Trillend fluitend als een nachtegaal,
als het ware, nee, dat is er niet bij
Mijn hoofd trilt als een wankelend
gevaarte, het doet me zeer
en verontrust me elke minuut.
Stel je de ergste pijn voor
die je ooit had, dat die nooit verdwenen zou zijn,
zeg me hoe je dit verdragen zou.
Het verdriet me de vreugde niet te leven,
terwijl ze tokkelt op m’n hart
op elke snaar zolang het duren mag,
maar als m’n lichaam niet meer bruikbaar is,
moet ‘ik’ ervan wegwezen, soms zie ik uit, soms
naar een land waar ‘k zuiver denken en ademen kan.
[© MN, ‘Wie ben ik toch geworden?’ Photo: “Tranquility” by Jan Zajc.]
als het ware, nee, dat is er niet bij
Mijn hoofd trilt als een wankelend
gevaarte, het doet me zeer
en verontrust me elke minuut.
Stel je de ergste pijn voor
die je ooit had, dat die nooit verdwenen zou zijn,
zeg me hoe je dit verdragen zou.
Het verdriet me de vreugde niet te leven,
terwijl ze tokkelt op m’n hart
op elke snaar zolang het duren mag,
maar als m’n lichaam niet meer bruikbaar is,
moet ‘ik’ ervan wegwezen, soms zie ik uit, soms
naar een land waar ‘k zuiver denken en ademen kan.
[© MN, ‘Wie ben ik toch geworden?’ Photo: “Tranquility” by Jan Zajc.]
13 opmerkingen:
Ik kan me je gevoel van bevrijding van de helse pijnen natuurlijk niet voorstellen, omdat ik dat soort pijnen niet ken.
Pijn, langduring en onvermoeibaar aanwezig ken ik wel.
Ik heb tot nu toe het geluk gehad dat het steeds van tijdelijk aard is.
Weg en wederom terug.
Das heel anders dan zoals jij het te dragen hebt.
Je bent sterk, maar je verlangen naar soms zuiver te kunnen ademen, begrijp ik wel.
Blijf, zolang je samen bent met je broze lichaam en je zo onbetaalbare en rijke, heldere geest.
Tot over een tijdje Poet!
Alle liefs: Cath*
" ...zeg me hoe je dit verdragen zou. "
Met hoeveel pillen schrijf je pijn?
Ik vrees dat ik het niet zou kunnen ver-dragen, Marius.
Angst en pijn. Een Siamese tweeling.
Wat kan een 'buitenstaander' (van de pijn) jou zeggen? Het klinkt allemaal zo makkelijk en vrijblijvend, vind ik.
Sorry.
(En deze maal niet anoniem tussen haakjes.)
Uvi
Ja, ik rekende het eens uit: met 240 pillen per maand, 98 poeders en twaalf morfinepleisters en dat al tweeënhalf jaar
hoe...zou kunnen zwijgen omdat ik in onwetendheid niet meer zou kunnen bedenken dan zoals ik zie hoe jij het nu kunt
-met het hart als land,
de geest voor reizen-
wens je méér van de zacht fluisterende hoop die als lieve luchtstromen vertellen van een verloop dat meer vreugde kent, welke pijn en gemis doen verzachten
en bovenal nog meer de kracht van liefde die jij zo van nature schenkt, nu, vooral nu, aangereikt krijgen in de warmste weerklanken van veel- en volheid van vriendschap.
Zoveel liefs,
Danny
Overdrijf, het zijn geen 98, maar 56 poeders. Maar een grote berg gif per jaar is het zeker: 2880 pillen.
Nog wat snippers goud in je hart te leggen, zodat
het licht daar nog schijnt en je
het horen mag in stille fluisteringen
ik luister naar het getokkel
op de snaren, sta je zo bij in de barre tocht;
- en lijdt in élk spoor évenzeer, ik ga mee in het
grenzenloos gedrocht van pijn. Behoedzaam
breng ik je daar waar je nog ragfijn leven kunt.
Eens schreef je: "Vertrouwen is een zegel op het hart"
- ik val niet om - zo lees ik;
- ook ik val niet om - wees gerust een zegel rust zachtjes op het hart
@Marius: heel veel sterkte en een liefdevolle omgeving gewenst... Mooi @Marieke en hartverwarmend, deze geloften... het vult elkaar aan, gelukkig maar.
