
Ja, dat is het, het is een met toenemende sympathie luisterend lezen … het lyrisch zijn over nieuwe compositieopdrachten, zijn gepassioneerde verhouding met Betty en Colette, over zijn bewegingskracht doorheen het verlies van vrienden en zijn jongste zusje, zijn gang door de ouderdom, veel melancholie en schrikbeelden … en geleidelijk naar de overbodigheid van compositorische activiteiten. Hij is nu 86.
http://www.youtube.com/watch?v=Bo2Jykabe0M
http://www.youtube.com/watch?v=GfcgBU9DoxQ&feature=related
De memoires van een Nederlands componist, “Het woud en de citadel”, een boek waarin ik vanwege de erg ingehouden stijl moeizaam binnenkwam maar toen ik opnieuw luisterde naar de cd’s, zijn composities van Canto Ostinato, veranderde dit en vond ik het een buitenkans te lezen over allerlei gebeurtenissen, sociale en muzikale ontdekkingen en werd ik geraakt door die Bergense kunstenaarswereld. Simeon ten Holt, geboren in 1923, gehuwd (geweest) met Riet Dagnelie die uit Amerongen kwam waar haar vader de baas was van een grote boomkwekerij op de Amerongsche Berg. Maar er volgden meerdere liefdesgeschiedenissen … en het dagboek wordt opener, krijgt steeds meer innerlijke eigenheid, de dwalende onrust in New York, het zoeken naar stabiliteit. Zeer boeiend, maar ook heel moeilijk – een componist, in elk geval Simeon ten Holt, heeft een heel eigen, ingewikkeld idioom -, is het organische groeiproces naar het befaamd geworden Canto Ostinato, dat eerst ‘Perpetuum’ heette. Ik ben ook helemaal niet vertrouwd met die door het vak getekende, ‘bezeten’ taal, heb het wel gelezen, de filosofie van de speelpraktijk, maar stuit op een onvermogen het na te vertellen.
Ontroerend te lezen over de verhouding tot zijn ouders, de dood van zijn moeder, zijn broze inspanningen tot nabijheid, - maar de door jaren heen ontstane kloof tussen haar en de kinderen bleef tot op het laatst een heikel punt.
Ja, dat is het, het is een met toenemende sympathie luisterend lezen … het lyrisch zijn over nieuwe compositieopdrachten, zijn gepassioneerde verhouding met Betty en Colette, over zijn bewegingskracht doorheen het verlies van vrienden en zijn jongste zusje, zijn gang door de ouderdom, veel melancholie en schrikbeelden … en geleidelijk naar de overbodigheid van compositorische activiteiten. Hij is nu 86.
http://www.youtube.com/watch?v=Bo2Jykabe0M
http://www.youtube.com/watch?v=GfcgBU9DoxQ&feature=related
[© MN, naar aanleiding van “Het woud en de citadel. Memoires van een componist”, een uitgave van Balans, 2009.]
15 opmerkingen:
Moet vaak denken aan wat Yvette bij Heliomare hoorde: "Geef je pijn geen aandacht, hij verdwijnt naar de achtergrond." Maar met welke inspanning en 'liefde' ik lees en een klein portret tracht te maken, hij dringt zich met alle macht op de voorgrond. Verder dan dit kom ik niet, het voortdurend opkijken met die verschrikkelijke vogelkop van me is onmogelijk - maar laat het alsjeblieft geen beklag zijn, het is mijn realiteit.
Ik heb bewondering voor je kracht en uithouding naast je doorzet-tingsvermogen.
De esthetiek van de meerwaarde van dit leven doet jou leven en je deelt deze met anderen, zielsverwanten?
Ik kan me niet inleven in jouw pijn, de snijdende scherpte ervan; hij is er en al zou ik het voor jou anders willen aan die realiteit verander ik niets. Dat is mijn realiteit.
Mijn werkelijkheid is ook dat ik bij tijd en wijle naar je weblog ga en mijn hart daar laaf.
Marius, ik wens je een zachte avond en nacht. Silvia
Dat jij met zoveel kracht en inspanning door kan gaan in zo'n moeilijke realiteit, is bijna wonderlijk te noemen.
Dank voor het leren kennen van een componist waar ik nog nooit van hoorde. Wat 'pijn' betreft, je leest het elders nog wel.
