Whisperings of the Soul. Een weblog over de hobbelige, onvoorspelbare weg naar ouderdom.

Op de tast naar wie ik ben

Plots wilde ik weer terug naar mijn oorspronkelijke sjabloon, weg van dat witte land en ook niet terug naar de vuurtoren die over mijn eiland waakt, 'back home', zoals het in 2006 begon en ook lange tijd zo bleef. Ook meer tijd nemen voor de belletrie want bladeren op internet is tijdrovend, ook vaak inspirerend maar er blijft minder energie over voor het lezen, nog minder dan een kliekje van het vorige avondmaal.

Zal eens vijf boeken noemen: Edith Ringalda over haar Grote Liefde - onmogelijk natuurlijk met een gewone, 'kleine' man, dat moet wel een Wereldburger zijn, ja, dat was Simon ook. Dan het debuut van Menno Lievers ("De val van Hippocrates"), waarin de dertienjarige Liefco zijn broer naast zich in de afgrond ziet storten en zich mentaal in de afgrond meegesleurd voelt. Is hij een schuldig mens? Zal hij als aankomend arts door zijn moeder vergeven worden? Maar waarom raadt zijn vriendin hem aan af te zien van de geneeskunde?

Atiq Rahimi, een Afghaan die 22 jaar later in Parijs woont, zal me doen luisteren naar een gebroken vrouw in zijn "Steen van geduld". Ze waakt over haar man, in coma teruggebracht van een oorlogsmissie. In die kleine kamer prevelt ze niet louter alle haar ingewortelde gebeden, maar laat ze zich ook gaan in haar woede over de talloze vernederingen en verliest ze zichzelf in een lange monoloog over haar pijn, haar ongeluk, haar grootste geheimen en geeft zo een gezicht aan het lot van miljoenen landgenotes.

Hier ligt een roman van Patricia de Martelaere, "Het onverwachte antwoord" over de identiteit van Godfried, één man, veel vrouwen die van hem houden. Ik vermoed een eindeloos aftasten om binnenin te raken.

"Onverklaarbaar bewoond" van Bert Keizer over het wonderlijke domein van de hersenen. Hij volgt een aantal hersenchirurgen - 'het mes reikt tot in de ziel' - en hun patiënten van zeer nabij. Vol dialogen en pakkende observaties, zoals we Keizer al volop kennen. Hij bewondert zijn collega's om hun durf en vaardigheid, maar deinst niet terug voor kritische vragen ... want de gevolgen van hun ingrepen, kom je niet in een verdraaide versie van jezelf?

Ik moet niet langer treuzelen in mijn sterkste tijd, al ervaar ik deze invulling, dwalen op internet, niet als tevergeefs of zinloos of als nietsnuttige verstrooiing, maar oefenen in een andere aanpak, een die mijn zijn beter kan verbinden met het hebben.

[* MN, bij "Inner strenght" by Santeri Sarkola.]