Elke foto vertelt zijn eigen verhaal, dat is juist de schoonheid ervan (45)
De tweede schepping
Zou zij de tweede Eva willen zijn en de appel weten te weerstaan? Zou zij de hoop koesteren een matriarchale wereld te vestigen? Maar ligt ook hier de verleiding er niet dik bovenop? En als er dan plotseling een Adam verschijnt, een adonis? De geest is gewillig, het vlees is zwak.
Soms hebben we het nodig te fantaseren over een andere wereld - als het maar geen obsessie wordt want dan verkeer je in nood, denk ik – soms heb je het even nodig te geloven in een illusie, daarin schuilen nu en dan zwijgend en zwevend, als bladeren in de wind, schatten die anders onontdekt blijven. Ik leef in dat geloof.
In mijn fantasie houd ik het maar op Fiori, vlakbij Pietrasanta waar ik 14 oktober 2009 over schreef. Niet hier, maar daar ontstaat de meditatiereeks. Het is dezelfde wereld hoor, maar een verrukkelijk klimaat in een lichtgevend landschap en er wonen allemaal hardwerkende, maffe kunstenaars, afgunstige en inspirerende zielen, en vrouwen, schoner dan het maanlicht, ze zouden zelfs – zoals de eeuwenoude Perzische literatuur doet geloven – de plaats van de maan kunnen innemen.
Er zijn veel vriendschappen in Fiori, en in een vriendschap is het goed wonen – maar evenals hier, is in mijn tweede schepping het gras van de buren groener.
[© MN, in de reeks ‘Elke foto of schilderij vertelt … nr 45’ (de laatste, 44, dateert van 29 maart). En wat die meditaties betreft, iedereen weet wel beter, ze ontstaan in de stilte van mijn eigen klooster. Dat zou beter ergens in de heuvels kunnen liggen want hier zijn alleen maar voorbijgangers. Vaak heb ik mijn hand in de aanslag om te zwaaien maar niemand kijkt op of om. Perzische fabels: lees bijvoorbeeld het prachtige literaire juweeltje “Hekajat” van Kader Abdolah (het juni-deeltje voor 1,50 bij Bruna) of zijn boek “De koe”, verschenen bij De Geus, 2007. Photo: “My fantasy” by Andre Arment.]
De tweede schepping
Zou zij de tweede Eva willen zijn en de appel weten te weerstaan? Zou zij de hoop koesteren een matriarchale wereld te vestigen? Maar ligt ook hier de verleiding er niet dik bovenop? En als er dan plotseling een Adam verschijnt, een adonis? De geest is gewillig, het vlees is zwak.
Soms hebben we het nodig te fantaseren over een andere wereld - als het maar geen obsessie wordt want dan verkeer je in nood, denk ik – soms heb je het even nodig te geloven in een illusie, daarin schuilen nu en dan zwijgend en zwevend, als bladeren in de wind, schatten die anders onontdekt blijven. Ik leef in dat geloof.
In mijn fantasie houd ik het maar op Fiori, vlakbij Pietrasanta waar ik 14 oktober 2009 over schreef. Niet hier, maar daar ontstaat de meditatiereeks. Het is dezelfde wereld hoor, maar een verrukkelijk klimaat in een lichtgevend landschap en er wonen allemaal hardwerkende, maffe kunstenaars, afgunstige en inspirerende zielen, en vrouwen, schoner dan het maanlicht, ze zouden zelfs – zoals de eeuwenoude Perzische literatuur doet geloven – de plaats van de maan kunnen innemen.
Er zijn veel vriendschappen in Fiori, en in een vriendschap is het goed wonen – maar evenals hier, is in mijn tweede schepping het gras van de buren groener.
[© MN, in de reeks ‘Elke foto of schilderij vertelt … nr 45’ (de laatste, 44, dateert van 29 maart). En wat die meditaties betreft, iedereen weet wel beter, ze ontstaan in de stilte van mijn eigen klooster. Dat zou beter ergens in de heuvels kunnen liggen want hier zijn alleen maar voorbijgangers. Vaak heb ik mijn hand in de aanslag om te zwaaien maar niemand kijkt op of om. Perzische fabels: lees bijvoorbeeld het prachtige literaire juweeltje “Hekajat” van Kader Abdolah (het juni-deeltje voor 1,50 bij Bruna) of zijn boek “De koe”, verschenen bij De Geus, 2007. Photo: “My fantasy” by Andre Arment.]
9 opmerkingen:
Tja, mijn "wereld" was en is altijd "hier", soms ervaar ik dat als handicap, zelfs ooit zo erg dat ik er voor vluchtte. Nu leer ik stap voor, stap,soms met pijn maar ook soms met verlichtende vreugde in mijn wereld hier, te leven.
Nee, makkelijk is het niet altijd, maar toch altijd weer de moeite waard.
Je geeft mij stof tot nadenken, dank je marius!
wonen in een vriendschap,
mooi marius,
maar ik heb toch gemerkt nu al een paar keer dat vriendschappen, of kan ik misschien beter zeggen vermeende vriendschappen héél erg broos zijn??
maar als je eenmaal goed zit.....
zit je best :-)
lieve groet
Ach, literatuur en fantasie, wat zouden we zonder zijn. Mooie vormen van escapisme zijn het soms. En ze dragen nog zoveel meer functies in zich. Je schrijft : Vaak heb ik mijn hand in de aanslag om te zwaaien maar niemand kijkt op of om.
Schrijnend. Sogni d'oro brengt soelaas. Mooi dat een mens zijn eigen vormen van troost vindt.
Afbeelding riep direct een cartoon in me op : Islamitische Eva (was een blad als een burka.)
Wat jij in foto's ziet is met geen pen te beschrijven lieve Marius. Of toch wel: jij doét het, elke keer weer. In schitterende woorden!
Vandaag ook weer héérlijk vertoeven in je geliefde Fiori hé!
Voor ik je las en even aan de appeltjes voorbijkeek zag ik mijn eigen fantasie. Pocahontas. Slaat nergens op, maar zo ging mijn fantasie er even vandoor. ;-)
Alice in wonderland (pas bekeken)is ook schitterend, maar hier misschien totaal niet op haar plaats?
Waar zijn we mee bezig? Het onmogelijke zoeken, terwijl het voor onze voeten ligt en we er onbewust aan voorbijkijken? Een Theoafanie in het hier en nu?
vaak heb ik mijn hand in de aanslag om te zwaaien maar niemand kijkt op of om.
#zwaaitnunaarbeeldscherm
old trees just go stronger
old rivers grow wider every day
but old people, they just grow lonesome
waiting for someone to say
hello in there
hello
wees een boom. een rivier. maar blijf jezelf!
Ik fantaseer een berg. Ik bedoel, zonder fantasie zou ik niet veel kunnen denk ik.
Terug in de realiteit zie en weet ik dat het gras nergens zo groen is als bij mijzelf.
beklim de heuvels bínnen het
klooster en raak verzonken in
de dalen nadat je de tijd
hebt gestild, en je hand van
het zachte beven tot rust komt -
zwaai naar niemand, en wuif
daarmee de liefde in je ziel niet weg
de appel, de zoete verleiding
sla ik tot moes opdat
je binnenste paradijs zal blijven
- geen kwaad van mij te duchten;
gelukkig houden we niet
zo van appels
Dag Marius,
een stukje uit jouw gedachten lezen
is steeds een bijzonder moment.
Groetjes
en welgemeende dank voor je vele reacties :-)
Een reactie posten