Wens je een van pijn-bevrijde nachtrust toe lieve vriend.
Was een tijd terug toch een mooie boekentip voor je, he?
Ik heb het al wel drie keer gelezen.
Een bijzonder mens die Simeon ten Holt.
Hoorde zondag zijn Canto Ostinato op Harp, werkelijk prachtig!
Jouw realiteit is jouw bron Marius, en die stroomt, altijd maar weer.
Mooi!
X
Cath*
wat houdt een mens op de been marius,
bevlogenheid, en die lees ik steeds weer hier terug,
jij bent ook een bevlogen mens, en daarom ga je ons nog héél lang plezieren :-)
xxx
'Een vogelkop'.
Dan wens ik je het hoofd van een duif, Marius.
Een koerende, kirrende doffer.
In dat kleine orkest van het leven.
Op de nok van de liefde.
Beter een duif dan een monument.
Om meerdere redenen.
Dag Marius.
Het ga je goed.
ps Las pas : "Maar boven alles poneert Sacks in Musicofilia het denkbeeld dat de mens niet alleen door zijn taalvermogen maar even goed door zijn muzikaliteit uniek is."
Kreeg zin O.Sacks'boek te herlezen.
(Muziek en het brein)
Wélke vogel dan ook Marius, het weerbarstig hoofd getergd. Vogels hebben geen paspoort en in je ziel, die wél ongekooid op reis is, huist het verlangen naar de horizon en het fluistert zich een weg door dit leven. Al luisterend hoor ik van nabij zóveel schoonheid die ik 1000 maal liever missen zou, mocht het hoofd minder 'gewichtig' zijn.
Dank je voor de mooie foto (de onderste) van Simeon en dit intervieuw waardoor ik dacht: - ís het leven wel van ons zelf -
Want het is een héle grote waarheid die Simeon uitspreekt:
"De wil is van het kunstwerk".
Hoe vaak Marius staan wij mensen onszelf niet in de weg, met wat we menen te moeten menen...
Leef behoedzaam en leef zoals je leven geleefd kán worden.
hoe jij vanuit deze realiteit zorgvuldigheid en zachtzinnigheid beoefent, is zeer, zeer bewonderingswaardig.
ik hoop de nacht heeft je pijn
iets ve(de)rlicht;
http://www.youtube.com/watch?v=pSzTPGlNa5U
heel veel liefs
Danny
Je weet het ondertussen al hé, lieve Marius, hoe ik jou en je attitude ten opzichte van je ziekte bewonder. Waar jij de kracht vandaan blijft halen om telkens weer overeind te krabbelen? Ik denk uit je kunstminnende inborst, uit je niet versagende levenslust, hoe moeilijk de dagen ook kunnen zijn...
Wie neemt me mee
Wie durft te beginnen
Wie laat mij zien hoe mooi een mens kan zijn van binnen
Wie leidt de weg
Wie durft te voelen
Wie draagt het licht
Wie heeft het zicht
Wie neemt me mee, opent de zee (...)
© Trijntje Oosterhuis
Mooi mens!
...wat een muzikale ontdekking!!!
dank zij jou!
ik kende zowel de componist als het boek niet: dank voor de attendering Marius
> doordat ik gmail 'afsloot', (b)leken er tevens moeilijkheden te ontstaan hier te reageren. Daarom heb ik dat antwoordbericht bij gmail maar uitgeschakeld. Maar mijn pc blijft merendeels van de tijd dicht/uit; wel heel dankbaar voor de versterkende reacties - zou ook graag, zoals normaal, de andere weblogs bezoeken, dat komt wel weer, ik leef nu in stilte zonder verweer.
Ojee, zonder verweer?
Dat klinkt schokkend.
Begreep er inderdaad niets van dat er geen reacties geplaatst konden, nou, jij je weblogboeltje weer toegankelijk, je eigen huisje dicht en stilte zonder verweer als levensgezel, het zal goed doen en anders anders:-))
X
Cath*
Alles op zijn tijd lieve vriend.
En hopelijk mag die tijd meer beginnen aansluiten bij jouw gevoel van tijd.
Open huis en stilte : wellicht niet wat je verwacht.
Vergeet niet dat velen in gedachten je heel nabij zijn.
Een reactie posten