Het ritueel van de kus
Pascal, wiens vader al bijna elf jaar geleden overleed, vertelde “nooit veel last gehad te hebben van niet-getoonde-vaderliefde … (..) misschien pas later toen het tot me doordrong dat hij me nooit aanraakte of kuste.” Aangezien hij in het delen van affectie met zijn jongens heel vrij is, kwam opeens die meest pijnlijke herinnering naar boven “dat hij me afwees toen ik hem welterusten wenste met een kus, hij mij resoluut afhield en zei: ‘mannen zoenen niet, vanaf nu geven we elkaar een hand.’ Ik was zes jaar oud.”
Opvallend dat je zo’n voorval nooit vergeet. “Ja, en nu mijn beide ouders dood zijn mis ik hem het meest.”
De kus. Het gekke is, ik had een heel andere jeugd en allerminst een affectieve band met mijn vader maar toch werd de welterustenkus een dwingende morele gewoonte die ik met steeds meer afkeer vervulde, afkeer omdat er in elk ander opzicht niets bleek van waar die symbolische kus voor staat. Pas toen ik een jaar of vijftien was, hield ik het voor gezien. Voor die tijd werd ik nog wel eens teruggeroepen, "Niets vergeten?", "Oh ja, de kus" en ik waaide er een langs zijn wang, zo een als je er tegenwoordig meestal krijgt als een kort loos zuchtje.
Sinds zeker een jaar of tien is de morele code veranderd. De emotie kent meer opties. Mannen geven elkaar, zonder enige homo-erotische betekenis, een zoen, maar het gebeurt wel heel selectief. Je dient als het ware over een antenne te beschikken voor wie dat ‘normaal’ is en voor wie beslist taboe.
Mijn zoon heb ik zeker vijftien jaar lang maar sporadisch gezien. Nu begroeten we elkaar met een kus. Een nadrukkelijke daad van meer dan verwantschap. Tien minuten nadat hij weg was van m’n verjaardag, kreeg ik een sms. “Het was en is nog steeds een mooie avond. Je bent een fantastische vader. Ik houd van u.”
Het ritueel is een daad van schepping, een act van liefde, een verbondenheid die met een kus wordt bezegeld.
[© MN. Het ontstaan van affectie. Photo van Eugeny Kom.]
Pascal, wiens vader al bijna elf jaar geleden overleed, vertelde “nooit veel last gehad te hebben van niet-getoonde-vaderliefde … (..) misschien pas later toen het tot me doordrong dat hij me nooit aanraakte of kuste.” Aangezien hij in het delen van affectie met zijn jongens heel vrij is, kwam opeens die meest pijnlijke herinnering naar boven “dat hij me afwees toen ik hem welterusten wenste met een kus, hij mij resoluut afhield en zei: ‘mannen zoenen niet, vanaf nu geven we elkaar een hand.’ Ik was zes jaar oud.”
Opvallend dat je zo’n voorval nooit vergeet. “Ja, en nu mijn beide ouders dood zijn mis ik hem het meest.”
De kus. Het gekke is, ik had een heel andere jeugd en allerminst een affectieve band met mijn vader maar toch werd de welterustenkus een dwingende morele gewoonte die ik met steeds meer afkeer vervulde, afkeer omdat er in elk ander opzicht niets bleek van waar die symbolische kus voor staat. Pas toen ik een jaar of vijftien was, hield ik het voor gezien. Voor die tijd werd ik nog wel eens teruggeroepen, "Niets vergeten?", "Oh ja, de kus" en ik waaide er een langs zijn wang, zo een als je er tegenwoordig meestal krijgt als een kort loos zuchtje.
Sinds zeker een jaar of tien is de morele code veranderd. De emotie kent meer opties. Mannen geven elkaar, zonder enige homo-erotische betekenis, een zoen, maar het gebeurt wel heel selectief. Je dient als het ware over een antenne te beschikken voor wie dat ‘normaal’ is en voor wie beslist taboe.
Mijn zoon heb ik zeker vijftien jaar lang maar sporadisch gezien. Nu begroeten we elkaar met een kus. Een nadrukkelijke daad van meer dan verwantschap. Tien minuten nadat hij weg was van m’n verjaardag, kreeg ik een sms. “Het was en is nog steeds een mooie avond. Je bent een fantastische vader. Ik houd van u.”
Het ritueel is een daad van schepping, een act van liefde, een verbondenheid die met een kus wordt bezegeld.
[© MN. Het ontstaan van affectie. Photo van Eugeny Kom.]
17 opmerkingen:
de kus......
mijn moeder kuste me graag en heeft dat veel gedaan:-)
van die flodderkussen hihi
dat was wel leuk :-)
een dikke zoen voor jou marius,
xxx
Ai, Marius...
Welk een klap van herkenning, mijn vader reageerde ooit dito. Een pijnlijke ervaring die een onwetende vader nauwelijks beseft!
Alles is op het laatst toch goed gekomen tussen hem en mij...
Maar wat een prachtige en symbolische foto.
Het kind in de vaderschoot, net zoals ikzelf het vaderschap ervaar...Dank voor dit mooie schrijven.
Ontroerend dat sms-je. Een kado!