Vera
Erg verdrietig te horen dat je zo moet lijden, werkelijk héél verdrietig.
Ik mag je bijzonder graag...
(zelfs zonder je écht te kennen1)
Groetjes.
Beste Marius,
ik las net jouw medicijnenlijstje...
ik wist dat het erg was,
maar niet dat het ZO was.
Dat jij dit moet dragen,
lijkt zo onrechtvaardig;
hoe jij dit probeert te dragen,
verdient alle respect.
Je bent een poëet...
ik hoop dat woorden,
gegeven en gekregen,
de last misschien een klein beetje kunnen helpen dragen.
Groetjes.
Marius,
niemand kan voelen en lijden,
wat U lijdt en voelt.
En toch bent U tot zoveel
schoonheid en grootheid in staat.
Ik kan U alleen maar toewensen dat de pijn,
al was het af en toe, dragelijk zou zijn.
Marius, U bent in het hart van velen,
ook in het mijne.
Ik dank U voor alles,
om wie U bent, om wat U geeft,
ria
de ergste pijn, fysiek, die ik ooit ervaren heb, werd me destijds elke dag wel een keer teveel, en dat terwijl ik toen toch ook het gelukkigst was in m'n leven. het waren de eerste weken na de geboorte van jonah. ik kon niet lopen, niet eens rechtop zitten, en ook gewoon op bed liggen was een pijnlijke onderneming. ik jankte er wat aan af, maar toch was er ook die constante gelukzalige glimlach op mijn nieuwe moedermond..
ik weet niet hoe lang ik het had kunnen volhouden, gelukkig werd het na een paar weken minder en na een paar maand was het voorbij.
ik kan me niet voorstellen wat het is om dit dag na dag, week na week, maand na maand, jaar na jaar, altijd, maar te moeten doorstaan.
ik weet dan ook weer 's niet wat ik moet zeggen.
weet dat, hoe alleen je je ook kunt voelen in die pijn, je niet alleen bént.
nogmaals, een lieve en warme groet.
ik denk aan je.
Wel, daar valt nu zo ontzaglijk veel over te zeggen, dat we er een hele namiddag met kunnen vullen (minstens), of er een boek over schrijven. Er zijn vast veel boeken over pijn ? Ik las er nog nooit één rechtstreekse, wel onrechtstreeks : dan lees je een boek en "ontmoet" je er iemand met ook moeilijk tot bijna niet te dragen pijn (bijna, bijna tot het "niet" is) en hoe die er dan met omgaat. Altijd interessant om tegen te komen.
Pijn + "het verontrust me" : dat is ook raak, dat is zo. Pijn signaleert dat er iets mis is en dan is een mens ongerust, constant, dan heb je schrik. Je gaat er bijna van op je tippen lopen, sssssst stil, geen aandacht trekken, anders komt de dood me halen.
Hoe die ergste pijn te verdragen ? een grensonderwerp én uitermate persoonlijk (je leven in de letterlijke zin), vind ik moeilijk om daar op internet over te praten, te intiem, voor mij.
Hoe dan ook : ik vind pijn een stomme uitvinding. Pijn is nuttig om aan te geven dat er iets mankeert. Bon, en daar moet het dan ook bij blijven, vind ik. Waarom moet die pijn zo erg, zo alles overheersend en onophoudend zijn, dat een mens met zijn door pijn murw geslagen hersenen denkt : ah ja, nu weet ik wat het is "kruipen van de pijn". Een stomme uitvinding, daar blijf ik bij.
En dan praktisch : ik heb eens een docu gezien over een pijnkliniek, waar ze voor bepaalde soorten pijnen een "oplossing" (nou ja, een oplossing, eerder een hulp) uitproberen zoals het inbouwen van een morfinepompje.
En tot slot, ik heb het "geluk" dat ik heel hard (niet luid, maar wel zeer intens en lang) kan wenen. Dat gebeurt als ik niet meer kan, als ik breek, dan begin ik ontzaglijk te huilen, heel lang en treedt er een soort verdoving op. Dat is vast ook wel wetenschappelijk te staven, maar ik ken de uitleg niet. Je lichaam produceert dan een soort van verdovende stoffen en dan ben je voor enige tijd verdoofd. Dat vind ik nog functioneel.
Bovendien heb ik wel adempauzes, soms pas na maanden, maar ze zijn er wel.
Kwam even langs en heb genoten van wat ik hier kon lezen.
Groeten Jot.
Een reactie posten