Ja Marius, hij houdt van je, en dat maakt hem ook zo mooí. Het moet fantástisch zijn voor een vader om zo'n zoon te hebben.
Dat Licht dat dóórlicht en weerkaatst...als een lichtend koord van affectie.
Een kus is de levende brug tussen twee harten in eenheid.
Een onderwerp dat mij wederom aanzet tot reflectie, als zoon van en vader van.
De affectieve band die er weinig was in het eerste geval heb ik ten volle gehad in het tweede.
Maar wat zo hecht en vanzelfsprekend geworden was, wordt nu iets om bewust aan te werken, nu hij 15 is. Moeilijk nu.
Oh ja, serendipiteit: heb ik even opgezocht. Inderdaad, heel euh 'gelijklopend'... met synchroniciteit.
Hoe gaat het met je, Marius?
'Het schrijven over' is minder, hopelijk ook 'het voelen van'.
Hartelijke groet.
Marieke schreef het al zo mooi, meer hoeft er niet aan toegevoegd worden.
Ps Wat je zoon per sms kan schrijven, kon ik enkel zeggen toen mijn vader in mijn armen stierf. Voorheen leek er altijd een zekere schroom te bestaan, hoewel hij heel spontaan en humoristisch was.
Ik weet niet of (en hoop van wel dat) hij het nog heeft kunnen horen maar het gaf mij een goed gevoel.
Van mijn vader kreeg ik nooit een kus. Ik als vader geef mijn kinderen er echter wel. Kinderen verdienen het om te voelen dat ouders van ze houden.
Raar maar waar, ik heb de nachtelijke kus van mijn ouders moeten afdwingen, zij waren niet zo lichamelijk, terwijl ik dat altijd al ben geweest, ik hou ervan mensen dichtbij mij te hebben, ze aan te raken en te kussen...
Jouw log heeft me dus diep geraakt, en de reactie van je zoon is van zo'n ontroerende schoonheid dat ik er tranen van in mijn ogen kreeg, lieve Marius.
.
Dag Marius,
Vanmorgen, in tempore non suspecto,
schreef ik in m'n dagboek:
Als ze klein zijn
vergeten ze hun brooddoos,
later, als ze groot zijn,
hun ouders.
***
Graag zou ik veel, heel veel over uw Blog van gisteren willen schrijven.
Het blote van het naakte.
De schroom tot een taboe.
De evolutie van een morele code.
Maar vooral,
over de 'vader-zoon'-relatie.
Ik deed dat ooit vroeger al
in een reactie.
Het maakt mij verdrietig, erger nog 'opstandig'.
En dàt op mijn leeftijd.
Bijgevolg doe ik het niet.
U weet Marius, dat ik naast een dochter ook een zoon heb.
Ik wens u veel geluk.
Uvi
PS.
Ik kan u 'Dagboek van een dichter' van Leonard Nolens aanbevelen.
Een absolute aanrader voor un gourmand van sterke hersenen, zoals u.
Beste Marius,
Alleen al de liefde en de genegenheid
van die zoon, UW zoon, maakt uw leven
het leven waard.
Dat is voor elke ouder zo.
Gisteren kreeg ik een mailtje van één van mijn zonen. Het was een copie van een brief
die hij aan iemand anders richtte.
Na mijn naam geschreven te hebben zette hij tussen (),"mijn moeder".
Dat gaf zo'n warm, dankbaar gevoel.
Deze intelligente, knappe, volwassen man, aanvaardt mij als zijn moeder
en komt er ook voor uit, dat ik zijn
moeder ben (die niet studeerde zoals hij en over geen diploma's beschik.)
Ik wens je nog veel van die vreugden toe Marius.
Een lieve groet,
ria39
eigenlijk heb ik vroeger de innerlijk koude van mijn moeder veel meer gevoeld dan de onhandigheid hierin van mijn vader.
misschien dat ik daarom meer heb met de warmte van de knuffel, twee armen om je heen, heart to heart, dan de "hollandse"niets zeggende drie kussen ergens in het luchtledige:))
. Wim: je bent op zoek naar iets en vindt iets dat veel belangrijker blijkt te zijn.
Ik kan niet dagelijks over mijn pijn schrijven die er onverminderd is, maar wel proberen me op andere thema's te concentreren.
Een mooi warm log. Vooral die SMS.
wat een fijn smsje. alleen dat 'je' en 'u' door elkaar ; )
ik las het ook bij pascal. ik ben, ietsie jonger maar, heel anders opgegroeid. mss ook wel omdat ik geen man ben. ik weet wel dat ik hoop dat joon en ik altijf blijven kroelen en knuffelen en kussen. ook al moet dat over een paar jaar soms ff stiekem, zodat z'n vriendjes het niet zien ; )
"Het ontstaan van affectie" prachtige titel bij de foto, ik wilde dat ik hem had bedacht bij mijn foto...
en alweer genoten van je teksten, Marius!
Een moeilijk onderwerp zeer goed aangekaart en beschreven met jouw gouden pen.
En herkenbaar voor mij.(op sommige momenten in mijn leven toch).
Geef mijn maar de spontane kus, de spontane goeie dag!
Als kussen niet MOET dan is het echt en gemeend!
Een reactie posten